Zatrucie rtęcią jest wynikiem wystawienia na działanie zbyt dużej ilości rtęci, poprzez dietę lub środowisko. Rtęć to metal ciężki, który jest wysoce toksyczny dla ludzi.
Spożywanie żywności zawierającej rtęć jest najczęstszą przyczyną zatrucia rtęcią. Zatrucie rtęcią może powodować poważne objawy i narażać organizm na niepotrzebne ryzyko.
Osoba może zapobiec zatruciu rtęcią, wprowadzając zmiany w swojej diecie i środowisku, które ograniczają ekspozycję na toksyczny metal.
Co to jest zatrucie rtęcią?
Rtęć to naturalnie występujący metal występujący w wielu produktach codziennego użytku, choć w niewielkich ilościach. Podczas gdy ta ograniczona ekspozycja jest zwykle uważana za bezpieczną, nagromadzenie rtęci jest bardzo niebezpieczne.
Rtęć jest cieczą w temperaturze pokojowej i łatwo odparowuje do otaczającego ją powietrza. Często jest to produkt uboczny procesów przemysłowych, takich jak spalanie węgla dla energii. Odparowana rtęć może przedostać się do deszczu, gleby i wody, gdzie stanowi zagrożenie dla roślin, zwierząt i ludzi.
Spożycie lub wchodzenie w kontakt ze zbyt dużą ilością rtęci może powodować objawy zatrucia rtęcią.
Objawy i wczesne objawy
Rtęć może wpływać na układ nerwowy, prowadząc do objawów neurologicznych, takich jak:
- nerwowość lub niepokój
- drażliwość lub zmiany nastroju
- drętwienie
- problemy z pamięcią
- depresja
- drżenia fizyczne
Wraz ze wzrostem poziomu rtęci w organizmie pojawi się więcej objawów. Objawy te mogą się różnić w zależności od wieku i poziomu ekspozycji. Dorośli z zatruciem rtęcią mogą odczuwać takie objawy, jak:
- słabe mięśnie
- metaliczny smak w ustach
- nudności i wymioty
- brak umiejętności motorycznych lub poczucie braku koordynacji
- niemożność odczuwania w dłoniach, twarzy lub innych obszarach
- zmiany w widzeniu, słyszeniu lub mowie
- trudności w oddychaniu
- trudności w chodzeniu lub stanie prosto
Rtęć może również wpływać na wczesny rozwój dziecka. Dzieci z zatruciem rtęcią mogą wykazywać następujące objawy:
- upośledzone zdolności motoryczne
- problemy z myśleniem lub rozwiązywanie problemów
- trudności w nauce mówienia lub rozumienia języka
- problemy z koordynacją ręka-oko
- będąc fizycznie nieświadomym ich otoczenia
Zatrucie rtęcią ma tendencję do powolnego rozwoju w miarę upływu czasu, jeśli dana osoba często wchodzi w kontakt z rtęcią. Jednak w niektórych przypadkach zatrucie rtęcią pojawia się szybko i wiąże się z konkretnym incydentem.
Każdy, kto doświadcza nagłego wystąpienia objawów zatrucia rtęcią, powinien wezwać lekarza lub kontrolować truciznę.
Długotrwałe powikłania
Narażenie na wysoki poziom rtęci może również narazić osobę na ryzyko długotrwałych powikłań, w tym:
Uszkodzenia neurologiczne
Wysoki poziom rtęci we krwi może narazić osobę na ryzyko długotrwałego uszkodzenia neurologicznego. Efekty te mogą być bardziej widoczne u dzieci, które wciąż się rozwijają.
Badanie wykazało, że wiele incydentów zatrucia rtęcią doprowadziło do długotrwałego uszkodzenia nerwów, co może spowodować:
- zaburzenia inteligencji i niskie IQ
- powolny refleks
- uszkodzone zdolności motoryczne
- paraliż
- drętwienie
- problemy z pamięcią i koncentracją
- objawy ADHD
Efekty rozrodcze
Zatrucie rtęcią stanowi również ryzyko dla układu rozrodczego. Może powodować zmniejszenie liczby plemników lub zmniejszenie płodności, a także może powodować problemy z płodem.
Możliwe skutki zatrucia rtęcią obejmują zniekształcenie i zmniejszenie przeżywalności płodu, a także zmniejszenie wzrostu i wielkości noworodka po urodzeniu.
Ryzyko sercowo-naczyniowe
Rtęć pomaga promować akumulację wolnych rodników w ciele, co naraża komórki na ryzyko uszkodzenia. Może to prowadzić do zwiększonego ryzyka chorób serca, w tym zawału serca i choroby niedokrwiennej serca.
Przyczyny
Najczęstszą przyczyną zatrucia rtęcią jest spożywanie owoców morza, ale ludzie mogą dostać zatrucia rtęcią z przetwórstwa przemysłowego, termometrów i ciśnieniomierzy, prac dentystycznych i starych farb.
Zatrucie rtęcią z owoców morza
Jedzenie owoców morza skażonych rtęcią jest jednym z najczęstszych sposobów, w jakie ludzie gromadzą rtęć w swoich ciałach. Rtęć w owocach morza jest bardzo trującą formą metalu o nazwie metylortęć, która powstaje, gdy rtęć rozpuszcza się w wodzie.
Metylortęć może zostać wchłonięta z wody przez wszystkie morskie stworzenia, ale jest również kontynuowana przez łańcuch pokarmowy.
Małe stworzenia morskie, takie jak krewetki, często spożywają metylortęć, a następnie jedzą inne ryby. Ryby te będą miały więcej metylortęci niż oryginalne krewetki.
Proces ten trwa aż do łańcucha pokarmowego, tak że duża ryba może zawierać o wiele więcej rtęci niż ryby, które zjadła. Nie oznacza to jednak, że lepiej jeść mniejsze ryby. Zawsze należy koniecznie sprawdzić źródło owoców morza, aby uniknąć skażonej ryby i skorupiaków.
Ludzie obawiający się narażenia na kontakt z rtęcią mogą chcieć ograniczyć spożycie owoców morza, szczególnie ryb, które są wysoko w łańcuchu pokarmowym, takich jak miecznik, rekin, biały tuńczyk, szczupak, walleye i bass.
Kobiety w ciąży lub karmiące piersią mogą chcieć uniknąć lub ograniczyć spożycie ryb i skorupiaków, ponieważ każda zawarta w nich rtęć może przenosić się do płodu lub niemowlęcia przez pępowinę lub mleko matki.
Wypełnienia dentystyczne
Wypełnienia amalgamatowe, powszechnie nazywane wypełnieniami srebrnymi, zawierają około 40-50% rtęci. Wypełnienia amalgamatowe nie są obecnie często używane, ponieważ istnieją nowsze i bezpieczniejsze alternatywy.
Stare wypełnienia mogą zwiększać ryzyko narażenia na kontakt z rtęcią. Niektóre osoby decydują się na zastąpienie wypełnień amalgamatowych, aby ograniczyć ich długotrwałą ekspozycję na rtęć.
Inne przyczyny
Zatrucie rtęcią może również wynikać z bezpośredniego lub środowiskowego narażenia.Narażenie na działanie rtęci może pochodzić z jednego lub więcej z następujących źródeł:
- wydobywanie złota
- narażenie na niektóre rodzaje biżuterii
- wystawienie na działanie starszych farb
- niektóre szczepienia
- kontakt z termometrem zepsutej gorączki lub z domowym termometrem
- toksyczne powietrze na obszarach w pobliżu fabryk, w których rtęć powstaje jako produkt uboczny, na przykład w kopalniach węgla
Niektóre produkty do pielęgnacji skóry mogą być również zanieczyszczone rtęcią, choć nie jest to powszechne.
Diagnoza
Lekarze mogą zazwyczaj zdiagnozować zatrucie rtęcią poprzez badanie fizykalne i badania krwi. Lekarze mogą pytać o wszelkie objawy choroby, a także ogólny rozkład diety.
Mogą również zadawać pytania dotyczące środowiska, w którym mieszka lub pracuje osoba, w tym czy mieszkają w pobliżu fabryk lub pracują w zakładach przemysłowych.
Jeśli lekarz podejrzewa zatrucie rtęcią, badanie rtęci krwi lub moczu może ocenić poziom rtęci w organizmie.
Leczenie
Leczenie zatrucia rtęcią wymaga wyeliminowania jakiegokolwiek kontaktu z metalem. Lekarze zalecają, aby osoba ta nie spożywała owoców morza zawierających rtęć.
Jeśli zatrucie rtęcią jest związane z miejscem pracy lub narażeniem środowiska, lekarze mogą zasugerować, że dana osoba zmienia otoczenie, aby zmniejszyć narażenie, lub że miejsce pracy wprowadza nowe środki bezpieczeństwa.
Zatrucie rtęcią może powodować długotrwałe skutki uboczne, które będą leczone lub zarządzane indywidualnie.
Niektóre rodzaje ciężkich przypadków zatrucia rtęcią mogą wymagać leczenia chelatującego. Jest to proces usuwania rtęci z narządów, aby organizm mógł się nią pozbyć.
Leki stosowane w chelatacji wiążą się z metalami ciężkimi we krwi, a następnie są eliminowane z moczem. Terapia chelatowa wiąże się z własnym ryzykiem i działaniami niepożądanymi, dlatego ważne jest, aby stosować lek tylko wtedy, gdy jest to konieczne.
Perspektywy
Rtęć jest toksyczna dla ludzi. Nie ma standardowego leku na zatrucia rtęcią, więc najlepiej jest unikać narażenia na duże ilości rtęci, kiedy to możliwe.
Wyeliminowanie czynników ryzyka poprzez zmiany w diecie i środowisku pracy lub życia może pomóc zmniejszyć poziom rtęci w organizmie.
Konieczne jest skonsultowanie się z lekarzem przy pierwszych oznakach zatrucia rtęcią, ponieważ może to mieć długotrwałe skutki. Rodzice i opiekunowie powinni również być świadomi oznak zatrucia rtęcią u dzieci i wezwać lekarza, jeśli dziecko lub niemowlę wykazuje jakiekolwiek objawy.
