Choroba afektywna dwubiegunowa, znana niegdyś jako depresja maniakalna, charakteryzuje się skrajnymi wahaniami nastrojów, które obejmują zarówno wzloty i upadki emocjonalne.
Jest to stan długoterminowy, który może zakłócić zdolność osoby do funkcjonowania w miejscu pracy iw życiu codziennym.
Choroba afektywna dwubiegunowa jest również zaburzeniem spektrum, co oznacza, że obejmuje grupę powiązanych stanów lub typów, które mają podobny wygląd, ale niewielkie różnice między nimi.
Jakie jest spektrum dwubiegunowe?
Choroba afektywna dwubiegunowa jest zaburzeniem ze spektrum. Oznacza to, że obejmuje on zmiany nastrojów rowerowych lub wahania nastroju, które różnią się stopniem. Istnieje jednak szereg innych objawów, które mogą się różnić u poszczególnych osób.
Diagnoza stanu często odnosi się do miejsca, w którym osoba przypada na widmo dwubiegunowe.
Spektrum dwubiegunowe przebiega od dwubiegunowego I na jednym końcu do cyklotymii i nie jest określone inaczej (NOS) na drugim.
Lekarze diagnozują chorobę afektywną dwubiegunową zgodnie z nowym wydaniem Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych opublikowanego przez American Psychiatric Association.
Rozpoznanie opiera się na określonym typie zaburzenia.
- Zaburzenie dwubiegunowe typu I: osoba będzie miała co najmniej jeden epizod manii. Ten epizod trwa zazwyczaj co najmniej 1 tydzień lub mniej, gdy osoba jest hospitalizowana i zwykle jest poprzedzana lub następuje po dużych epizodach depresyjnych. Osoby z tego rodzaju chorobą dwubiegunową zazwyczaj doświadczają poważnych epizodów maniakalnych, które mogą powodować znaczne upośledzenie w ich życiu. Niektóre osoby mogą wymagać hospitalizacji z powodu psychozy – poważnego stanu, w którym jednostka traci wszelkie poczucie rzeczywistości.
- Choroba afektywna dwubiegunowa II: osoba będzie doświadczać co najmniej jednego epizodu dużej depresji trwającego co najmniej 2 tygodnie i co najmniej jednego epizodu hipomanii trwającego co najmniej 4 dni. Hypomania jest tam, gdzie wysokie wartości nie są tak wysokie, jak te doświadczane podczas manii. Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym typu II nigdy nie doświadczą epizodu maniakalnego.
- Zaburzenie cyklotymiczne: Dorośli, u których zdiagnozowano ten stan, doświadczyli 2 lat wielu okresów występowania objawów hipomanii i okresów występowania objawów depresji. Dzieci lub nastolatki doświadczyły tych objawów przez 1 rok. W tym okresie objawy występują co najmniej przez połowę czasu i nigdy nie ustępują dłużej niż 2 miesiące.
- NOS jest używany do opisania zaburzeń dwubiegunowych, które nie mieszczą się dokładnie w spektrum.
Przyczyny choroby afektywnej dwubiegunowej
Dokładna przyczyna zaburzeń afektywnych dwubiegunowych pozostaje nieznana, ale może to wiązać się z kilkoma czynnikami.
Obejmują one:
- Różnice biologiczne, ponieważ fizyczne zmiany mogą wystąpić w mózgu
- Brak równowagi w naturalnie występujących neuroprzekaźnikach w mózgu
- Odziedziczone cechy są prawdopodobne, ponieważ osoba z zaburzeniem dwubiegunowym często ma krewnego ze stanem, taki jak rodzeństwo lub rodzic
Czasami stan jest trudny do zidentyfikowania, ponieważ istnieją różne typy zaburzeń dwubiegunowych. Istnieją również inne zaburzenia nastroju z podobnymi objawami, które mogą powodować zamieszanie podczas diagnozy.
Objawy choroby afektywnej dwubiegunowej mogą być różne u poszczególnych osób.
Kryteria DSM-5
Każdy z tych rodzajów zaburzeń dwubiegunowych może powodować poważne problemy w codziennym życiu jednostki.
Jak określono w DSM-5, kryteria diagnozy epizodów manii i hipomanii są następujące:
- Epizod manii to okres stałego, podwyższonego, drażliwego nastroju trwającego co najmniej 1 tydzień. Stale rośnie również zwiększona aktywność lub energia ukierunkowana na cel.
- Epizod hipomaniakalny to okres ciągłego drażliwego nastroju trwającego co najmniej 4 kolejne dni.
Okres manii może obejmować:
- Wzrost nastroju, przesadny optymizm i pewność siebie
- Nadmierna drażliwość lub agresywne zachowanie
- Zmniejszona potrzeba snu
- Wyścigi mowy lub myśli
- Impulsywność lub słaba ocena
- Lekkomyślne zachowanie
- W ciężkich przypadkach urojenia i halucynacje
Okres depresji może charakteryzować się:
- Przedłużony smutek lub nieoczekiwane, niewyjaśnione zaklęcia płaczu
- Znaczące zmiany w apetycie i wzorce snu
- Drażliwość, złość, zmartwienie, pobudzenie, lęk
- Utrata energii
- Uczucia winy lub bezwartościowości
- Niemożność koncentracji
- Niewyjaśnione bóle i bóle
- Powracające myśli o śmierci lub samobójstwie
Diagnoza
Diagnozowanie zaburzeń afektywnych dwubiegunowych jest jeszcze bardziej skomplikowane, ponieważ wiele stanów ma podobne objawy.
Obejmują one:
- Warunki tarczycy
- Nadużywanie substancji
- Zaburzenie nadpobudliwości z deficytem uwagi (ADHD)
- Borderline personality disorder (BPD)
- Zespół stresu pourazowego (PTSD)
Te zaburzenia, a zwłaszcza zaburzenia osobowości, mogą komplikować diagnozę.
Środki przeciwdepresyjne, które są często stosowane w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, a także stymulanty stosowane w leczeniu ADHD, mogą pogarszać objawy choroby afektywnej dwubiegunowej. Mogą wywołać maniakalny epizod.
Rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej obejmuje badanie fizykalne, wywiad i ewentualnie testy laboratoryjne.
Wykresy nastrojów z kwestionariuszami nastroju są powszechnie używane w celu identyfikacji nastrojów, wzorców snu i innych zmian.
Badania krwi mogą wykluczyć inne stany, takie jak nadczynność tarczycy, ale testy te nie są w stanie rozpoznać choroby afektywnej dwubiegunowej.
Kryteria DSM-5 są stosowane do identyfikacji obecności choroby afektywnej dwubiegunowej.
Niektóre osoby mogą nie wykazywać wszystkich objawów, ale muszą mieć co najmniej jeden epizod manii lub hipomanii, który utrzymuje się przez określony czas.
Leczenie
Choroba afektywna dwubiegunowa jest poważnym i skomplikowanym stanem. Leczeniem powinien zajmować się przeszkolony psychiatra.
Choroba afektywna dwubiegunowa może być leczona na kilka sposobów.
Obejmują one:
- Leki takie jak stabilizatory nastroju, leki przeciwpsychotyczne i antydepresyjne
- Psychoterapia, taka jak kognitywna terapia behawioralna (CBT) lub terapia rodzinna
- Terapia elektrowstrząsami (ECT), w której prądy elektryczne przepuszczane są przez mózg
- Strategie samokontroli i edukacja
Nie każda osoba zareaguje w ten sam sposób na leki, a niektóre leki wywołują efekty uboczne. Dlatego ważne jest, aby być pod opieką lekarza w celu leczenia.
Osoby z chorobą afektywną dwubiegunową mogą przyłączyć się do grup wsparcia, aby porozmawiać z innymi osobami z tą chorobą. Podejmowanie hobby i uczenie się sposobów na relaks i radzenie sobie ze stresem również może pomóc.
Według Przymierza Depresji i Pomocy Bipolarnej zaburzenie afektywne dwubiegunowe dotyka 5,7 milionów dorosłych Amerykanów lub około 2,6% dorosłej populacji Stanów Zjednoczonych każdego roku.
Średni wiek zachorowania wynosi 25 lat, ale objawy mogą pojawić się we wczesnym dzieciństwie lub dopiero w latach 40. lub 50. XX wieku.
Jeśli dana osoba ma co najmniej jednego rodzica z zaburzeniem dwubiegunowym, jest o 15-30 procent bardziej prawdopodobne, że rozwinie ten stan.
Uważa się również, że 1 na 3 dzieci i nastolatków, u których zdiagnozowano depresję w USA, może doświadczać wczesnego wystąpienia choroby dwubiegunowej.
Przy tak wielu zmianach spektrum dwubiegunowego ważne jest, aby zwracać uwagę na zmiany nastroju.
Choroba afektywna dwubiegunowa jest często mylona z depresją, ale jest to bardziej złożony stan.
Pozostawiony bez leczenia może zwiększyć ryzyko samobójstw lub prób samobójczych, problemów z relacjami, problemów prawnych, samotności i ogólnej niezdolności do funkcjonowania i prowadzenia normalnego życia.
Choroba afektywna dwubiegunowa jest zaburzeniem na całe życie, ale przy odpowiednim leczeniu i skupieniu się na zachowaniu zdrowia może być możliwa do opanowania.
