Zgodnie z danymi z badań opublikowanymi w czasopiśmie, jednym z najważniejszych elementów poprawy sprawności fizycznej u pacjentów z zespołem przewlekłego zmęczenia jest stosowanie terapii w celu zmniejszenia obawy, że ćwiczenia będą się pogarszać, a nie poprawiać objawy.
Czasami znany jako „myalgic encephalomyelitis” lub „ME”, zespół chronicznego zmęczenia (CFS) jest definiowany przez objawy ciężkiego wyczerpania, które wpływają na codzienne życie pacjentów i ich umiejętności wykonywania rutynowych zadań.
W 2011 r. Opublikowano wyniki badania PACE, w którym zbadano następujące metody leczenia CFS:
- Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – terapia polegająca na mówieniu, polegająca na tym, że pracownik służby zdrowia pomaga pacjentowi zrozumieć objawy i zmienić sposób myślenia oraz reagować na nie.
- Graded exercise therapy (GET) – spersonalizowany program ćwiczeń wykonywany przez fizjoterapeutę, który stopniowo zwiększa poziom ćwiczeń pacjenta w całym programie
- Adaptacyjna stymulacja (APT) – terapia, w której pacjenci zmieniają poziomy aktywności, aby jak najlepiej wykorzystać dostępną energię.
Naukowcy stoją za nowymi badaniami – od King’s College London, Oxford University i Queen Mary University of London, a wszystko w Wielkiej Brytanii – ponownie zbadali dane PACE, stosując statystyczną metodę zwaną analizą medytacyjną.
Naukowcy byli zainteresowani zidentyfikowaniem przekonań na temat ćwiczeń fizycznych i sprawności fizycznej, które są wykorzystywane w CBT i GET w celu poprawy objawów zmęczenia i sprawności fizycznej u pacjentów z CFS.
Interwencje CFS mają jedynie „umiarkowaną” korzyść
Zespół odkrył, że chociaż CBT i GET są bezpieczne i skuteczne dla większości pacjentów z CFS, poprawa w badaniu PACE była jedynie umiarkowana. Autorzy wyjaśniają, że dzięki zidentyfikowaniu mechanizmów, dzięki którym niektórzy pacjenci korzystają z leczenia, ich badania pomogą zoptymalizować te terapie.
Analizując różnorodne czynniki pośredniczące, autorzy raportu podają, że najbardziej wpływowym czynnikiem sukcesu CBT i GET dla pacjentów z CFS jest ograniczenie „wierzeń związanych z unikaniem strachu”. Te przekonania są obawami pacjentów – uznawanymi za „zrozumiałe” przez autorów – że ich objawy ulegną pogorszeniu w wyniku aktywności lub ćwiczeń.
Przekonania o unikaniu strachu zostały obliczone przez autorów, aby odpowiadać za do 60% całkowitego wpływu CBT lub GET na wyniki pacjenta.
GET okazał się bardziej skuteczny niż CBT w poprawie unikania strachu i poprawie tolerancji wysiłku, mierzonej liczbą metrów chodzących przez pacjentów w ustalonym okresie czasu.
Prof. Trudie Chalder, z King’s College London, mówi:
„Nasze wyniki sugerują, że przerażające przekonania mogą być zmieniane przez bezpośrednie kwestionowanie takich wierzeń (jak w CBT) lub przez zwykłą zmianę zachowania z stopniowanym podejściem do unikniętej aktywności (jak w GET) .Konwalifikując, wyniki sugerują, że terapeuci dostarczający CBT mogliby zachęcić więcej aktywności fizycznej, takich jak chodzenie, które może wzmocnić działanie CBT i może być bardziej akceptowalne dla pacjentów. „
Pisząc w powiązanym komentarzu, dr Hans Knoop i Jan Wiborg, z Radboud University Medical Center w Holandii, wyciągnęli nieco inne wnioski niż autorzy badania.
„Chalder i jego współpracownicy doszli do wniosku, że przyszłe badania powinny skupić się na poprawie poczucia własnej skuteczności i zwiększeniu aktywności fizycznej, ponieważ zidentyfikowani mediatorzy mieli silne związki z wynikami” – napisali para.
Jednak dr Knoop i Wiborg uważają zamiast tego, że „wzrost aktywności fizycznej jest niczym więcej niż katalizatorem zmiany poznania aktywności i objawów u pacjentów z syndromem chronicznego zmęczenia”.
Holenderscy badacze sugerują, że przyszłe badania powinny skupić się na tym, jak można szybciej i efektywniej zmienić te wierzenia. Gdy pacjent jest przekonany, że możliwe jest zwiększenie zdolności, argumentują, że podjęto ważny krok w kierunku poprawy – niezależnie od faktycznego poziomu aktywności.
