Kobieta, która ma histerektomię, która obejmuje usunięcie jajników, ma zmniejszone ryzyko rozwoju raka jajnika i nie ma większego ryzyka rozwoju innych rodzajów raka, chorób serca lub złamań szyjki kości udowej, naukowcy z University of California w San Francisco ujawnili w czasopismo Archives of Internal Medicine.
Dr Vanessa Jacoby i zespół zgromadzili dane z WHI (Women’s Health Initiative), która obejmowała ponad 25 000 kobiet po menopauzie w wieku od 50 do 70 lat – wszystkie przeszły histerektomię i żaden z nich nie miał rodzinnej historii raka jajnika. Około 56% z nich usunęło również ich jajniki. 79% otrzymywało jakąś formę HTZ (hormonalnej terapii zastępczej). Kobiety obserwowano przez średnio 7 do 8 lat, aby dowiedzieć się, ile rozwinęło się chorób serca, złamania szyjki kości udowej lub raka jajnika.
Naukowcy odkryli, że rak jajnika rozwinęła się u 1 na 300 kobiet po histerektomii, w porównaniu do 1 na 5 000, z których usunięto również jajniki.
Obie grupy kobiet – z jedynie histerektomią i z histerektomią oraz z usunięciem jajnika – miały podobne złamanie biodra i częstość chorób serca – 8 na 1000 rocznie.
Histerektomia to chirurgiczne usunięcie macicy – czasami może obejmować szyjkę macicy. Po usunięciu macicy i szyjki macicy zabieg nazywa się całkowitą histerektomią. Usunięcie tylko części macicy bez usunięcia szyjki macicy jest znane jako subtotal hysterektomia. Ooforektomia lub wycięcie jajników to chirurgiczne usunięcie jednego lub obu jajników.
Ich odkrycia były sprzeczne ze studium zdrowia pielęgniarek, które zdawało się znajdować związek między wycięciem jajników a wyższym ryzykiem zgonów z powodu nowotworów, chorób serca i śmiertelności w ogóle.
Chociaż badanie zdrowia pielęgniarek również było duże i miało dłuższy okres obserwacji, obejmowało ono tylko kobiety w wieku od 51 do 63 lat.
Dr Vanessa Jacoby powiedziała:
„Nasze badania podkreślają, że jest to bardzo niejasne, ponieważ istnieje niejednoznaczna mieszanka danych, tak naprawdę nie ma właściwej odpowiedzi na pytanie, co zrobić z usunięciem lub zachowaniem jajników podczas histerektomii, zdecydowanie więcej pracy musi zostać wykonane.”
W USA przeprowadza się około 600 000 histerektomii rocznie. Są powszechnie wykonywane u kobiet, które jeszcze nie doszły do menopauzy, ale mają ciężkie krwawienie lub uciążliwe łagodne guzy rozwijające się w macicy. Pacjenci w wieku co najmniej 40 lat są zwykle poddawani również jajowodów w celu ochrony przed rakiem jajnika. Rak jajnika dotyka tylko około 1,4% kobiet, jednak ma bardzo wysoką śmiertelność.
Gdy HRT stała się mniej popularna w leczeniu objawów menopauzy, usunięcie jajników z kobiet bez rodzinnej historii raka jajnika stało się przedmiotem kontrowersji. HTZ była powiązana z wyższym ryzykiem udaru, chorób serca i raka w próbie inicjatywy Women’s Health Initiative.
Jacoby podkreślił, że ich badania nie miały nic wspólnego z hormonoterapią.
Naukowcy stwierdzili, że ich odkrycie sugeruje, że wykonanie ooforektomii nie zwiększa ryzyka rozwoju pewnych chorób i stanów u kobiety.
Kobiety po menopauzie, które mają usunięte jajniki, nie mają istotnie różnych poziomów hormonów w porównaniu do tych, które utrzymują ich jajniki – różnica poziomów hormonów nie jest wystarczająca, aby mieć wpływ na ich długoterminowy stan zdrowia, wyjaśniają autorzy.
Autorzy dodali, że kobiety, które przechodzą histerektomię i utrzymują jajniki, mają mniejsze ryzyko zachorowania na raka jajnika niż kobiety, które nigdy nie miały histerektomii.
Chociaż kobiety w tym najnowszym badaniu, z usuniętymi jajnikami, nie miały większego ryzyka wystąpienia udaru, zawału serca lub płucnych zakrzepów krwi, miały umiarkowanie wyższe ryzyko późniejszego nadciśnienia (wysokie ciśnienie krwi) i dusznicy bolesnej.
„Ooforektomia a ocalenie jajników z wycięciem histerektomii – choroba sercowo-naczyniowa, złamanie kości udowej i rak w badaniu obserwacyjnym Inicjatywy na rzecz zdrowia kobiet”
Vanessa L. Jacoby, MD, MAS; Deborah Grady, MD, MPH; Dr Jean Wactawski-Wende; JoAnn E. Manson, MD, DrPH; Matthew A. Allison, MD, MPH; Miriam Kuppermann, PhD, MPH; Gloria E. Sarto, MD, PhD; John Robbins, MD, MSH; Lawrence Phillips, MD; Lisa W. Martin, MD; Mary Jo O’Sullivan, MD; Rebecca Jackson, MD; Rebecca J. Rodabough, MS; Marcia L. Stefanick, PhD
Arch Intern Med. 2011; 171 (8): 760-768. doi: 10.1001 / archinternmed.2011.121
Napisane przez Christiana Nordqvista
