Jak zapomnieć o niechcianych wspomnieniach

Każdy ma wspomnienia, o których wolałby zapomnieć, i mogą znać wyzwalacze, które powodują, że odskakują. Złe wspomnienia mogą leżeć u podstaw wielu problemów, od zespołu stresu pourazowego po fobie.

Kiedy niechciana pamięć wdziera się do umysłu, jest naturalną ludzką reakcją, chcącą ją zablokować.

Sto lat temu Freud zasugerował, że ludzie mają mechanizm, którego mogą użyć do zablokowania niechcianych wspomnień ze świadomości.

Niedawno naukowcy zaczęli rozumieć, jak to działa.

W badaniach neuroobrazowania zaobserwowano, które systemy mózgowe są zaangażowane w celowe zapominanie, a badania wykazały, że ludzie celowo blokują wspomnienia ze świadomości.

Jak powstają wspomnienia?

Aby pamięć była przechowywana w czyimś umyśle, białka stymulują komórki mózgu do wzrostu i tworzenia nowych połączeń.

Im więcej przebywamy w pamięci lub ćwiczymy konkretne zdarzenia związane z pamięcią, tym silniejsze stają się te połączenia neuronalne. Pamięć pozostaje tam, dopóki od czasu do czasu ją odwiedzamy.

Od dawna uważano, że im starsza pamięć, tym bardziej jest ona naprawiona, ale niekoniecznie jest to prawda.

Za każdym razem, gdy wracamy do pamięci, staje się ona znów elastyczna. Połączenia stają się ciągliwe, a następnie resetują się. Pamięć może się trochę zmienić za każdym razem, gdy ją przywołujemy, i resetuje silniej i bardziej żywo przy każdym przypomnieniu.

Nawet wspomnienia długotrwałe nie są stabilne.

Ten proces wzmacniania nazywa się rekonsolidacją. Rekonolidacja może nieco zmienić nasze wspomnienia na lepsze lub gorsze. Manipulowanie tym procesem może zrobić to samo.

Jeśli coś nas przeraża, gdy jesteśmy młodzi, pamięć tego wydarzenia może stać się trochę bardziej przerażająca za każdym razem, gdy je przywołujemy, prowadząc do lęku, który może być nieproporcjonalny do prawdziwego zdarzenia. Mały pająk, który nas przestraszył, może z czasem stać się coraz większy w naszych umysłach. Może powstać fobia.

Natomiast rzucanie żartobliwego światła na zawstydzającą pamięć, na przykład poprzez wplecenie go w zabawną historię, może oznaczać, że z czasem traci moc do zawstydzenia. Gafa społeczny staje się częścią partii.

Dlaczego złe wspomnienia są tak żywe?

Wiele osób uważa, że ​​złe doświadczenia wyróżniają się w pamięci bardziej niż dobre. Wtrącają się do naszej świadomości, kiedy nie chcemy ich.

Badacze wykazali, że złe wspomnienia są bardziej żywe niż dobre, prawdopodobnie dzięki interakcji między emocjami i wspomnieniami. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy emocje i wspomnienia są negatywne.

Neuroobrazowanie pokazało naukowcom, że proces kodowania i odzyskiwania złych wspomnień obejmuje części mózgu, które przetwarzają emocje, w szczególności jądro migdałowate i kort oczodołowo-czołowy.

Wydaje się, że im silniejsze są emocje związane z pamięcią, tym więcej szczegółów będziemy wspominać.

Badania fMRI ujawniają większą aktywność komórkową w tych regionach, gdy ktoś przechodzi złe doświadczenia.

Zastępowanie wspomnień

W 2012 roku naukowcy z University of Cambridge po raz pierwszy pokazali, które mechanizmy mózgu są zaangażowane w zastępowanie i tłumienie wspomnień.

Naukowcy odkryli, że dana osoba może stłumić pamięć lub zmusić ją do utraty przytomności, wykorzystując część mózgu, zwaną grzbietowo-boczną korą przedczołową, w celu zahamowania aktywności w hipokampie. Hipokamp odgrywa kluczową rolę w zapamiętywaniu zdarzeń.

Aby zastąpić pamięć, ludzie mogą przekierować swoją świadomość w kierunku alternatywnej pamięci. Mogą to zrobić, wykorzystując dwa obszary zwane ogonem kory przedczołowej i środkowo-boczną kortę przedczołową. Obszary te są ważne dla wnoszenia określonych wspomnień do świadomego umysłu, w obecności rozpraszających wspomnień.

Tłumienie pamięci wymaga wyłączenia części mózgu, które biorą udział w przywoływaniu. Aby zastąpić pamięć, te same regiony muszą aktywnie zaangażować się w przekierowanie pamięci w kierunku bardziej atrakcyjnego celu.

Jeden z autorów raportu, dr Michael Anderson, porównuje to do zatrzaskiwania hamulców w samochodzie lub kierownicy, aby uniknąć zagrożenia.

Naukowcy wykorzystali funkcjonalne obrazowanie rezonansu magnetycznego (fMRI) do obserwacji aktywności mózgu uczestników podczas aktywności.

Ta aktywność polegała na uczeniu się skojarzeń między parami słów, a następnie próbowaniu zapomnienia o wspomnieniach poprzez przywołanie alternatywnych, aby je zastąpić lub zablokowanie.

Wyniki pokazały, że obie strategie są równie skuteczne, ale aktywowane są różne obwody neuronowe.

W przypadku zespołu stresu pourazowego (PTSD), osoby, które doświadczyły traumatycznego wydarzenia życiowego, niepokoją się niechcianymi wspomnieniami, które upierają się, by wkroczyć w świadomość.

Wiedza na temat tego, jak pamięć można zastąpić lub stłumić, może pomóc ludziom z tą wyniszczającą chorobą.

Zmiana kontekstów

Kontekst mentalny, w którym dana osoba postrzega wydarzenie, wpływa na sposób organizacji pamięci tego wydarzenia. Pamiętamy o wydarzeniach związanych z innymi wydarzeniami, tam, gdzie miało to miejsce, i tak dalej. To z kolei wpływa na to, co wyzwala te późniejsze wspomnienia, lub jak możemy je przywołać.

Kontekst może być wszystkim, co jest związane z pamięcią. Może zawierać sygnały związane z sensem, takie jak zapach lub smak, otoczenie zewnętrzne, zdarzenia, myśli lub uczucia w czasie zdarzenia, przypadkowe cechy elementu, na przykład, gdy pojawia się na stronie i tak dalej.

Kiedy używamy wskazówek kontekstowych do przywoływania informacji o przeszłych zdarzeniach, naukowcy sugerują, że każdy proces, który zmienia nasze postrzeganie tego kontekstu, może zwiększyć lub zmniejszyć naszą zdolność do wydobywania konkretnych wspomnień.

Aby to sprawdzić, zespół naukowców wyznaczył uczestnikom zadanie zapamiętywania zbiorów słów, oglądając obrazy natury, takie jak plaże czy lasy. Celem zdjęć było stworzenie kontekstowych wspomnień.

Niektórym uczestnikom powiedziano, aby zapomnieli słów na pierwszej liście przed studiowaniem drugiego.

Gdy nadszedł czas, aby przypomnieć sobie te słowa, grupa, o którą poproszono, aby zapomnieć, była w stanie przypomnieć mniej słów.

Co ciekawsze, śledzenie fMRI wykazało, że mieli również mniej myśli o obrazach.

Rozmyślnie próbując zapomnieć słowa, odrzucili kontekst, w którym je zapamiętali. Ponadto, im większe oderwanie od kontekstu, tym mniej słów zapamiętali. Sugeruje to, że możemy świadomie zapomnieć.

Grupa, której kazano zapamiętać słowa, nie „wypłukała” scen z ich umysłów i nadal pamiętała słowa i myślała o obrazach.

Odkrycia mogą być pomocne w pomaganiu ludziom w zapamiętywaniu rzeczy, na przykład podczas nauki lub w celu zmniejszenia niechcianych wspomnień, na przykład w leczeniu PTSD.

Osłabienie wspomnień, które powodują fobie

Leczenie osób z fobiami obejmuje ekspozycję na przedmiot, który wywołuje lęk. Terapia ekspozycyjna ma na celu stworzenie „bezpiecznej” pamięci przedmiotu budzącego lęk, który przyćmiewa starą pamięć. Podczas gdy działa to tymczasowo, strach często powraca w czasie.

W sierpniu 2016 r. Naukowcy z Uniwersytetu w Uppsali i Karolinska Institutet w Szwecji wykazali, że zakłócenie pamięci może zmniejszyć jej siłę.

W ich eksperymencie ludzie, którzy bali się pająków, byli wystawieni na zdjęcia swoich ośmiorożnych przyjaciół w trzech sesjach. Celem było zakłócenie pamięci poprzez jej zakłócenie, a następnie zresetowanie.

Po pierwsze, zespół aktywował strach uczestników, prezentując mini-ekspozycję na obrazy pająków.

Następnie 10 minut później uczestnicy oglądali obrazy dłużej. Następnego dnia ponownie obejrzeli zdjęcia.

Podczas trzeciego oglądania zmniejszono aktywność w części mózgu zwanej ciałem migdałowatym. Odzwierciedlało to zmniejszoną ingerencję emocjonalną i mniejszą skłonność uczestników do unikania pająków.

Naukowcy wywnioskowali, że pierwsza ekspozycja sprawiła, że ​​pamięć stała się niestabilna. Po dłuższej ekspozycji pamięć została ponownie zapisana w słabszej formie. To, jak mówią, powstrzymuje strach przed tak łatwym powrotem.

Naukowcy są przekonani, że mogłoby to wzmocnić techniki radzenia sobie z lękiem i fobiami w przypadkach, w których sama ekspozycja nie zapewnia długoterminowego rozwiązania.

Lek na zapomnienie?

Aby uzupełnić podejście kognitywne, niektórzy naukowcy sugerują stosowanie leków w celu usuwania złych wspomnień lub związanego z nimi aspektu wywołującego strach.

D-cykloseryna jest antybiotykiem, a także zwiększa aktywność glutaminianu, „pobudzającego” neuroprzekaźnika, który aktywuje komórki mózgowe. W jednym z badań ludzie z lękiem wysokości podeszli do D-cykloseryny przed terapią z wykorzystaniem rzeczywistości wirtualnej. Tydzień i 3 miesiące później ich poziom stresu był niższy niż wcześniej.

W innym miejscu, propranolol, podany w momencie utrwalania pamięci, na przykład, po opowiedzeniu o złych doświadczeniach, okazał się zmniejszać objawy stresu przy następnym aktywowaniu pamięci.

Propanolol blokuje norepinefrynę – substancję chemiczną związaną z mechanizmem „walki lub ucieczki” i powodującą objawy stresu.

Badacze z Nowego Jorku przeprowadzili testy na szczurach, które wykazały, że można usunąć pojedyncze wspomnienia z mózgu, dostarczając lek znany jako U0126, pozostawiając resztę mózgu nietkniętą.

Wszczepianie fałszywych wspomnień

Później podejmując manipulację pamięcią, eksperci od pamięci, tacy jak Julia Shaw, autorka „The Memory Illusion”, opracowali sposoby wszczepiania fałszywych wspomnień. Zaczyna, mówi, mówiąc komuś, że kiedy byli młodzi, popełnili zbrodnię, a następnie dodawali warstwy informacji, aż osoba nie będzie już mogła odczytać rzeczywistości z wyobraźni.

Shaw mówi, że robi to, aby podkreślić, jak można wykorzystać niektóre metody przesłuchań.

Takie techniki nie są pozbawione kwestii etycznych. Zdrowi ludzie mogliby użyć tego narkotyku, aby usunąć niewygodne zdarzenie z umysłu. Narkotyki można podawać ludziom, aby zapomnieli o rzeczach.

W końcu niektóre złe wspomnienia służą celowi. Mogą zapobiec ponownemu popełnianiu tych samych błędów lub kierować ich działaniami przy podobnych okazjach w przyszłości. Ile chcemy zapomnieć?