Wywołane potencjalne testy mierzą czas, w którym mózg reaguje na stymulację sensoryczną, poprzez wzrok, dźwięk lub dotyk.
Wykorzystywane jako narzędzie diagnostyczne, wywołane potencjalne testy mogą wykrywać nieprawidłowe reakcje na stymulację, która może wskazywać na stan chorobowy. Wywoływane potencjalne testy są powszechnie stosowane w diagnozowaniu stwardnienia rozsianego (MS).
W tym artykule omówimy, co wywoływało potencjalne testy, jak są one wykorzystywane i jakie mają znaczenie.
Jakie są wywołane potencjalne testy?
Układ nerwowy łączy ciało poprzez szereg komórek nerwowych, które komunikują się z sygnałami elektrycznymi.
Kiedy ciało otrzymuje stymulację przez oczy (stymulacja wzrokowa), uszu (stymulacja słuchowa) lub skóry (stymulacja somatosensoryczna lub dotyk), sygnały elektryczne są wysyłane wzdłuż nerwów do mózgu.
Na przykład, światło odbite od obiektu pobudza receptory czuciowe w oku, które wysyła sygnały elektryczne do mózgu w celu przetworzenia. Sygnał ten potrwa dłużej, zanim dotrze do mózgu, niż sygnał stymulowany dotykiem. Dzieje się tak, ponieważ gdy dana osoba coś widzi, ciało musi najpierw przekształcić światło w sygnał elektryczny przed wysłaniem go do mózgu.
Jest również możliwe, że na ten czas sygnalizacji wpływa stan medyczny, który powoduje wyjątkowo długi czas odpowiedzi.
Wywołane potencjalne testy mierzą czas, w jakim mózg reaguje na bodźce zmysłowe, jako sposób wykrywania i monitorowania problemów lub nieprawidłowości związanych z funkcjonowaniem układu nerwowego.
Jak są używane?
Wywoływane potencjalne testy są często wykorzystywane do potwierdzenia diagnozy lub monitorowania układu nerwowego, a nie do określenia przyczyny nieprawidłowości.
Wywołany potencjalny test może być użyty do uzupełnienia lub potwierdzenia diagnozy SM poprzez wykazanie tej wolniejszej transmisji sygnału.
SM pojawia się, gdy warstwa tłuszczowa (mielina), która izoluje komórki nerwowe, ulega uszkodzeniu. Gdy mielina jest uszkodzona, wpływa ona na prędkość, z jaką sygnały elektryczne mogą przemieszczać się przez komórki nerwowe.
Wywołany test potencjału można również wykorzystać do:
- ocenić słuch lub wzrok
- wykryć zmiany i guzy
- wykrywa uszkodzenie nerwów, na przykład nerwu wzrokowego
- oceniać aktywność mózgu u pacjentów w stanie śpiączki
- diagnozować i monitorować choroby, które uszkadzają nerwy
Bardziej zaawansowane narzędzia diagnostyczne, takie jak obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI), spowodowały, że potencjalne testy stają się coraz mniej rozpowszechnione, ale wciąż są uważane za cenne narzędzie medyczne.
Czego oczekiwać
Wywołane potencjalne testy wykorzystują elektrody umieszczone na skórze głowy, aby zarejestrować sygnały elektryczne wysyłane do mózgu. Trzy podstawowe rodzaje testów to:
- Wizualny test odpowiedzi wywołanej (VER), w którym oko jest narażone na wzory szachownicy lub błyski światła.
- Test odpowiedzi wywołanej dźwiękiem Brainstem Auditory Evode (BAER), w którym ucho jest narażone na klikanie dźwięków lub dźwięków kliknięcia. Czas reakcji sygnału może określić, czy dochodzi do uszkodzenia ścieżki słuchowej w mózgu, czy nerwu akustycznego łączącego ucho z mózgiem.
- Test Somatosensoryczne wywołanej reakcji (SSER), w którym szok elektryczny o małej intensywności jest podawany do określonego miejsca na ciele, a czas odpowiedzi sygnału jest rejestrowany w mózgu. Jest stosowany w rejonie układu nerwowego, który może ulec uszkodzeniu. Na przykład można go użyć do wykrycia uszkodzenia rdzenia kręgowego.
Wywołane potencjalne testy mają bardzo małą intensywność i stwarzają niewielkie ryzyko dla osoby poza niewielkim dyskomfortem podczas testu.
W niezwykle rzadkich przypadkach możliwe jest, że wizualnie wywołany test odpowiedzi spowoduje napad drgawkowy.
Niektóre czynniki, takie jak ciężkie zaburzenia widzenia, uszkodzenia słuchu lub skurcze mięśni, mogą również wpływać na dokładność testu.
Wyniki mogą wykazywać nienormalnie długi czas transmisji sygnału, co wskazywałoby na uszkodzenie ścieżki nerwowej. Może to nastąpić niezależnie od tego, czy dana osoba doświadcza jakichkolwiek objawów związanych z obszarem potencjalnego uszkodzenia.
Zazwyczaj stosuje się obrazowanie uzupełniające w celu dokładniejszego zbadania problemu, takiego jak MRI lub tomografia komputerowa (CT).
