Zaburzenie zachowania jest stanem zdrowia psychicznego charakteryzującym się zachowaniem, w którym dziecko łamie odpowiednie dla wieku normy i zasady społeczne.
Stan wpływa na dzieci i młodzież.
Wraz z opozycyjnym buntowniczym zaburzeniem (ODD) zaburzenie zachowania jest uważane za zaburzenie zachowania zaburzającego i jest jednym z najczęstszych zaburzeń zdrowia psychicznego zdiagnozowanych u młodych ludzi.
Młodzi ludzie z tą chorobą mogą być okrutni i agresywni wobec innych, w tym zwierząt domowych i innych zwierząt. Mogą być destrukcyjne, łamiące i niszczące własność.
Zachowanie związane z zaburzeniami zachowania nie ogranicza się do sporadycznych wybuchów. Jest konsekwentny i powtarzalny, występując na tyle często, że przeszkadza w wychowaniu dziecka, jego życiu rodzinnym i życiu społecznym.
Szybkie fakty dotyczące zaburzeń zachowania:
- Zaburzenie zachowania może rozwinąć się przed 10 rokiem życia lub w latach nastoletnich i jest częstsze u chłopców niż dziewcząt.
- Jedno na czworo dzieci ze zdiagnozowanym zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) jest zagrożone rozwojem zaburzeń zachowania.
- Nawet 45 procent nastolatków z wyświetlaniem ADHD zachowuje się w sposób nieuporządkowany.
- Dziecko lub nastolatek z tą chorobą wymaga właściwej diagnostyki i leczenia.
Objawy
Jedną z kluczowych cech zaburzeń zachowania jest często agresywne, aspołeczne zachowanie, które wykracza poza to, co jest wspólne dla dziecka lub nastolatka w tym wieku.
Osoba z zaburzeniami zachowania może być również kierowana potrzebą dominacji innych ludzi poprzez akty agresji lub zastraszania.
Osoba z zaburzeniami zachowania może wydawać się lekceważyć przyjęte standardy zachowania, a także uczucia innych.
Objawy emocjonalne zaburzeń zachowania obejmują:
- Brak wyrzutów sumienia: Może się to wydawać niemożnością poczucia winy w związku z robieniem czegoś złego, niemożnością poczucia się źle z powodu zranienia kogoś lub obojętności wobec kary za złamanie zasad.
- Brak empatii: mogą lekceważyć uczucia innych i wydawać się zimne, bezduszne lub nieczułe.
- Lekceważy oczekiwania: jednostka może nie dbać o dobre wyniki w szkole lub innych zajęciach. Mogą wydawać się ignorować oczekiwania innych, nawet jeśli mają jasne zadania.
- Brak ekspresji emocjonalnej: jednostka nie może przejawiać żadnych emocji. Mogą wydawać się płytkie lub powierzchowne lub mogą wydawać się zdolne do włączania i wyłączania emocji według własnego uznania. Kiedy okazują emocje, mogą wykorzystywać swoją reakcję emocjonalną do manipulowania innymi.
Zachowania lub działania, które osoba z zaburzeniami zachowania może wyświetlać, obejmują:
- łamanie zasad w domu i szkole
- znęcanie się
- wandalizm
- wdawanie się w bójki
- kradzież
- łamanie i wchodzenie
- kłamstwo lub bycie podstępnym
- manipulowanie innymi
- opuszczać szkołę
- ucieka z domu
- Okrucieństwo wobec zwierząt
Kiedy małe dzieci rozwijają zaburzenia zachowania, pierwsze oznaki są często gryzące i uderzające.
U starszych dzieci i nastolatków objawy mogą przekształcić się w kłamstwo, kradzież, walkę (czasami z bronią), uszkodzenie własności i przymus seksualny.
Osoby z zaburzeniami zachowania mogą mieć trudności z czytaniem sygnałów społecznych, co może prowadzić do dalszej agresji.
Mogą częściej zakładać, że czyjeś zachowanie jest bardziej wrogie niż jest. Kiedy reagują na tę postrzeganą wrogość, mogą dodać napięcia sytuacji i stworzyć konflikt.
Często zaburzenie zachowania współistnieje z innymi warunkami, w tym:
- ADHD
- opozycyjne buntownicze zaburzenie (ODD)
- niepokój
- depresja
- choroba afektywna dwubiegunowa
- nadużywanie substancji
Leczenie
Młoda osoba z zaburzeniami zachowania może być postrzegana jako młodociany przestępca, a nie osoba z zaburzeniami zdrowia psychicznego. Leczenie zaburzenia zachowania wyłącznie jako problemu dyscypliny rzadko jest skuteczne.
Kluczem do skutecznego leczenia zaburzeń zachowania jest wczesna interwencja. Lekarze i opiekunowie powinni również upewnić się, że odnoszą się do wszystkich aspektów życia jednostki, na które wpływają problematyczne zachowania, w tym sytuacja domowa, szkolna, społeczna i społeczność.
Terapia rodzin, terapia wielosystemowa i leczenie behawioralne poznawcze (CBT) okazały się skutecznym sposobem leczenia zaburzeń zachowania.
Terapia wielosystemowa jest podejściem kompleksowym, co oznacza, że dziecko lub nastolatek otrzymuje leczenie w wielu sytuacjach, w tym w domu i szkole.
Trening rodzicielski może pomóc członkom rodziny w opracowaniu skutecznych narzędzi radzenia sobie z zaburzeniami zachowania, pokazując im, jak ustanawiać wyraźne ograniczenia, zachęcać do pozytywnych działań i zniechęcać do zachowań zakłócających.
Badania udokumentowały długoterminową skuteczność technik szkolenia rodziców.
Ponieważ zaburzenia zachowania często rozwijają się w tym samym czasie, co inne stany, takie jak ADHD, leczenie będzie bardziej skuteczne, jeśli zajmie się wszystkimi problemami zdrowotnymi, przed którymi stoi osoba.
Przyczyny
Nie ma bezpośredniej przyczyny zaburzeń zachowania, ale naukowcy sądzą, że ma na nią wpływ zarówno genetyka, jak i czynniki środowiskowe.
Dzieci mają zwiększone ryzyko zachorowania na zaburzenia zachowania, jeśli je posiada jeden z rodziców lub rodzeństwo. Badania sugerują również, że może istnieć związek genetyczny dla zwiększonego ryzyka zaburzeń zachowania i ADHD.
Dziecko może również mieć zwiększone ryzyko zaburzeń zachowania, jeśli jeden lub więcej rodziców lub opiekunów ma depresję, schizofrenię, zaburzenie osobowości lub uzależnienie od alkoholu.
Dzieci, które padły ofiarą przemocy, odrzucenia ze strony rodziców lub zaniedbania, mogą także częściej zapadać na zaburzenia zachowania.
Życie w regionach o niskich dochodach lub w gorszej sytuacji może również zwiększyć ryzyko wystąpienia zaburzeń zachowania u dziecka.Niektórzy badacze sądzą, że jest to spowodowane niestabilnością gospodarczą, społeczną i emocjonalną.
Badacze stwierdzają, że rodzice lub opiekunowie w trudnej sytuacji mogą nie mieć umiejętności potrzebnych do interweniowania w problematyczne zachowania lub wczesne objawy zaburzeń zachowania. Zalecają ustanowienie programów szkolenia rodziców jako środka zapobiegawczego.
Badania sugerują, że dzieci lub nastolatki, które doświadczają ADHD, a także zaburzenia zachowania, mogą mieć stany neurologiczne, które utrudniają im wyrażenie się w słowach lub sprawowanie samokontroli.
Diagnoza
Tylko specjalista zajmujący się zdrowiem psychicznym z doświadczeniem w zakresie zdrowia psychicznego dzieci może postawić diagnozę zaburzenia zachowania.
Kroki związane z diagnozą obejmują:
- biorąc pełną historię społeczną i medyczną dziecka i rodziny
- wywiad i obserwowanie dziecka
- wywiad z rodziną
- przeprowadzanie standardowych testów
- badanie kontekstu społeczno-ekonomicznego zachowań dziecka
Ważne jest, aby pamiętać, że prawie wszystkie dzieci będą zachowywać się w sposób, który jest destrukcyjny, a nawet niebezpieczny.
Gdy dzieci poznają skutki swojego zachowania w szkole i rodzinie, wszystkie doświadczają epizodów zachowań destrukcyjnych. Te tymczasowe epizody są normalne podczas rozwoju osoby.
Jednak objawy stanu zdrowia psychicznego, takie jak zaburzenia zachowania, są trwałe, spójne, częste i powtarzalne.
U dorosłych
Jeśli zaburzenie zachowania utrzymuje się w dorosłym życiu, może stać się coraz bardziej problematyczne.
Dorośli, którzy mają zaburzenia zachowania mogą mieć trudności z utrzymaniem pracy lub utrzymaniem relacji i mogą stać się podatni na nielegalne lub niebezpieczne zachowania.
Objawy zaburzeń zachowania u osoby dorosłej mogą być diagnozowane jako zaburzenie osobowości typu aspołecznego dla dorosłych.
Perspektywy
Według Mental Health America wielu młodych ludzi z zaburzeniami zachowania dorasta, by cieszyć się pełnym życiem społecznym i zawodowym. Im wcześniej rozpocznie się leczenie, tym lepsza będzie perspektywa.
Badania sugerują, że kiedy ludzie rozwijają zaburzenia zachowania jako małe dzieci, zamiast jako nastolatki, częściej wykazują zachowania przestępcze jako dorośli. Nie zawsze tak jest, ale jest to coś, o czym powinni pamiętać i rozmawiać z lekarzem rodzice i opiekunowie.
Według dzieci i osób dorosłych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej i nadpobudliwości psychoruchowej (CHADD) dzieci z rozpoznaniem ADHD i zaburzeniami zachowania są „dwukrotnie częściej narażone na trudności w czytaniu i są bardziej narażone na problemy społeczne i emocjonalne”.
Perspektywy długoterminowe poprawiają się, gdy rodzice lub opiekunowie biorą udział w opartym na zachowaniu programie szkolenia rodziców.
Według jednego z badań 63 procent dzieci, których rodzice uczestniczyli w takim programie, wykazało niewielką poprawę w ich zachowaniu, 54 procent wykazało znaczną poprawę, a 39 procent wykazało bardzo dużą poprawę.
