Nowe badanie opublikowane w czasopiśmie sugeruje, że zarówno bardzo wysoki, jak i bardzo niski poziom magnezu może narazić ludzi na ryzyko rozwoju demencji.
Pierwszym autorem badania jest dr Brenda Kieboom, z Centrum Medycznego Uniwersytetu Erasmus w Rotterdamie w Holandii.
Dr Kieboom i jej koledzy mierzyli poziom magnezu w surowicy u 9,569 uczestników w wieku 64,9 lat. Uczestnicy nie mieli demencji na początku badania – tj. W latach 1997-2008. Obserwowano ich klinicznie średnio przez 8 lat, do stycznia 2015 r.
Niskie poziomy magnezu w surowicy określono jako równe lub mniejsze niż 0,79 milimola na litr, a wysokie poziomy magnezu określono jako równe lub wyższe od 0,90 milimoli na litr.
Poziomy magnezu podzielono na kwintyle lub piąte; naukowcy zbadali związek między demencją a magnezem w surowicy, posługując się trzecim kwintylem jako odniesieniem.
Naukowcy dostosowali się do wieku, płci, wykształcenia, czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, czynności nerek i innych chorób współistniejących.
Wysoki lub niski poziom magnezu zwiększa ryzyko o jedną trzecią
W okresie obserwacji 823 osoby rozwinęły demencję. Spośród nich u 662 zdiagnozowano chorobę Alzheimera.
Jeśli chodzi o poziom magnezu, zarówno osoby z grupy wysokiej, jak i niskiej były znacznie bardziej narażone na otępienie niż osoby z grupy środkowej.
Mówiąc dokładniej, uczestnicy zarówno w grupie wysokiego, jak i niskiego poziomu magnezu mieli 30-procentowy wzrost ryzyka demencji w porównaniu z ich odpowiednikami w grupie środkowej.
Grupa niskowęglowodanowa liczyła 1 771 osób, z których 160 rozwinęło demencję. Grupa wysokiego magnezu liczyła 1 748 osób, z których 179 miało rozpoznaną demencję.
W grupie środkowej u 102 z 1 387 uczestników wystąpiła demencja.
Mocne i ograniczone badania
Po pierwsze, autorzy zauważają, że w badaniu wykorzystano tylko pojedynczy pomiar magnezu w surowicy. Chociaż względnie stabilny w czasie, poziomy magnezu ulegają zmianie i takie zmiany mogły wpłynąć na wyniki.
Po drugie, w badaniu nie badano hipomagnezemii lub hipermagnezemii, w których poziom magnezu jest odpowiednio niski lub nienormalnie wysoki. Zamiast tego naukowcy skupili się wyłącznie na normalnym poziomie minerału.
Wreszcie, badanie jest czysto obserwacyjne i nie może wyjaśnić przyczynowości. Jednak autorzy zauważają, że podjęto środki ostrożności przeciwko tej luce.
Mianowicie dr Kieboom i zespół przeprowadzili dalsze analizy, w których wykluczali przypadki demencji zdiagnozowane w ciągu pierwszych 4 lat po wykonaniu pomiarów magnezu. Wyniki były podobne, co autorzy piszą: „[wzmacnia] możliwość związku przyczynowego”.
Dodatkowe zalety badań obejmują długi okres obserwacji oraz fakt, że jest to populacja, co zmniejsza prawdopodobieństwo błędu informacyjnego.
„Ponadto,” napiszcie autorów „, szczegółowa ocena potencjalnych czynników zakłócających oraz fakt, że dostosowanie się do tych czynników nie zmieniło naszych ocen wpływu, wzmacnia również możliwość prawdziwego związku między stężeniem magnezu w surowicy a otępieniem, a nie wynikiem innych czynników zakłócających lub półproduktów. „
Zgodnie z ich najlepszą wiedzą, po raz pierwszy zbadano takie powiązanie. Dlatego przyszłe badania powinny próbować powtórzyć te wyniki w innych próbkach populacji.
„Wyniki te muszą zostać potwierdzone dodatkowymi badaniami”, dodaje dr Kieboom, „ale wyniki są intrygujące.”
„Ponieważ obecne możliwości leczenia i profilaktyki otępienia są ograniczone, musimy pilnie zidentyfikować nowe czynniki ryzyka dla demencji, które mogłyby potencjalnie zostać dostosowane.Jeśli ludzie mogliby zmniejszyć ryzyko demencji poprzez dietę lub suplementy, mogłoby to być bardzo korzystne.”
Dr. Brenda Kieboom
Dodaje również, że jeśli wyniki zostaną potwierdzone, badania krwi z magnezu mogą być wykorzystane do badania zagrożonych.
