Głuchota i Utrata Słuchu: Kluczowe Informacje i Nowinki

Upośledzenie słuchu, głuchota lub utrata słuchu to termin odnoszący się do niemożności usłyszenia dźwięków, całkowicie lub częściowo.

Objawy mogą być łagodne, umiarkowane, ciężkie lub głębokie. Pacjent z łagodnym upośledzeniem słuchu może mieć trudności z rozumieniem mowy, zwłaszcza w hałaśliwych warunkach, podczas gdy osoby z umiarkowaną głuchotą mogą potrzebować aparatu słuchowego. Niektórzy ludzie są poważnie głusi i polegają na czytaniu z ust podczas komunikacji z innymi.

Osoby, które są całkowicie głuche, nie słyszą nic. Aby komunikować się spontanicznie i szybko z innymi, są całkowicie uzależnione od czytania ruchu warg i/lub języka migowego. Ludzie, którzy urodzili się głusi, mają znacznie trudniejsze zadanie z nauką czytania warg w porównaniu do tych, którzy stracili słuch później w życiu.

Przyczyny

Niektóre choroby lub okoliczności, które mogą powodować głuchotę, obejmują:

Ospa wietrzna.
Wirus cytomegalii.
Świnka.
Zapalenie opon mózgowych.
Anemia sierpowata.
AIDS – potomstwo matek chorych na AIDS w czasie ciąży ma znacznie wyższe ryzyko głuchoty w wieku 16 lat.
Syfilis.
Borelioza.
Cukrzyca – badania wykazały, że osoby chore na cukrzycę częściej cierpią na jakąkolwiek utratę słuchu.
Gruźlica – eksperci uważają, że leki, takie jak streptomycyna, stosowane w leczeniu gruźlicy, mogą być kluczowym czynnikiem ryzyka.
Niedoczynność tarczycy.
Artretyzm.
Niektóre nowotwory.
Bierna ekspozycja na dym tytoniowy może zwiększać ryzyko utraty słuchu u nastolatków.

Wiele osób na całym świecie ma nieleczony ubytek słuchu. Szacuje się, że 23 miliony Amerykanów żyje z nieleczonym upośledzeniem słuchu.

Utrata słuchu a głuchota

Utrata słuchu oznacza zmniejszoną zdolność słyszenia dźwięków, tak jak robią to inni ludzie.

Głuchota odnosi się do niemożności zrozumienia mowy poprzez słuch, nawet gdy dźwięk jest wzmacniany.

Głęboka głuchota oznacza, że osoba nie słyszy niczego; nie jest w stanie wykryć dźwięku, nawet przy najwyższej możliwej głośności.

Stopień upośledzenia słuchu kategoryzuje się według tego, o ile głośniej niż zwykłe głośności należy ustawić dźwięk, aby osoba mogła go wykryć.

Stopień głuchoty oznacza, że osoba nie może zrozumieć mowy poprzez słuch na jakimkolwiek poziomie amplifikacji. Jeśli dana osoba jest głęboko niesłysząca, nie może wykryć dźwięków na żadnej głośności. Niektórzy ludzie definiują głuchych i całkowicie głuchych w ten sam sposób, podczas gdy inni mówią, że całkowicie głuchy to koniec zakresu słyszenia.

Jak słyszymy?

Fale dźwiękowe wchodzą do ucha, przechodzą w dół kanału słuchowego i uderzają w błonę bębenkową, która wibruje. Drgania z błony bębenkowej przechodzą do trzech kosteczek słuchowych – młoteczka, kowadełka i strzemiączka – w uchu środkowym.

Te kosteczki wzmacniają wibracje, które następnie są odbierane przez małe komórki w ślimaku; poruszają się, gdy uderzają w nie wibracje, a dane są przesyłane przez nerw słuchowy do mózgu. Mózg przetwarza te dane, które interpretujemy jako dźwięki.

Rodzaje utraty słuchu

Istnieją trzy różne rodzaje utraty słuchu:

1) Przewodzeniowy ubytek słuchu

Oznacza to, że wibracje nie przechodzą od ucha zewnętrznego do ucha wewnętrznego, w szczególności do ślimaka. Może to wynikać z nadmiernego gromadzenia się woskowiny, ucha klejowego, infekcji ucha ze stanem zapalnym i gromadzeniem się płynu, perforowanej błony bębenkowej lub nieprawidłowego działania kosteczek słuchowych. Błona bębenkowa również może być uszkodzona.

Infekcje ucha mogą powodować blizny, które uszkadzają funkcjonowanie błony bębenkowej.

Kostki kostne mogą być uszkodzone przez infekcje, urazy lub ich zespolenie (ankyloza).

2) Niedosłuch odbiorczy

Utrata słuchu spowodowana jest dysfunkcją ucha wewnętrznego, ślimaka, nerwu słuchowego lub uszkodzeniem mózgu. Zwykle ten rodzaj utraty słuchu jest spowodowany uszkodzeniem komórek rzęsatych w ślimaku. W miarę starzenia się ludzi, komórki rzęsate tracą część swojej funkcji, a nasz słuch staje się coraz gorszy. W Europie Zachodniej i Ameryce Północnej szacuje się, że ponad połowa osób po 70. roku życia ma zaburzenia słuchu spowodowane zdegenerowanymi komórkami rzęsatymi w ślimaku.

Długotrwała ekspozycja na głośne dźwięki, szczególnie dźwięki o wysokiej częstotliwości, jest kolejnym częstym powodem uszkodzenia komórek. Uszkodzonych komórek rzęsatych nie można wymienić. Obecnie badania koncentrują się na wykorzystaniu komórek macierzystych do hodowli nowych.

Całkowita głuchota czuciowa może być spowodowana wadami wrodzonymi, infekcjami ucha wewnętrznego lub urazem głowy. Jeśli błona bębenkowa i ucho środkowe funkcjonują prawidłowo, pacjenci mogą odnieść korzyść z implantu ślimakowego – cienka elektroda jest wkładana do ślimaka, co stymuluje elektryczność poprzez mały mikroprocesor umieszczony za uchem pod skórą.

3) Mieszany ubytek słuchu

To połączenie przewodzeniowego i czuciowo-nerwowego uszkodzenia słuchu. Długotrwałe infekcje ucha mogą uszkodzić błonę bębenkową i kosteczki słuchowe. Czasami interwencja chirurgiczna może przywrócić słuch, ale nie zawsze jest skuteczna.

Głuchota i mowa

Utrata słuchu może wpływać na zdolności mowy jednostki w zależności od tego, kiedy wystąpiła.

Głuchota prelingwalna

Głuchota prelingwalna odnosi się do niemożności usłyszenia poprawnie, lub w ogóle, zanim pacjent nauczył się mówić i rozumieć mowę.

W takich przypadkach osoba urodziła się z wrodzonym stanem lub straciła słuch bardzo wcześnie, w okresie niemowlęcym.

Osoby z głuchotą prelingwalną nigdy nie nabyły mowy z dźwiękiem.

W większości przypadków osoby z głuchotą prelingwalną mają rodziców słyszących i rodzeństwo, urodziły się w rodzinach, które nie znały języka migowego. W związku z tym mają tendencję do powolnego rozwoju języka. Nieliczni, którzy urodzili się w rodzinach, które używają języka migowego, nie mają opóźnień w rozwoju języka.

Jeśli implanty ślimakowe zostaną umieszczone w głuchych dzieciach przed ukończeniem 4. roku życia, zwykle z powodzeniem uzyskają język mówiony.

Język mówiony i umiejętność korzystania z sygnałów społecznych są bardzo ściśle ze sobą powiązane. Dlatego dzieci z ubytkiem słuchu, szczególnie te z ciężkimi objawami, mogą nie tylko doświadczyć opóźnionego rozwoju języka, ale także ich rozwój społeczny może być opóźniony. W związku z tym dzieci głuchoniemne mogą stać się społecznie izolowane, chyba że uczęszczają do szkoły z innymi dziećmi głuchoniemymi, które mają dobrze zarządzany departament ds. specjalnych potrzeb.

Dzieci, które utożsamiają się z «subkulturą głuchych» lub tymi, które nauczyły się używać języka migowego, mogą nie czuć się odizolowane. Jednak niektóre dzieci mogą czuć się odizolowane, jeśli ich rodzice nie nauczyli się języka migowego.

Głuchy, pozbawiony głosu geniusz, którego rodzice i inni członkowie rodziny zachęcają ich do nabywania umiejętności społecznych nabytych i używanych przez dzieci słyszące, są mniej narażeni na społeczną izolację.

Zdarzają się przypadki głęboko głuchych dzieci, które znajdują się na ziemi niczyjej. Znajdują się na zewnętrznych krańcach kręgów społecznych swoich słuchających, a jednocześnie nie są w pełni akceptowane przez całkowicie głuchych rówieśników, ponieważ nie mówią płynnie w języku migowym.

Głuchota po lingwistyce

Większość osób z pewnym rodzajem niedosłuchu ma głuchotę pojęzykową. Uzyskali mówiony język, zanim ich słuch zniknął. Utrata ich słuchu mogła być spowodowana działaniem niepożądanym leku, urazem, infekcją lub chorobą.

W większości przypadków ludzie tracą słuch stopniowo; członkowie gospodarstwa domowego, przyjaciele i nauczyciele mogli zauważyć, że coś było nie tak, zanim sami potwierdzili niepełnosprawność. W zależności od ciężkości ubytku słuchu może być konieczne użycie aparatów słuchowych, wszczepienie implantu ślimakowego lub nauczenie się czytać w wargach.

Osoby, które doświadczają ubytku słuchu, stają przed różnymi wyzwaniami, w zależności od tego, kiedy się pojawią i jak długo trwa rozwój. Muszą zapoznać się z nowym sprzętem, być może poddać się zabiegowi chirurgicznemu, nauczyć się języka migowego, czytać z ruchu warg i korzystać z różnych urządzeń komunikacyjnych. Poczucie izolacji jest częstym problemem, który może prowadzić do depresji i samotności; dodaj do tego proces pogodzenia się z niepełnosprawnością. Jest to także wyzwanie dla domowników, bliskich i przyjaciół, którzy muszą przystosować się do utraty słuchu.

Nieporozumienia mogą obciążać relacje, nie tylko dla osoby z wadą słuchu, ale także dla osób wokół nich. Jeśli utrata słuchu jest stopniowa i nie została jeszcze zdiagnozowana, członkowie rodziny mogą błędnie sądzić, że pacjent staje się coraz bardziej oddalony.

Głuchota jednostronna i obustronna

Jednostronna głuchota odnosi się tylko do jednego ucha, podczas gdy obustronna oznacza uszkodzenie słuchu w obu uszach.

Osoby z jednostronnym uszkodzeniem słuchu mogą mieć trudności w prowadzeniu rozmowy, jeśli druga osoba znajduje się po stronie «głuchej». Wskazywanie, skąd dochodzi dźwięk, może być trudniejsze w porównaniu z tymi, które dobrze słyszą oboma uszami. Zrozumienie tego, co mówią inni, kiedy jest dużo hałasu, może być trudne.

Kiedy nie ma szumu tła lub jest go bardzo mało, osoba z jednostronną głuchotą ma praktycznie takie same zdolności komunikacyjne słuchu, jak osoba z normalnym słuchem w obu uszach.

Dzieci urodzone z jednostronną głuchotą mają tendencję do opóźnień w rozwoju mowy. Mogą mieć trudności z koncentracją, gdy pójdą do szkoły. Działania społeczne mogą być trudniejsze niż dla dzieci bez problemów ze słuchem.

Objawy

Objawy to coś, co tylko pacjent może poczuć i opisać lekarzowi, pielęgniarce lub innym osobom, na przykład ból, zawroty głowy, dzwonienie w uszach lub zmęczenie. Znak jest czymś, co ktoś inny może wykryć u pacjenta, przykłady obejmują wysypkę, obrzęk, krwawienie lub siniaki.

Objawy związane z upośledzeniem słuchu zależą od jego przyczyny; niektórzy ludzie rodzą się bez możliwości słyszenia, inni nagle stają się głusi z powodu wypadku lub choroby. Nagromadzenie woskowiny może spowodować nagłą utratę słuchu. Wszyscy tracimy pewną ilość słuchu w późnym i średnim wieku. W większości przypadków objawy głuchoty postępują stopniowo w miarę upływu czasu.

Niektóre schorzenia mogą mieć ubytek słuchu jako jeden z wielu objawów, takich jak szum w uszach lub udar.

Upośledzenie słuchu u niemowląt

Następujące objawy mogą wskazywać na problem ze słuchem (ale nie zawsze):

Przed upływem 4 miesięcy dziecko nie odwraca głowy w kierunku hałasu.
W wieku 12 miesięcy dziecko wciąż nie wypowiada ani słowa.
Dziecko nie wydaje się być zaskoczone przez głośny hałas.
Dziecko reaguje na ciebie, kiedy cię widzi, ale znacznie mniej (lub wcale) kiedy jesteś poza zasięgiem wzroku i wołasz ich imię.
Dziecko zdaje się być świadome tylko niektórych dźwięków.

Upośledzenie słuchu u małych dzieci i dzieci

Następujące objawy mogą wskazywać na problem ze słuchem (ale nie zawsze):

Dziecko jest za innymi w swoim wieku w komunikacji ustnej.
Dziecko ciągle mówi: «Co?» lub «Pardon?»
Dziecko mówi bardzo głośno i ma tendencję do wydawania głośniejszych od normalnych odgłosów.
Kiedy dziecko mówi, ich wypowiedzi nie są jasne.

Cztery poziomy głuchoty

Istnieją cztery poziomy głuchoty (prawdopodobnie 5 w niektórych krajach), są to:

Łagodna głuchota – pacjent może wykryć dźwięki w zakresie 25-29 decybeli (dB). Może być im trudno zrozumieć wszystko, co mówią inni, zwłaszcza jeśli jest dużo hałasu w tle.
Umiarkowana głuchota – pacjent może wykryć dźwięki tylko w zakresie 40-69 dB. Po rozmowie tylko ze słuchu jest bardzo trudne bez korzystania z aparatu słuchowego.
Poważna głuchota – osoba słyszy tylko dźwięki powyżej 70-89 dB. Osoba poważnie głucha musi albo czytać w wargach, albo używać języka migowego w celu komunikowania się, nawet jeśli ma aparat słuchowy.
Głęboka głuchota – każdy, kto nie słyszy dźwięku poniżej 90 dB, jest głęboko głuchy; niektórzy głęboko głusi ludzie nie słyszą niczego na żadnym poziomie decybeli. Komunikacja odbywa się za pomocą języka migowego i/lub czytania z ruchu warg.

Oczywiście, jeśli osoba niesłysząca z upośledzeniem słuchu może czytać i pisać, może również komunikować się poprzez czytanie i pisanie.

Diagnoza

Pacjenci, którzy podejrzewają, że coś jest nie tak z ich słuchem, najpierw pójdą do lekarza. Lekarz porozmawia z pacjentem i zada mu kilka pytań dotyczących objawów, w tym, kiedy zaczynają, czy występuje ból.

Fizyczne badanie

Lekarz zajrzy do ucha pacjenta za pomocą otoskopu; instrumentu ze światłem na końcu. Podczas egzaminu mogą zostać wykryte:

Zablokowanie spowodowane obcym obiektem.
Zapadnięty bębenek do uszu.
Akumulacja woskowiny.
Infekcja w przewodzie słuchowym.
Infekcja w uchu środkowym (jeśli wybrzuszenie bębna ucha).
Cholesteatoma – wzrost skóry za bębenkiem, w uchu środkowym.
Płyn w kanale słuchowym.
W uchu znajduje się otwór (perforowany bębenek).

Lekarze będą zadawać pytania dotyczące słuchu pacjenta, mogą to być:

Czy często pytasz ludzi, aby powtórzyli to, co powiedzieli?
Czy trudno ci zrozumieć ludzi przez telefon?
Czy tęsknisz za dzwonkiem od drzwi, kiedy dzwoni? Jeśli tak, czy zdarza się to często?
Kiedy rozmawiasz z ludźmi twarzą w twarz, musisz uważnie się skupić?
Czy ktoś kiedykolwiek wspomniał, że możesz mieć problem ze swoim słuchem?
Czy uważasz, że więcej osób mamrocze dzisiaj niż kiedyś?
Kiedy słyszysz dźwięk, czy często trudno ci określić, skąd pochodzi?
Kiedy rozmawia kilka osób, czy trudno ci zrozumieć, co mówi ci jeden z nich?
Czy często słyszysz, że telewizor, radio lub inne urządzenia wytwarzające dźwięk są zbyt głośne?
Czy uważasz, że mowa mężczyzny jest łatwiejsza do zrozumienia niż mowy kobiet czy dzieci?
Czy jesteś w hałaśliwym otoczeniu za dobrą proporcję każdego dnia?
Czy często nie rozumiesz, co inni mówią do ciebie?
Czy słyszysz pośpiech, syczenie lub dźwięki dzwonka?
Czy unikasz rozmów grupowych?

Każdy, kto odpowie «tak» na większość powyższych pytań, powinien zgłosić się do lekarza i przesłuchać go.

Ogólny test przesiewowy

Lekarz może poprosić pacjenta o przykrywanie jednego ucha i opisać, jak dobrze słyszą słowa wypowiadane w różnych tonach, a także sprawdzić wrażliwość na inne dźwięki.

Jeśli lekarz podejrzewa, że pacjent ma problem ze słuchem, prawdopodobnie zostanie skierowany do specjalisty, specjalisty od ucha, nosa i gardła (otolaryngologa) lub audiologa.

Przeprowadzone zostaną dalsze testy, w tym:

Test kamertonowy – znany również jako test Rinne’a. Ten test mógł zostać wykonany przez lekarza. Kamerton to metalowy instrument z dwoma zębami, który wytwarza dźwięk po uderzeniu. Proste testy kamertonu mogą pomóc lekarzowi w wykryciu, czy występuje ubytek słuchu i gdzie występuje problem.

Kamerton jest wibrowany (512 Hz) i umieszczany pod kością kości sutkowej (za uchem). Pacjent jest proszony o wskazanie, kiedy nie słyszy żadnego dźwięku. Widelec, który nadal wibruje, znajduje się wówczas w odległości 1-2 centymetrów od przewodu słuchowego; pacjent jest pytany, czy słyszy widelec. Ponieważ przewodzenie powietrza jest większe niż przewodzenie kostne, pacjent powinien powiedzieć «tak». Jeśli odpowiada «nie» w tym miejscu, oznacza to, że ich przewodzenie kostne jest lepsze niż przewodzenie powietrza, co wskazuje na problem z falami dźwiękowymi docierającymi do ślimaka przez przewód słuchowy.

Testy audiometryczne – pacjent nosi słuchawki, dźwięki są kierowane do jednego ucha na raz. Zakres dźwięków o różnych tonach jest prezentowany pacjentowi, który musi sygnalizować za każdym razem, gdy słyszy dźwięk. Każdy dźwięk jest prezentowany na różnych poziomach, aby audiolog mógł określić, w którym momencie dźwięk tego tonu nie jest już wykrywany. To samo dotyczy słów, audiolog przedstawia słowa o różnych tonach i poziomach decybeli.

Test oscylatora kości – służy do sprawdzenia, w jakim stopniu drgania przechodzą przez kosteczki słuchowe, trzy kości w uchu wewnętrznym. Oscylator kości zostaje umieszczony na wyrostku sutkowatym. Celem jest sprawdzenie, jak dobrze działa nerw słuchowy.

Rutynowe badania przesiewowe dzieci

Amerykańska Akademia Pediatrii zaleca, aby dzieci miały testy słuchu, gdy rozpoczynają naukę, następnie w wieku 6, 8 i 10 lat, przynajmniej raz, gdy są w gimnazjum i raz w szkole średniej.

Testowanie noworodków

Test emisji otoakustycznej (OAE) polega na wprowadzeniu małej sondy do ucha zewnętrznego; zwykle odbywa się, gdy dziecko śpi. Sonda emituje dźwięki i sprawdza, czy dźwięki «echa» odbijają się od ucha.

Jeśli nie ma echa, dziecko niekoniecznie musi mieć problem ze słuchem, ale lekarze będą musieli przeprowadzić dalsze testy, aby to potwierdzić i ustalić przyczynę.

Leczenie

Pomaga pacjentom ze wszystkimi rodzajami ubytków słuchu. Leczenie zależy od przyczyny głuchoty i jej ciężkości.

Niedosłuch odbiorczy jest nieuleczalny. Gdy komórki rzęsate w ślimaku są uszkodzone, nie można ich naprawić. Jednak różne metody leczenia i strategie mogą pomóc w poprawie jakości życia pacjenta.

Aparaty słuchowe

Są to urządzenia, które pomagają w słuchaniu. Istnieje kilka rodzajów aparatów słuchowych; dostępne są w różnych rozmiarach, obwodach i poziomach mocy. Nie leczą głuchoty, ale wzmacniają dźwięk, który wchodzi do ucha, aby słuchacz mógł lepiej słyszeć.

Aparaty słuchowe składają się z baterii, głośnika, wzmacniacza i mikrofonu. Dziś są bardzo małe, dyskretne i można je wkładać do ucha. Wiele współczesnych wersji potrafi odróżnić szum tła od dźwięków pierwszego planu, takich jak mowa.

Dla osoby z głęboką głuchotą aparat słuchowy nie jest odpowiedni.

Audiolog wykonuje wrażenie ucha pacjenta, aby upewnić się, że urządzenie dobrze pasuje. Zostanie ono dostosowane do wymagań słuchowych pacjenta.

Przykłady aparatów słuchowych:

Słuchawki zauszne (BTE) – składają się z kopuły (wkładki) i etui, z połączeniem między nimi. Sprawa znajduje się za uchem; połączenie z kopułą spływa z przodu ucha. Dźwięk z urządzenia jest kierowany do ucha elektrycznie lub akustycznie.

Aparaty słuchowe BTE mają tendencję do dłuższego działania niż inne urządzenia, ponieważ elementy elektryczne znajdują się poza uchem (mniej wilgoci i uszkodzenia woskowiny). Urządzenia te są bardziej popularne wśród dzieci, które potrzebują wytrzymałego i łatwego w użyciu urządzenia.

Wewnątrzkanałowe (ITC) aparaty słuchowe – wypełniają zewnętrzną część kanału słuchowego i mogą być widoczne, ale tylko dobrze. Miękkie wkładki uszne, zwykle wykonane z silikonu, służą do umieszczenia głośnika w uchu. Urządzenia te pasują do większości pacjentów od razu i mają lepszą jakość dźwięku.

Całkowicie w kanale (CIC) aparaty słuchowe – są to małe urządzenia, ale nie są zalecane dla osób z ciężkim ubytkiem słuchu.

Aparaty słuchowe przewodnictwa kostnego – dla pacjentów z przewodzeniowym ubytkiem słuchu, a także dla tych, którzy nie są w stanie nosić aparatów słuchowych konwencjonalnych. Wibrująca część urządzenia przylega do wyrostka sutkowego za pomocą opaski na głowę. Wibracje przechodzą przez kość do ślimaka. Urządzenia te mogą być bolesne lub niewygodne, jeśli są noszone zbyt długo.

Implanty ślimakowe

Wstawiane są, aby pomóc pacjentom, których uszkodzenie słuchu jest spowodowane uszkodzeniem komórek rzęsatych w ślimaku. Implanty zwykle pomagają większości ludzi lepiej rozumieć mowę. Najnowsze implanty ślimakowe mają nową technologię, która pomaga pacjentom cieszyć się muzyką, lepiej rozumieć mowę, nawet przy hałasie w tle, i korzystać z procesorów podczas pływania.

Według National Institutes of Health, w grudniu 2012 roku w Ameryce było około 58 000 dorosłych i 38 000 dzieci z implantami ślimakowymi. Światowa Organizacja Zdrowia twierdzi, że około 219 000 osób na całym świecie to odbiorcy, w większości z krajów uprzemysłowionych.

Implant ślimakowy składa się z:

Zewnętrzny:

Mikrofon zbierający dźwięk ze środowiska (może być więcej niż jeden).
Procesor mowy, który nadaje priorytet dźwiękom ważniejszym dla pacjenta, takim jak mowa. Elektryczne sygnały dźwiękowe są dzielone na kanały i przesyłane przez bardzo cienki przewód do nadajnika.
Nadajnik, który jest cewką zabezpieczoną magnesem. Znajduje się za zewnętrznym uchem. Przesyła przetworzone sygnały dźwiękowe do wewnętrznego wszczepionego urządzenia.

Wewnętrzny:

Chirurg zabezpiecza odbiornik i stymulator w kości pod skórą. Sygnały są przetwarzane na impulsy elektryczne i wysyłane przez przewody wewnętrzne do elektrod.
Przez ślimak przechodzi do 22 elektrod. Impulsy są wysyłane do nerwów w tympanani scala (dolne przejścia ślimaka), a następnie bezpośrednio do mózgu. Liczba elektrod zależy od firmy wykonującej implant.

Dzieci zwykle mają implanty ślimakowe w obu uszach, podczas gdy dorośli mają je w jednym uchu.

Język migowy i czytanie w wargach

Niektóre osoby z wadą słuchu mogą mieć problemy z mówieniem oraz trudności w zrozumieniu, co mówią inni. Wysoki odsetek osób z uszkodzeniem słuchu może nauczyć się innych sposobów komunikacji. Czytanie ust i język migowy mogą zastąpić lub uzupełnić komunikację ustną.

Czytanie z ust

Znane również jako odczytanie mowy, czytanie w wargach to metoda rozumienia języka mówionego przez obserwację ruchów warg, twarzy i języka mówiącego, jak również ekstrapolacji na podstawie danych dostarczonych przez kontekst i resztek słuchu, jakie pacjent może mieć.

Osoby, które stały się niedosłyszące po tym, jak nauczyły się mówić, mogą szybko zacząć czytać wargi; nie dotyczy to osób urodzonych z upośledzeniem słuchu.

Język migowy

Jest to język, w którym używa się znaków wykonanych za pomocą rąk, wyrazu twarzy i postaw ciała, ale bez dźwięków – jest używany głównie przez osoby głuche. Istnieje kilka różnych rodzajów języków migowych. Brytyjski język migowy (BSL) bardzo różni się od amerykańskiego języka migowego (ASL). Na przykład BSL używa alfabetu oburęcznego, podczas gdy amerykański język migowy używa alfabetu z jedną ręką.

Niektóre kraje posługują się językiem migowym wprowadzonym przez misjonarzy z daleka – na Madagaskarze używany jest norweski język migowy.

Język migowy różni się całkowicie od formy mówionej; kolejność słów (składnia) i gramatyka w BSL nie jest taka sama jak w języku mówionym. ASL jest bardziej gramatycznie podobny do japońskiego niż mówionego po angielsku.

Zapobieganie

Nie możemy zrobić nic, aby zapobiec wrodzonej głuchocie (kiedy urodziłeś się z tym stanem) lub upośledzeniu słuchu spowodowanemu chorobami lub wypadkami. Można jednak podjąć pewne działania, aby zmniejszyć ryzyko utraty słuchu.

Struktury w naszych uszach mogą zostać uszkodzone na kilka różnych sposobów. Długotrwała ekspozycja na bardzo głośny hałas – powyżej 85 dB może w końcu spowodować utratę słuchu. Typowa kosiarka emituje około 85 dB.

Poniższe środki mogą pomóc w ochronie słuchu:

Telewizja, radio, odtwarzacze muzyki i zabawki – nie ustawiaj zbyt wysokiego poziomu głośności. Szczególnie dzieci są bardzo wrażliwe na niszczące działanie głośnej muzyki. Badacze odkryli, że głośne zabawki narażają słuch dzieci.
Słuchawki – skup się na izolowaniu tego, co chcesz usłyszeć; zablokuj cały hałas z zewnątrz tak bardzo, jak to możliwe, zamiast topić go z dużą głośnością.
Miejsce pracy – jeśli pracujesz w hałaśliwym otoczeniu, załóż zatyczki do uszu lub nauszniki. Nawet w dyskotekach, klubach nocnych i pubach – zatyczki do uszu są dyskretne i mało widoczne.
Lokale rozrywkowe – jeśli idziesz na koncerty muzyki pop, wyścigi samochodowe i inne hałaśliwe wydarzenia, zakładaj zatyczki do uszu.
Waciki bawełniane – nie wkładaj ich do uszu swoich ani swoich dzieci. To samo dotyczy bawełny lub chusteczek.

Nowe badania i odkrycia w 2024 roku

W 2024 roku badania nad głuchotą i utratą słuchu zyskały nowy wymiar dzięki postępom w technologii i medycynie. Wiele badań koncentruje się teraz na genetycznych przyczynach utraty słuchu, co otwiera drzwi do potencjalnych terapii genowych, które mogą pomóc w regeneracji uszkodzonych komórek rzęsatych. Ostatnie badania sugerują, że terapie oparte na komórkach macierzystych mogą przynieść obiecujące rezultaty w odbudowie struktury ucha wewnętrznego.

Dodatkowo, nowe technologie aparatów słuchowych i implantów ślimakowych stają się coraz bardziej zaawansowane. Nowe modele są w stanie odfiltrować hałas tła i skoncentrować się na mowie, co znacząco poprawia jakość słyszenia. W badaniach klinicznych z 2024 roku udowodniono, że pacjenci z implantami ślimakowymi mogą lepiej rozumieć mowę w trudnych warunkach akustycznych, co stanowi duży krok naprzód w leczeniu głuchoty.

W miarę jak rośnie świadomość na temat ochrony słuchu, kampanie edukacyjne promujące zdrowie słuchu stają się coraz bardziej powszechne. Zwiększa się również dostępność programów wczesnej interwencji dla dzieci z ubytkiem słuchu, co jest kluczowe dla ich rozwoju komunikacji i integracji społecznej.