Kanibalizm: ostrzeżenie zdrowotne

Istnieje niewiele tematów, które powodują bardziej intensywne uczucie wstrętu niż kanibalizm. Spożycie ciała drugiego człowieka jest odrażające, nikczemne i – ku zachodniej wrażliwości – moralnie złe. Czy kanibalizm jest szkodliwy dla zdrowia?

Chociaż reakcja na odżywianie się ludzkim mięsem jest silna, faktyczna moralność i etyka stojąca za tymi uczuciami nie są tak proste, jak się wydaje.

Kanibalizm występuje u wielu gatunków i od tysiącleci jest częścią ludzkiej kultury.

Czasami kanibalizm przybrałby formę jedzenia części wrogów, aby nabrać sił. W innych plemionach konsumpcja ludzkiego mięsa miała bardziej rytualne znaczenie.

W rozpaczliwych czasach ludzie powracają do kanibalizmu, aby przetrwać; na przykład istnieją doniesienia o kanibalizmie podczas klęski głodu w Korei Północnej w 2013 r., oblężeniu Leningradu na początku lat 40. XX w. i chińskim „wielkim skoku do przodu” pod koniec lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.

W Europie, od XIV wieku aż do początku XVIII wieku, ludzkie części ciała były świadomie sprzedawane i kupowane jako leki, szczególnie kości, krew i tłuszcz. Nawet księża i członkowie rodziny królewskiej rutynowo konsumowali produkty z ludzkiego ciała, starając się powstrzymać wszystko, od bólu głowy po epilepsję, od nosa do dny.

W niektórych kulturach, gdy umarła jedna z bliskich osób, część z nich zostaje skonsumowana, aby dosłownie stały się częścią ciebie. Dla „cywilizowanych” umysłów wydaje się to niepokojące, ale dla umysłów tych, którzy przyjmują te „transumbujące” rytuały, grzebanie matki w ziemi lub pozostawianie jej do całkowitego spożycia przez larwy jest równie niepokojące.

Kiedy zaczynamy odrywać się od zdolności kanibalizmu do natychmiastowego odrzutu, widzimy, że nasze uczucia nie są tak jednoznaczne, jak się wydaje. Na przykład wielu z nas nadal je nasze paznokcie, a niektóre kobiety jedzą łożysko po porodzie. Linie są być może nieco bardziej rozmyte, niż wynikałoby z naszej początkowej reakcji.

Na potrzeby tego artykułu nie musimy wdawać się w grę pomiędzy instynktownymi uczuciami jelit a zimną, twardą logiką. Tutaj skoncentrujemy się na negatywnych konsekwencjach zdrowotnych kanibalizmu.

W większości cywilizacji kanibalizm jest ostatnim miejscem zawinięcia, używanym tylko wtedy, gdy alternatywą jest pewna śmierć. Ale jakie są potencjalne konsekwencje zdrowotne zjedzenia sąsiada, jeśli w ogóle istnieje?

Implikacje zdrowotne jedzenia kolegów

Chociaż wydaje się to „złe”, dobra wiadomość to, że spożywanie gotowanego ludzkiego mięsa nie jest bardziej niebezpieczne niż jedzenie gotowanego mięsa innych zwierząt. To samo dotyczy większości ludzkiego ciała; implikacje zdrowotne są podobne do jedzenia jakiegokolwiek dużego omnivore.

Jest jednak jeden organ, którego za wszelką cenę należy unikać: mózg.

Przednie osoby z Papui Nowej Gwinei, do niedawna, praktykowały transumption – jedzenie zmarłych krewnych. To ta izolowana grupa wykazała bardzo poważne konsekwencje spożywania mózgu innego człowieka.

Kuru jest jednomyślnie śmiertelną, pasażowalną gąbczastą encefalopatią; jest to choroba oparta na prionach, podobna do BSE (gąbczasta encefalopatia bydła), znana również jako choroba szalonych krów.

Choroby Prion są związane z gromadzeniem nieprawidłowej glikoproteiny znanej jako białko prionowe (PrP) w mózgu. PrP występuje naturalnie, szczególnie w układzie nerwowym. Jego funkcje w zdrowiu nie są jeszcze w pełni zrozumiane; jednak wiadomo, że PrP odgrywa rolę w wielu chorobach, w tym chorobie Alzheimera.

Pierwsi ludzie są jedyną znaną na świecie populacją, która miała epidemię kuru i, w jej szczycie w latach pięćdziesiątych, była wiodącą przyczyną śmierci kobiet wśród Fore i ich najbliższych sąsiadów.

Słowo „kuru” pochodzi z języka Fore i oznacza „wstrząsnąć”. Kuru jest również znany jako „śmiejąca się choroba” z powodu patologicznych wybuchów śmiechu, które pacjenci będą pokazywać.

Pierwsze doniesienie o kuru, aby dotrzeć do zachodnich uszu, pochodzi od australijskich administratorów, którzy badali okolicę:

„Pierwszą oznaką zbliżającej się śmierci jest ogólna nędza, po której następuje ogólna słabość i niezdolność do stania, ofiara przechodzi na emeryturę do swojego domu, jest w stanie przyjąć trochę pożywienia, ale cierpi z powodu gwałtownych wstrząsów. leży w domu i nie może przyjąć pożywienia, a śmierć w końcu nastąpi. „

W. T. Brown

W szczytowym momencie, 2 procent wszystkich zgonów w wioskach Fore było spowodowanych kuru. Choroba w większości uderzyła w kobiety i dzieci; w rzeczywistości niektóre wsie stały się niemal całkowicie pozbawione kobiet.

Ta różnica płci w tej chorobie wydaje się wynikać z kilku powodów; Przednie ludzie wierzyli, że w czasach konfliktu spożywanie ludzkiego mięsa osłabiało ich, więc kobiety i dzieci częściej jadły zmarłego. Ponadto, głównie kobiety i dzieci były odpowiedzialne za czyszczenie ciał, co powoduje zwiększone ryzyko zakażenia przez otwarte rany.

Objawy kuru

Kuru ma długi okres inkubacji, w którym nie występują żadne objawy. Ten bezobjawowy okres często trwa 5-20 lat, ale w niektórych przypadkach może trwać dłużej niż 50 lat. Po pojawieniu się objawów są one fizjologiczne i neurologiczne i często dzieli się na trzy fazy:

Etap ambulatoryjny

Bóle głowy
Ból stawu
Drżący
Utrata równowagi
Pogorszenie mowy
Zmniejszona kontrola mięśni.

Siedzący tryb życia

Stać się niezdolnym do chodzenia
Utrata koordynacji mięśni
Ciężkie drżenia
Niestabilność emocjonalna – depresja z wybuchami niekontrolowanego śmiechu.

Etap końcowy

Nie można siedzieć bez wsparcia
Praktycznie brak koordynacji mięśni
Niezdolny do mówienia
Niepowściągliwy
Trudności z połykaniem
Nie reaguje na otoczenie
Owrzodzenia z ropą i martwicą (śmierć tkanek).

Zasadniczo pacjent umrze między 3 miesiącem a 2 latami od wystąpienia objawów. Śmierć zwykle występuje z powodu zapalenia płuc lub zakażonych odleżyn.

Na szczęście Kuru prawie zniknął. W latach pięćdziesiątych australijskie kolonialne organy ścigania i chrześcijańscy misjonarze pomogli zredukować pogrzebowy kanibalizm ludu Fore. Gdy praktyka została wytępiona lub znacznie zmniejszona, prion nie mógł już rozprzestrzeniać się między członkami plemienia. Uważa się, że ostatnia ofiara choroby zmarła w 2005 roku.

Chociaż kuru nigdy nie stanowi większego problemu zdrowotnego dla większości ludzkości, epidemia okazała się przydatna dla badaczy medycznych. Stosunkowo niedawne obawy dotyczące BSE i choroby Creutzfeldta-Jakoba spowodowały odrodzenie zainteresowania kuru.

Kuru pozostaje jedyną znaną epidemią ludzkiej choroby prionowej. Dzięki zrozumieniu tej choroby i jej działaniu można zaplanować leczenie, aby zapobiec lub przynajmniej zmniejszyć szanse na przyszłe neurologiczne epidemie oparte na prionach.