Nowe badanie opublikowane w CMAJ (Canadian Medical Association Journal) ujawnia, że śmierć po ciężkim urazowym uszkodzeniu mózgu jest związana z wysoce zmienną zapadalnością na wycofanie wsparcia życia. Częstotliwość decyzji o wycofaniu wsparcia znacznie różni się w zależności od szpitala. Autorzy podkreślają, że przy podejmowaniu decyzji o zakończeniu wsparcia należy zachować szczególną ostrożność.
Urazowe uszkodzenie mózgu jest jedną z głównych przyczyn śmierci oraz niepełnosprawności wśród pacjentów poniżej 45. roku życia. W większości przypadków osoby te nie są w stanie samodzielnie podejmować decyzji dotyczących swojej opieki medycznej. Dlatego decyzje o wycofaniu wsparcia na życie podejmują zazwyczaj lekarze oraz członkowie rodziny, kierując się złym rokowaniem, doświadczeniem medycznym, życzeniami pacjenta oraz poglądami religijnymi. Niestety, brakuje wystarczających narzędzi, które pozwalałyby dokładnie przewidzieć niepełnosprawność i długoterminowe wyniki dla tych pacjentów.
W badaniu, przeprowadzonym przez wielokulturowy zespół kanadyjskich naukowców w sześciu ośrodkach urazowych w Quebecu, Ontario i Albercie, zanalizowano 720 pacjentów powyżej 16. roku życia, w tym 77 mężczyzn. Głównymi przyczynami obrażeń były wypadki drogowe (57%), upadki (31%) oraz napaści (8%).
Wśród badanych pacjentów, liczba zgonów znacznie się różniła. 32% (228) z 720 pacjentów zmarło w szpitalu, a wskaźniki zgonów w poszczególnych ośrodkach wahały się od 11% do 44%. Zgonów związanych z wycofaniem wsparcia życiowego było 70% (od 64% do 76%), z czego około połowa tych zgonów miała miejsce w ciągu trzech dni od podjęcia decyzji.
Dr Alexis Turgeon z Uniwersytetu Laval w Quebecu zauważył:
«Widzieliśmy, że większość zgonów po ciężkim urazowym uszkodzeniu mózgu miała miejsce po odstawieniu terapii podtrzymującej życie, a tempo tych decyzji różniło się znacznie w ośrodkach urazowych na poziomie pierwszym. Zauważyliśmy również istotną zmienność ogólnej śmiertelności w szpitalach, która pozostawała po dostosowaniu ryzyka. To budzi obawy, że różnice w śmiertelności mogą częściowo wynikać z różnic w postrzeganiu przez lekarzy długoterminowych prognoz oraz wzorców zachowań lekarzy w zakresie zalecania wycofania terapii podtrzymującej życie.
Dopóki nie będą dostępne dokładne narzędzia diagnostyczne, należy zachować ostrożność zarówno w prognozowaniu dla pacjentów z ciężkim urazowym uszkodzeniem mózgu, jak i w rekomendowaniu wycofania wsparcia życiowego.»
W dodatkowym raporcie, dr David Livingston oraz Anne Mosenthal z Wydziału Chirurgii w New Jersey Medical School stwierdzają:
«Choć przypisujemy zmienność w wycofywaniu terapii podtrzymującej życie różnicom w preferencjach pacjentów, artykuł autorstwa Turgeon i współpracowników wzbogaca rosnącą literaturę, że praktyka lekarska oraz kultura ośrodków medycznych mogą odgrywać równie istotną rolę.»
Dodatkowe badania wskazują, że różnice w sposobie, w jaki lekarze radzą sobie z niepewnością prognostyczną w przypadku ciężkich urazów mózgu, oraz w komunikacji tej niepewności z rodzinami i pacjentami, są kolejnym powodem istotnych rozbieżności w praktykach klinicznych. To ważny temat, który wymaga dalszej analizy oraz dyskusji w środowisku medycznym, aby poprawić jakość opieki nad pacjentami.
W świetle tych wyników istotne jest, aby lekarze i personel medyczny byli świadomi różnic w podejściu do końca życia oraz wycofywania wsparcia, co może przyczynić się do lepszych wyników zdrowotnych oraz większej satysfakcji pacjentów i ich rodzin.
Napisane przez Grace Rattue
Nowe Badania i Wnioski
Rok 2024 przynosi ze sobą nowe badania, które dostarczają świeżych informacji na temat wycofywania wsparcia życia. W ostatnich miesiącach opublikowano szereg prac, które podkreślają znaczenie etyki w podejmowaniu decyzji o zakończeniu terapii. Zwracają one uwagę na potrzebę stosowania bardziej zindywidualizowanego podejścia do pacjentów, uwzględniającego ich historie medyczne, preferencje oraz wartości.
W badaniach przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych wykazano, że pacjenci i ich rodziny często nie są do końca świadomi konsekwencji decyzji o wycofaniu wsparcia życiowego. To podkreśla konieczność prowadzenia otwartej rozmowy z pacjentami i bliskimi, aby zrozumieli, jakie będą następstwa ich wyborów.
Statystyki pokazują, że w miarę wzrostu świadomości na temat opieki paliatywnej, coraz więcej pacjentów decyduje się na kontynuowanie wsparcia, co skutkuje lepszymi wynikami zdrowotnymi oraz większym zadowoleniem z jakości życia. Takie podejście sprawia, że personel medyczny powinien być odpowiednio przeszkolony w zakresie komunikacji z pacjentami i ich rodzinami, aby skuteczniej zarządzać procesem podejmowania decyzji.
W obliczu dynamicznie zmieniającego się krajobrazu medycyny, istotne jest, aby lekarze pozostawali na bieżąco z najnowszymi badaniami i praktykami, które mogą wpływać na decyzje dotyczące opieki nad pacjentami z urazami mózgu. Tylko w ten sposób będziemy mogli zapewnić, że nasze podejście do wycofywania wsparcia będzie zgodne z najlepszymi praktykami medycznymi oraz etycznymi normami.
