Drodzy użytkownicy! Wszystkie materiały dostępne na stronie zostały przetłumaczone z innych języków. Chcemy przeprosić za jakość tekstów, mamy jednak nadzieję, że będą one przydatne. Pozdrawiamy, Administracja. E-mail: admin@plmedbook.com

Czy cukrzyca typu 2 jest chorobą autoimmunologiczną?

Cukrzyca typu 2 jest na nowo definiowana jako choroba autoimmunologiczna, a nie tylko jako zaburzenie metaboliczne, powiedziała autorka nowego badania opublikowanego w Nature Medicine w tym tygodniu, którego wyniki mogą prowadzić do nowego leczenia cukrzycy, którego celem jest układ odpornościowy zamiast próbuje kontrolować poziom cukru we krwi.

W ramach badania naukowcy wykazali, że przeciwciało zwane anty-CD20, które celuje i eliminuje dojrzałe limfocyty B w układzie odpornościowym, zatrzymało cukrzycę typu 2 rozwijającą się u myszy laboratoryjnych ze skłonnością do rozwoju choroby i przywróciło poziom cukru we krwi do normy.

Anti-CD20, dostępny w Stanach Zjednoczonych pod nazwami handlowymi Rituxan i MabThera, jest już zatwierdzony jako lek na niektóre choroby autoimmunologiczne i nowotwory krwi u ludzi, ale potrzebne są dalsze badania, aby sprawdzić, czy będzie działał przeciwko nieludzkim przypadkom cukrzycy.

Naukowcy są przekonani, że insulinooporność, cecha charakterystyczna cukrzycy typu 2 (w przeciwieństwie do cukrzycy typu 1, w której niszczą się komórki produkujące insulinę) jest wynikiem działania komórek B i innych komórek odpornościowych atakujących własne tkanki organizmu.

Współtwórca pierwszego filmu Daniel Winer, obecnie endokrynolog patolog z University Health Network na Uniwersytecie w Toronto w Kanadzie, rozpoczął pracę jako stypendysta podyplomowy na Uniwersytecie Stanford University School of Medicine w Kalifornii w USA. Powiedział dziennikarzom, że:

„Jesteśmy w trakcie redefiniowania jednej z najczęstszych chorób w Ameryce jako choroby autoimmunologicznej, a nie choroby czysto metabolicznej”.

„Ta praca zmieni sposób, w jaki ludzie myślą o otyłości i najprawdopodobniej wpłynie na leki przez wiele lat, ponieważ lekarze zaczynają koncentrować się na terapii modulującej układ odpornościowy na cukrzycę typu 2” – dodał.

Odkrycie prowadzi do cukrzycy typu 2, do tej pory uważanej za bardziej chorobę metaboliczną, bliżej cukrzycy typu 1, w której systemy odpornościowe atakują i niszczy komórki produkujące insulinę w trzustce.

Cukrzyca typu 2 występuje, gdy tkanki organizmu stopniowo stają się coraz bardziej odporne na insulinę, hormon, który marszczy dietetyczną glukozę i przenosi ją do komórek w celu przekształcenia w energię.

Nie wiemy, co powoduje, że tkanki stają się oporne na insulinę w cukrzycy typu 2, ale wiemy, że jest ona związana z otyłością i długimi biegami w rodzinach.

Współpierwsi autorzy badania wraz z Danielem Winerem to jego brat bliźniak Shawn Winer ze szpitala dla chorych dzieci w Uniwersytecie w Toronto i współpracownik naukowy z Uniwersytetu Stanford, Lei Shen. Starszym autorem jest profesor patologii Stanforda Edgar Engleman, który jest także dyrektorem Centrum Krwi Stanforda.

Kilka lat temu Daniel i Shawn Winer zaczęli myśleć, że komórki odpornościowe, w tym limfocyty T (zaangażowane głównie w odpowiedzi immunologiczne zależne od komórek) i limfocyty B (zaangażowane głównie w reakcje z przeciwciałami), mogą powodować stan zapalny w tkance tłuszczowej, która otacza i chroni narządy wewnętrzne .

Karmienie myszy wysokotłuszczową, wysokokaloryczną dietą prowadzi do tego rodzaju zapalenia, w wyniku wzrostu komórek tłuszczowych szybciej niż nadciśnienie (podobna sytuacja ma miejsce u ludzi z cukrzycą typu 2). Tak więc komórki tłuszczowe zaczynają obumierać, wysypując ich zawartość, które komórki układu odpornościowego oczyszczają, makrofagi, pojawiają się i zmywają.

Engleman powiedział:

„Ta reakcja immunologiczna powoduje spustoszenie w tkance tłuszczowej.”

Badając reakcję bliżej, naukowcy odkryli, że obejmuje ona nie tylko makrofagi, ale również komórki T i komórki B, które stopniowo hamują zdolność pozostałych komórek tłuszczowych do reagowania na insulinę, powodując wchłanianie kwasów tłuszczowych do krwi.

Zbyt wysoki poziom kwasów tłuszczowych we krwi prowadzi do stłuszczenia wątroby, wysokiego poziomu cholesterolu, wysokiego ciśnienia krwi i jeszcze większej insulinooporności w organizmie.

Aby przetestować swoje pomysły w tym czasie (artykuł z 2009 r. Również w Nature Medicine z Shawn Winer jako pierwszy autor opisuje tę wczesną pracę) naukowcy karmili myszy laboratoryjne na wysokotłuszczowej, wysokokalorycznej diecie, tak że w ciągu kilku tygodni zaczęli oni rośnie otyłość, a ich cukier krwionośny zaczyna rosnąć. Ale kiedy naukowcy zablokowali działanie limfocytów T, komórek układu odpornościowego, które wyzwalają odpowiedzi wewnątrz komórek w tkance, myszy nie rozwinęły cukrzycy.

Więc zaczęli badać komórki B, komórki, które działają przez stymulowanie komórek T i wytwarzanie przeciwciał. Byli oni zainteresowani komórkami B, ponieważ wytwarzane przez nich przeciwciała nie tylko chronią organizm przed infekcją, ale mogą również wywoływać chorobę.

W tej części swojej pracy genetycznie inżynierowali myszy pozbawione limfocytów B, a następnie wprowadzili je na dietę wysokotłuszczową i wysokokaloryczną, a następnie nie rozwinęli insulinooporności. Ale kiedy wstrzyknęli te same myszy komórkom B lub przeciwciałom od myszy odpornych na insulinę, ich zdolność do metabolizowania glukozy zmniejszyła się, a poziom insuliny na czczo wzrósł.

Aby sprawdzić, czy taki efekt występuje u ludzi, badacze następnie przebadali 32 osoby z nadwagą, dopasowane do wieku i masy ciała oraz różniące się tylko wrażliwością na insulinę.

Naukowcy odkryli, że osoby z opornością na insulinę wytwarzają przeciwciała przeciwko niektórym własnym białkom, a te, które nie są odporne na insulinę, nie mają tych przeciwciał.

Daniel Winer powiedział, że jest to „wysoce sugestywne”, że rozwój insulinooporności u ludzi obejmuje organizm celujący w własne białka.

„To naprawdę łączy pojęcie insulinooporności z autoimmunizacją” – wyjaśnił.

Winer uważa, że ​​pewnego dnia uda się opracować szczepionki przeciwko cukrzycy typu 2, które wywołają reakcje obronne, a nie wywierają szkodliwy wpływ na układ odpornościowy, „jeśli uda nam się zidentyfikować panel przeciwciał, które mogą chronić przed rozwojem insulinooporności”, domyślił się.

W ostatnim etapie badania naukowcy przetestowali wpływ mysiego odpowiednika na zatwierdzone przez FDA przeciwciało anty-CD20Rytuksymab u myszy karmionych dietą wysokotłuszczową i wysokokaloryczną przez 6 tygodni. Pokazali, że anty-CD20 przyczepiło się do dojrzałych komórek Bell i skierowało je do zniszczenia.

Jednakże anty-CD20 nie powstrzymywało powstawania nowych limfocytów B: po początkowym okresie leczenia myszy poprawiły swoją zdolność do metabolizowania glukozy, a poziom ich insuliny na czczo wzrósł, ale po pewnym czasie, na przykład w trakcie jednego leczenia, które trwało. Po 40 dniach zaczęły pojawiać się oporności na insulinę, gdy wytwarzano nowe partie komórek B.

Naukowcy przestrzegają przed wyciąganiem wniosków, że Rituximab będzie działał w ten sam sposób u ludzi, zwłaszcza jeśli już ustalono cukrzycę typu 2.

Engleman powiedział nawet, że ich odkrycia „silnie sugerują, że modulację immunologiczną należy uznać za potencjalną humantoterapię”, dopóki nie udowodnimy tych skutków u ludzi i z powodzeniem przetestujemy terapie w badaniach klinicznych „dieta i ćwiczenia to nadal najlepsze sposoby zapobiegania typowi 2” cukrzyca u ludzi „.

Środki na badania pochodziły z National Institutes of Health. Daniel i Shawn Winer, Uniwersytet Stanford i TheHospital for Sick Children w Toronto złożyli wspólne wnioski patentowe w związku z użyciem limfocytów B i innych środków opisanych w badaniach.

„Komórki B promują oporność na insulinę poprzez modulację komórek T i produkcję patogennych przeciwciał IgG.”
Daniel A Winer, Shawn Winer, Lei Shen, Persis P Wadia, Jason Yantha, Geoffrey Paltser, Hubert Tsui, Ping Wu, Matthew GDavidson, Michael N Alonso, Hwei X Leong, Alec Glassford, Maria Caimol, Justin A Kenkel, Thomas F Tedder , TraceyMcLaughlin, David B Miklos, H-Michael Dosch i Edgar G. Engleman.
NatureMedicine, Publikacja internetowa: 17 kwietnia 2011 r
DOI: 10,1038 / nm.2353

Źródło: Stanford School of Medicine (komunikat prasowy z 17 kwietnia 2011 r.).

Napisane przez: Catharine Paddock, PhD

PLMedBook