Wyjaśnienie HIV i AIDS

AIDS (zespół nabytego niedoboru odporności) to zespół spowodowany wirusem o nazwie HIV (ludzki wirus niedoboru odporności). Choroba zmienia układ odpornościowy, czyniąc ludzi znacznie bardziej podatnymi na infekcje i choroby. Ta podatność pogarsza się, jeśli zespół postępuje.

HIV występuje we wszystkich tkankach organizmu, ale jest przenoszony przez płyny ustrojowe osoby zakażonej (nasienie, płyny pochwowe, krew i mleko matki).

W tym artykule wyjaśniamy HIV i AIDS, ich objawy, przyczyny i sposoby leczenia.

Przegląd

HIV to wirus atakujący komórki odpornościowe zwane komórkami CD-4, które są podzbiorem komórek T. AIDS to zespół, który może ale nie musi występować w zaawansowanym stadium zakażenia HIV.

HIV to wirus.

AIDS jest stanem chorobowym.

Zakażenie HIV może spowodować rozwój AIDS. Jednak możliwe jest zarażenie się wirusem HIV bez wywoływania AIDS. Bez leczenia HIV może się rozwijać iw końcu w AIDS rozwinie się w ogromną większość przypadków.

Przyczyny

HIV to retrowirus, który infekuje ważne narządy i komórki ludzkiego układu odpornościowego.

Wirus rozwija się w nieobecności terapii przeciwretrowirusowej (ART) – terapii lekowej, która spowalnia lub zapobiega rozwojowi wirusa.

Stopień progresji wirusa różni się znacznie u poszczególnych osób i zależy od wielu czynników.

Czynniki te obejmują wiek jednostki, zdolność organizmu do obrony przed HIV, dostęp do opieki zdrowotnej, obecność innych zakażeń, dziedziczne dziedzictwo poszczególnych osób, odporność na niektóre szczepy wirusa HIV i wiele innych.

W jaki sposób przenoszony jest wirus HIV?

Transmisja płciowa – może się zdarzyć, gdy dojdzie do kontaktu z zakażonymi płynami seksualnymi (błony śluzowe odbytu, narządów płciowych lub jamy ustnej). Może się to zdarzyć podczas uprawiania seksu bez prezerwatywy, w tym z seksu waginalnego, doustnego i analnego lub dzielenia się zabawkami erotycznymi z osobą zakażoną wirusem HIV.

Transmisja okołoporodowa – matka może przekazywać HIV swojemu dziecku podczas porodu, ciąży, a także poprzez karmienie piersią.

Przenoszenie krwi – ryzyko przenoszenia HIV przez transfuzję krwi jest niezwykle niskie w krajach rozwiniętych, dzięki skrupulatnym badaniom przesiewowym i środkom ostrożności. Jednak wśród osób, które wstrzykują sobie narkotyki, dzielenie się i ponowne używanie strzykawek zanieczyszczonych krwią zakażoną HIV jest niezwykle niebezpieczne.

Objawy

W większości przypadków późniejsze objawy zakażenia HIV są wynikiem zakażeń wywołanych przez bakterie, wirusy, grzyby i / lub pasożyty.

Te stany zwykle nie rozwijają się u osób ze zdrowym układem odpornościowym, które chronią organizm przed infekcją.

Wczesne objawy zakażenia HIV

Niektóre osoby zakażone HIV nie mają objawów przez kilka miesięcy lub nawet lat po zarażeniu wirusem. Jednak około 80 procent może rozwinąć objawy podobne do grypy w 2-6 tygodni po złapaniu wirusa. Nazywa się to ostrym zespołem retrowirusowym.

Objawy wczesnego zakażenia HIV mogą obejmować:

gorączka
dreszcze
ból stawu
bóle mięśni
ból gardła
poty (szczególnie w nocy)
powiększone gruczoły
czerwona wysypka
zmęczenie
słabość
niezamierzona utrata masy ciała
drozd

Ważne jest, aby pamiętać, że te objawy pojawiają się, gdy organizm walczy z wieloma typami wirusów, nie tylko z HIV. Jeśli jednak masz kilka z tych objawów i uważasz, że w ciągu ostatnich kilku tygodni mogło dojść do zakażenia wirusem HIV, powinieneś wykonać test.

Bezobjawowy HIV

W wielu przypadkach, po ustąpieniu początkowych objawów, przez wiele lat nie będzie żadnych dalszych objawów.

W tym czasie wirus rozwija i uszkadza układ odpornościowy i narządy. Bez leków, które powstrzymują replikację HIV, proces powolnego obniżania odporności może być kontynuowany, zwykle przez średnio 10 lat. Osoba żyjąca z HIV często nie odczuwa żadnych objawów, czuje się dobrze i wydaje się być zdrowa.

W przypadku osób, które przyjmują leki antyretrowirusowe i są ściśle zgodne, faza ta może zostać przerwana z całkowitym zahamowaniem wirusa. Skuteczne antyretrowirusowe zatrzymanie trwającego uszkodzenia układu odpornościowego.

Późne stadium zakażenia HIV

Nieleczony HIV osłabia zdolność zwalczania infekcji. Osoba staje się podatna na poważne choroby. Ten etap znany jest jako AIDS lub stadium 3 HIV.

Objawy późnego stadium zakażenia HIV mogą obejmować:

rozmazany obraz
biegunka, która jest zwykle uporczywa lub przewlekła
suchy kaszel
gorączka powyżej 100 ° F (37 ° C) utrzymująca się przez kilka tygodni
nocne poty
stałe zmęczenie
duszność (duszność)
obrzęk węzłów chłonnych trwający tygodnie
niezamierzona utrata masy ciała
białe plamy na języku lub ustach

W późnym stadium zakażenia wirusem HIV ryzyko zachorowania na chorobę zagrażającą życiu jest znacznie większe. Podczas leczenia HIV można kontrolować, unikać i / lub leczyć innymi lekami.

Mity i fakty dotyczące HIV i AIDS

Istnieje wiele nieporozumień na temat HIV i AIDS. Wirus NIE MOŻE być przesyłany z:

uścisk dłoni
tulenie
dorywczo całowanie
kichanie
dotykając nieuszkodzonej skóry
używając tej samej toalety
udostępnianie ręczników
udostępnianie sztućców
resuscytacja usta-usta
lub inne formy „swobodnego kontaktu”

Diagnoza

CDC (Centers for Disease Control and Prevention) szacuje, że około 1 na każdych 8 nosicieli wirusa HIV jest nieświadomych swojego statusu HIV.

Testy krwi HIV i wyniki

Diagnozę przeprowadza się za pomocą testu krwi, który jest ekranowany specjalnie dla wirusa. Jeśli znaleziono wirusa HIV, wynik testu jest „pozytywny”. Krew jest ponownie testowana kilka razy, zanim zostanie podany pozytywny wynik.

Jeśli dana osoba została narażona na działanie wirusa, ważne jest, aby zostały one przetestowane tak szybko, jak to możliwe.Im wcześniej wykryty zostanie HIV, tym bardziej prawdopodobne jest, że leczenie zakończy się powodzeniem. Można również użyć domowego zestawu testowego.

Po zakażeniu wirusem HIV pojawienie się wirusa podczas testów może potrwać od 3 tygodni do 6 miesięcy. Może być konieczne ponowne testowanie. Jeśli moment, w którym dana osoba była najbardziej narażona na ryzyko infekcji, nastąpił w ciągu ostatnich 6 miesięcy, mogą oni natychmiast przystąpić do testu. Jednakże dostawca będzie nalegał, aby inny test został przeprowadzony w ciągu kilku tygodni.

Leczenie

Obecnie nie ma lekarstwa na HIV ani AIDS. Zabiegi mogą zatrzymać postęp choroby i umożliwić większości ludzi żyjących z HIV możliwość życia w długim i stosunkowo zdrowym życiu.

Wcześniejsze leczenie przeciwretrowirusowe HIV ma kluczowe znaczenie – poprawia jakość życia, przedłuża oczekiwaną długość życia i zmniejsza ryzyko przeniesienia, zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia wydanymi w czerwcu 2013 r.

Obecnie nie ma szczepionki ani lekarstwa na HIV, ale wyewoluowały terapie, które są znacznie bardziej skuteczne i lepiej tolerowane; mogą znacznie poprawić ogólny stan zdrowia i jakość życia pacjentów, w zaledwie jednej tabletce dziennie.

Obecnie ustalono, że przy odpowiednim leczeniu, osoba żyjąca z HIV może zmniejszyć swoje miano wirusa do tego stopnia, że nie jest już wykrywalna. Po dokonaniu oceny wielu dużych badań, CDC stwierdził, że osoby, które nie mają wykrywalnego ładunku wirusowego „nie mają faktycznie żadnego ryzyka przenoszenia drogą płciową wirusa na partnera HIV-ujemnego”.

Jest to określane jako niewykrywalne = nieprzesuwalne (U = U).

Emergency HIV pills (profilaktyka po ekspozycji)

Jeśli dana osoba uważa, że była narażona na działanie wirusa w ciągu ostatnich 72 godzin (3 dni), leki przeciw wirusowi HIV, zwane PEP (profilaktyka po ekspozycji) mogą zatrzymać infekcję. Leczenie należy podjąć tak szybko, jak to możliwe po kontakcie z wirusem.

PEP to leczenie trwające 4 tygodnie, w sumie 28 dni. Monitorowanie HIV będzie kontynuowane po zakończeniu leczenia.

Leki przeciwretrowirusowe

HIV jest leczony lekami przeciwretrowirusowymi (ARV). Zabieg zwalcza infekcję HIV i spowalnia rozprzestrzenianie się wirusa w organizmie. Ogólnie rzecz biorąc, osoby żyjące z HIV przyjmują kombinację leków o nazwie HAART (wysoce aktywna terapia antyretrowirusowa) lub cART (skojarzona terapia przeciwretrowirusowa).

Istnieje wiele podgrup antyretrowirusowych; obejmują one:

Inhibitory proteazy

Proteaza jest enzymem, który HIV musi replikować. Jak sama nazwa wskazuje, inhibitory proteazy wiążą się z enzymem i hamują jego działanie, zapobiegając tworzeniu kopii przez wirusa HIV. Należą do nich atazanawir / kobicystat (Evotaz), lopinawir / rytonawir (Kaletra) i darunawir / kobicystat (Prezcobix).

Integrazowe inhibitory

HIV potrzebuje enzymu integrazy do infekowania komórek T. Ten lek zapobiega temu krokowi. Inhibitory intregazy są często stosowane w pierwszej linii leczenia, ponieważ są skuteczne u wielu osób i powodują minimalne skutki uboczne. Inhibitory integrazy obejmują elwitegrawir (Vitekta), dolutegrawir (Tivicay) i raltegrawir (Isentress)

Nukleozydowe / nukleotydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI)

Leki te, zwane także „nuklearami”, kolidują z wirusem HIV, gdy próbuje on replikować i tworzyć więcej kopii samego siebie. NRTI obejmują abakawir (Ziagen), lamiwudynę / zydowudynę (Combivir) i emtrycytabinę (Emtriva)

Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI)

NNRTI działają w sposób podobny do NRTI, utrudniając replikację wirusa HIV.

Chemokinezy antagoniści chemokin

Znane również pod nazwą CCRF, leki te blokują przenikanie wirusa HIV do komórek. Są rzadko używane w Ameryce, ponieważ inne leki są bardziej skuteczne.

Inhibitory wejścia

Inhibitory wejścia zapobiegają przedostawaniu się wirusa HIV do limfocytów T. Bez dostępu do tych komórek HIV nie może się replikować. Podobnie jak w przypadku antagonistów receptorów chemokinowych, rzadko są one stosowane w Stanach Zjednoczonych.

Zastosowane zostanie połączenie tych leków; dokładna mieszanka leków jest dostosowana do każdej osoby. Leczenie HIV jest zwykle trwałe i trwa przez całe życie. Leczenie HIV opiera się na rutynowym dawkowaniu. Tabletki muszą być za każdym razem przyjmowane zgodnie z harmonogramem. Każda klasa ARV ma różne skutki uboczne, ale niektóre z możliwych częstych działań niepożądanych to:

nudności
zmęczenie
biegunka
bół głowy
wysypki skórne

Medycyna niekonwencjonalna lub alternatywna

Chociaż szeroko stosowane, alternatywne lub uzupełniające leki, takie jak ziołowe, nie okazały się skuteczne. Zgodnie z niektórymi ograniczonymi badaniami, suplementy mineralne lub witaminowe mogą zapewnić pewne korzyści w ogólnym zdrowiu. Ważne jest, aby omówić te opcje z lekarzem, ponieważ niektóre z tych opcji, nawet suplementy witaminowe, mogą wchodzić w interakcje z lekami przeciwretrowirusowymi.

Zapobieganie

Aby zapobiec zarażeniu wirusem HIV, pracownicy służby zdrowia zalecają środki ostrożności związane z:

Seks bez zabezpieczenia – uprawianie seksu bez prezerwatywy może narazić osobę na ryzyko zarażenia się wirusem HIV i innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową (STI). HIV można przenosić poprzez seks bez prezerwatywy (seks pochwowy, ustny i / lub analny). Można go również przenosić, dzieląc się zabawkami erotycznymi z osobą zarażoną wirusem HIV. Prezerwatywy powinny być używane przy każdym akcie seksualnym.

Wtryskiwanie narkotyków i dzielenie igłą – dożylne zażywanie narkotyków jest ważnym czynnikiem przenoszenia wirusa HIV w krajach rozwiniętych. Udostępnianie igieł może narazić użytkowników na HIV i inne wirusy, takie jak wirusowe zapalenie wątroby typu C. Strategie takie jak programy wymiany igieł są używane w celu zmniejszenia zakażeń wywołanych przez nadużywanie narkotyków. Jeśli ktoś potrzebuje użyć igły, musi to być czysta, nieużywana, niedzielona igła.

Ekspozycja na płyn w organizmie – narażenie na HIV można kontrolować, stosując środki ostrożności w celu zmniejszenia ryzyka narażenia na zakażoną krew.Pracownicy służby zdrowia powinni w odpowiednich okolicznościach stosować bariery (rękawice, maski, okulary ochronne, tarcze i fartuchy). Częste i dokładne mycie skóry natychmiast po wejściu w kontakt z krwią lub innymi płynami ustrojowymi może zmniejszyć ryzyko infekcji.

Ciąża – niektóre leki antyretrowirusowe mogą zaszkodzić nienarodzonemu dziecku. Ale skuteczny plan leczenia może zapobiec przenoszeniu wirusa z matki na dziecko. Należy podjąć środki ostrożności w celu ochrony zdrowia dziecka. Może zaistnieć konieczność wykonania zabiegu cięcia cesarskiego.

Matki zakażone wirusem HIV mogą przenosić wirusa poprzez mleko matki. Jednakże, jeśli matka bierze właściwe leki, ryzyko przeniesienia wirusa jest znacznie zmniejszone. Ważne jest, aby nowa matka omówiła opcje z dostawcą opieki zdrowotnej.

Edukacja – nauczanie ludzi o znanych czynnikach ryzyka jest niezbędne.

Zarządzanie

Adherence – leczenie HIV jest skuteczne, jeśli leki są przyjmowane zgodnie z zaleceniami. Brakujące nawet kilka dawek może zagrozić leczeniu. Codzienną, metodyczną rutynę należy zaprogramować tak, aby pasowała do planu leczenia w zakresie stylu życia i harmonogramu danej osoby. Plan leczenia dla jednej osoby może nie być tym samym planem leczenia dla innej osoby. „Przyleganie” jest czasami określane jako „zgodność”.

Ogólne zdrowie – ważne jest prawidłowe przyjmowanie leków i podejmowanie kroków w celu uniknięcia choroby. Osoby żyjące z HIV powinny dążyć do polepszenia ogólnego stanu zdrowia poprzez regularne ćwiczenia, jedzenie, a nie palenie.

Dodatkowe środki ostrożności – osoby żyjące z AIDS powinny zachować szczególną ostrożność, aby zapobiec narażeniu na zakażenie. Powinni uważać na zwierzęta i unikać kontaktu ze ściółką, odchodami zwierząt i ptakami. Zalecane jest dokładne i regularne mycie rąk. Te środki ostrożności nie są tak konieczne podczas przyjmowania terapii.

Stan długookresowy – HIV jest stanem trwałym, dlatego ważne jest, aby być w stałym kontakcie z zespołem opieki zdrowotnej. Plan leczenia będzie regularnie sprawdzany.

Psychologiczne – powszechne nieporozumienia dotyczące AIDS i HIV zmniejszają się. Jednak stygmatyzacja tego stanu utrzymuje się w wielu częściach świata. Ludzie żyjący z HIV mogą czuć się wykluczeni, odrzuceni, dyskryminowani i odizolowani.

Rozpoznanie HIV może być bardzo przygnębiające, a uczucia lęku lub depresji są powszechne. Jeśli odczuwasz lęk lub objawy depresji, natychmiast udaj się do lekarza.