Stali czytelnicy mogli się skulić czytając najnowsze doniesienia prasowe o sekwencjonowaniu całego genomu tasiemca.
Dlaczego ten żal? Ponieważ sekwencja sekwencjonowania została usunięta z mózgu 50-letniego mężczyzny, w którym robak szczęśliwie zamieszkał przez ostatnie 4 lata.
Takie głupie opowieści są standardowymi cenami w badaniach robaków, klasy bestii, do której należą potoczne potoki. Jednak wiele z nich to, powiedzmy, „wielkie ryby”. Mimo że internet jest pełen opowieści o 108-stopowych potworach, które są wyciągane z wnętrzności nieszczęśliwych dusz, infekcje tasiemca u ludzi są rzadkie w krajach rozwiniętych.
Jednak ci, którzy nie mogą oprzeć się pokusie takich mrocznych szczegółów, powinni przeczytać „Nancy Butcher’s”, która wspomina o pani Sally Mae Wallace z Great Grits w stanie Mississippi, która 5 września 1991 r. Miała 37 stóp ciągłego tasiemca usuniętego przez lekarze.
„Po tym, jak około 20 stóp tej rzeczy wydostało się z moich ust, po prostu wiedziałem, że mam zapis.” Naprawdę byłem pełen radości „, mówi się, jak powiedziała.
Co to jest tasiemiec?
Ale czym jest tasiemiec? Są to w skrócie pasożytnicze płazińce, które sprawiają, że ich domy znajdują się wewnątrz wszystkich głównych kręgowców – ryb, ssaków, ptaków i płazów (larwy tasiemca są także pasożytami bezkręgowców).
Nazwa „tasiemca” przedstawia ciało stworzenia, które jest płaską taśmą – podobną do taśmy – zbudowaną z wielu identycznych segmentów, zakończonych „głową”. Ta głowa – znana jako scolex – nie jest jednak głową, jaką znamy, ponieważ stworzenie nie ma oczu, ust ani mózgu. Zamiast tego jest to po prostu występ z przyssawkami i haczykami, które pozwalają robakowi na ścisłe przyleganie do jelita gospodarza.
Prawdopodobnie najbardziej przerażający aspekt robaka na powiększonych obrazach, „scolex wygląda jak jakieś dziwaczne, antyczne narzędzie, o które natknąłeś się w szopie dziadka” – napisał w blogu Rebbeca Kreston – „lub zabawkę erotyczną”.
Helminth nie tylko nie ma ust do jedzenia, nie ma jelit ani odbytu, więc wszystkie składniki odżywcze niezbędne do jego przeżycia są wchłaniane bezpośrednio z jelita żywiciela, gdzie są przetwarzane w skórze pasożyta. Witamina B12 jest ulubioną przekąską, z gospodarzami tasiemców skłonnymi do utraty wagi, zmęczenia i anemii w wyniku obecności żywiciela i pasożyta rywalizującego o witaminę B12.
Do tej pory tak makabryczne. Ale nie tylko oferowanie tego rodzaju przerażających emocji, które zainspirowały science fiction, takich jak odcinek z udziałem morderczej hybrydy ludzko-żeńskiej na wolności w kanałach New Jersey, tasiemce są fascynujące z perspektywy ewolucyjnej.
Ciekawa ewolucja tasiemców
Naukowcy zastanawiają się, w jaki sposób tasiemiec oddzielił się od niesegmentowanej grypy, przypominając zamiast tego jedyne odległe od siebie dżdżownice, które znajdujemy w naszej ziemi ogrodowej. Zamiast ewoluować „w górę”, jak większość organizmów, tasiemiec wyrzucił swoje wnętrzności i narządy zmysłów w miarę ewolucji, redukując swoją anatomię do bardzo prostego projektu.
„Tasiemce wykazują największą utratę genów rozwojowych u każdego badanego zwierzęcia” – twierdzi genetyk, dr Pete Olson, pisząc w czasopiśmie. Zamiast tego ich ewolucja koncentrowała się na opracowaniu genów niezbędnych do obrony przed atakami immunologicznymi ze strony gospodarzy.
Ale to ewolucyjne rozebranie funkcji ciała pasożyta w podstawowej, modułowej istocie, jaką jest tasiemiec, ma dziś na celu korzyść stworzenia.
Sukcesja identycznych segmentów tagliatelle – lub „proglottids” – które zawierają ciało robaka są po prostu zaprojektowane, a jednocześnie wielofunkcyjne.
Przez cały okres jego życia – który jest podawany jako potencjalnie tak długi jak długość życia gospodarza – tasiemiec tworzy nowe proglottidy, wydłużając swoje ciało od puchu, podczas gdy starsze proglety na ogonie znikają wraz z wiekiem. Dopóki co najmniej scolex jest nienaruszony, robak może nadal produkować te segmenty.
Jeśli progultany zostaną odcięte, to – podobnie jak dżdżownica – tasiemiec może wyhodować nowe ciało (być może niepokojąco, niektórzy ludzie zarażeni tasiemcami donieśli, że widzą, jak rzucają progletowe wstęgi wciąż wyrzucające w swoich odchodach).
Co więcej, każdy segment proglottidów zawiera jądra, jajniki i macicę – tasiemiec jest hermafrodytem. Z każdym z wielu segmentów przenoszących wszystkie maszyny robak musi rodzić dzieci, dorosły tasiemiec żyjący w człowieku jest w stanie wyprodukować od 50 000 do miliona jaj dziennie, w zależności od gatunku.
Ten układ rozrodczy daje również tasiemcom możliwość albo samozapylenia albo zapładniania krzyżowego z innymi robakami w tym samym gospodarzu.
Świnie, ludzie i tasiemce
W gatunku tasiemca najczęściej występującym w infekcjach u ludzi, – spotykanym u ludzi na obszarach Ameryki Łacińskiej, Chin i Azji Południowo-Wschodniej, gdzie świnie są powszechne – jaja tasiemca są wylane w kale zarażonej osoby.
Te jaja są następnie połykane przez świnie grzebiące po ziemi w poszukiwaniu żywności, ustanawiające ciekawy cykl życiowy, w którym larwy wykluwają się wewnątrz świni i zagrzebują się w jej naczyniach krwionośnych, tworząc cysty.
Robaki powracają do człowieka-gospodarza, gdy świnia zostaje ubita i zjedzona (jeśli mięso jest niedogotowane), gdzie dojrzewają i rozmnażają się, rozpoczynając cykl ponownie.
Podczas gdy dorosły tasiemiec uginający się w ludzkim jelicie nie jest przyjemną myślą, medyczne implikacje tego rodzaju infekcji są stosunkowo łagodne.
Tam, gdzie występują poważne komplikacje, jeśli jaja wchodzą do ludzkiego żywiciela, a nie do świni – na przykład, jeśli ktoś rzuca jajo tasiemca dotyka jedzenia, które inni ludzie jedzą.
Neurocysticercosis – infekcja tasiemca mózgu
W takich przypadkach larwy będą niszczyć ciało gospodarza – tak jak w przypadku świń – będą łapane w komorach i tworząc cysty w mózgu. W miarę wzrostu cyst mogą blokować przepływ płynu mózgowo-rdzeniowego, powodując, że woda gromadzi się w mózgu pod wysokim ciśnieniem, co może skutkować otępieniem, śpiączką lub śmiercią.
Chociaż torbiel larwalny ostatecznie umiera, jeśli nie jest w stanie przejść do stadium dorosłego tasiemca, ataki zapalenia wywołane przez organizm gospodarza na torbiel może również powodować poważne problemy, potencjalnie powodując niebezpieczny stan zapalny otaczającej tkanki mózgowej, co może powodować w napadach padaczkowych lub śpiączce, w zależności od dotkniętego obszaru.
Praziquantel, lek opracowany w 1980 roku, może łatwo zabić larwy tasiemca gniazdujące w mózgu, ale jest również podatny na wywołanie reakcji odpornościowej, która powoduje obrzęk mózgu – skutecznie powodując takie same objawy, które lek próbuje leczyć.
Szacuje się, że w samej tylko Ameryce Łacińskiej występuje 11-29 milionów przypadków tego zakażenia mózgu – zwanego neurocysticerkozą. Jednakże, neurocysticerkoza jest powszechnie błędnie zdiagnozowana, ponieważ objawy są łatwo mylone z innymi zaburzeniami mózgu, a ponieważ rozwijającym się narodom, gdzie choroba jest problemem, brakuje medycznego wsparcia, aby uzyskać dokładne diagnozy za pomocą skanerów tomografii komputerowej (CT) i badań krwi.
Tasiemca ryb – największy pasożyt u ludzi
Chociaż jest to problem w regionach świata ze złymi warunkami sanitarnymi, inny gatunek tasiemca – lub tasiec ryby – odnotowano w niektórych społecznościach żydowskich i skandynawskich w krajach rozwiniętych ze względu na popularność żydowskich ryb gefilte, szwedzkich kul rybnych lub innych przysmaków z udziałem ryby słodkowodne.
Tasiemca ryb jest największym pasożytem, o którym wiadomo, że zaraża ludzi, dorastając do 82 stóp długości z szybkością 22 cm dziennie.
Jeśli chcesz zobaczyć, jak wygląda jeden z tych okropnych horrorów, poniżej znajduje się klip chirurga, który podchodzi do niego podczas kolonoskopii:
Dość nieprzyjemny przypadek infekcji tasiemca ryb – obejmujący setki tasiemców u jednego gospodarza – został niedawno zgłoszony u chińczyka, który, jak się uważa, zjadł skażone sushi, chociaż zmiany kulturowe w zachowaniach żywieniowych – jak również ulepszone systemy chłodnicze i transportowe – dostrzegły spadek tej infekcji w wielu kulturach.
Eksperci twierdzą, że tylko 53 gatunki tasiemców odnotowano u ludzi z rodziny ponad 9000 formalnie zidentyfikowanych gatunków.
Do tej pory genom tych pasożytów pozostawał nieodkryty. Ale przypadek nieszczęśliwego mężczyzny, który żył przez 4 lata z tasiemcem w mózgu, może mieć srebrną podszewkę.
Przez dziesięciolecia naukowcy byli zafascynowani podobieństwami między zakażeniem tasiemcem a rakiem. Zarówno rozwój raka, jak i przeżycie tasiemca zależą głównie od odpowiedzi układu odpornościowego gospodarza.
Co więcej, okazało się, że te dwa pozornie bardzo różne warunki mają podobne cele dla leków. Jak pisze dr Olson:
„Głównym impulsem do sekwencjonowania genomów tasiemca jest znalezienie specyficznych celów dla chemioterapii: poprzez identyfikację genów kodujących białka, o których wiadomo, że są hamowane przez wcześniej istniejące leki, badacze mogą hamować rozwój tasiemców. W dotychczasowych badaniach odkryto zaskakujące odkrycie. było to, że wiele z odkrytych celów było takich samych jak te stosowane do kontrolowania wzrostu nowotworów, dlatego nie tylko rozprzestrzenianie się choroby jest podobne do raka w niektórych przypadkach, ale potencjalnie również leczenie jest „.
Niektóre pogłoski o infekcjach wywołanych przez tasiemca – takie jak przekonanie niektórych osób, że są skutecznym, alternatywnym środkiem wspomagającym odchudzanie – są w większości przesądami. Ale jak wspaniale byłoby, gdyby ta niesławna plaga jelitowa pomogła nam pokonać raka?
