Choroba afektywna dwubiegunowa jest również powszechnie znana jako depresja maniakalna lub zaburzenie maniakalno-depresyjne. Jest to długotrwała choroba psychiczna, która powoduje, że ludzie przechodzą między różnymi nastrojami i poziomami energii.
Te zmiany nastroju mają zakres od uczucia bycia niezwykle szczęśliwym i podniecony, z dużą energią i poczuciem bycia w depresji i przygnębienia. Są one nazywane odpowiednio epizodami maniakalnymi i epizodami depresyjnymi.
Hypomania to okres odczuwania „up”, który jest mniej ekstremalny niż standardowe epizody maniakalne.
Objawy choroby afektywnej dwubiegunowej
Choroba afektywna dwubiegunowa jest stanem z wahaniami nastroju między skrajną radością a depresją. Mania nie jest po prostu szczęśliwa. Objawy prawdziwej manii obejmują:
- Mając dużo energii
- Trudności ze snem
- Wzrost ryzykownych zachowań, takich jak lekkomyślny seks lub wydawanie dużych pieniędzy
- Szybka mowa
- Jest bardzo poruszony
- Czujesz się zawadiacko
Ważne jest, aby wiedzieć, że osoba w stanie maniakalnym nie jest świadoma swojego niezwykłego zachowania. Mogą nie zdawać sobie sprawy, że działają niewłaściwie lub być świadomi potencjalnych konsekwencji swojego zachowania. Mogą potrzebować pomocy w uzyskaniu pomocy i zachowaniu bezpieczeństwa.
Mniej poważny epizod manii znany jest jako hipomanii. Objawy hipomanii są podobne do manii, ale osoba ta może dobrze funkcjonować w ich codziennym życiu.
Jeśli objawy hipomanii nie zostaną rozwiązane, może dojść do cięższej postaci stanu.
Objawy epizodu depresyjnego są takie same jak objawy depresji. Mogą one obejmować:
- Uczucie smutku lub smutku
- Mając bardzo mało energii
- Problemy z zasypianiem lub spaniem o wiele bardziej niż zwykle
- Myśli o śmierci lub samobójstwie
- Zapomnienie
- Zmęczenie
- Brak radości w codziennych czynnościach
Czasami można zaobserwować oznaki zaburzeń afektywnych dwubiegunowych u małych dzieci i młodzieży. Małe dzieci lub małe dzieci mogą mieć silne napady złości, które mogą trwać godzinami i stają się gwałtowne w miarę upływu czasu. Rodzice mogą również zauważyć okresy skrajnego szczęścia i głupich nastrojów.
Nastolatkowie mogą wykazywać niektóre z częściej występujących objawów zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, w szczególności zwiększenie ryzykownych zachowań, takich jak:
- Lekkomyślna aktywność seksualna, używanie narkotyków lub alkoholu
- Słaba wydajność w szkole
- Walczący
- Zwiększona fascynacja śmiercią lub samobójstwem
Ważne jest, aby każda młoda osoba wykazująca te objawy widziała specjalistę zdrowia psychicznego.
Czy powinienem zobaczyć się z lekarzem?
Zawsze dobrze jest porozmawiać z lekarzem, gdy pojawiają się obawy o silne wahania nastroju, które zdają się przychodzić i odchodzić lub utrudniać pracę.
Lekarz pierwszego kontaktu jest dobrym punktem wyjścia. Prawdopodobnie jednak skierują kogoś z tymi objawami do psychiatry lub specjalisty, który dba o osoby z zaburzeniami psychicznymi.
Ktoś, kto zauważy te objawy u znajomego lub ukochanego, może również porozmawiać z lekarzem o swoich obawach. Lekarz może pomóc znaleźć lokalne grupy wsparcia lub inne zasoby zdrowia psychicznego.
Ryzyko popełnienia samobójstwa
Samobójstwo stanowi realne ryzyko dla osób z zaburzeniem dwubiegunowym. Ryzyko to występuje na każdym etapie choroby, nie tylko podczas stanu depresyjnego. W rzeczywistości osoby z chorobą afektywną dwubiegunową mogą częściej popełniać samobójstwo w fazie manii, ponieważ mają więcej energii, aby ukończyć swój plan.
Ilekroć istnieje ryzyko samobójstwa, ważne jest szybkie i bezpośrednie rozwiązanie problemu. Jeśli istnieje bezpośrednie ryzyko, należy natychmiast skontaktować się z lokalną policją lub policyjną infolinią antydopingową.
W Stanach Zjednoczonych, National Suicide Prevention Lifeline jest dostępna 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i jest bezpłatna: 1-800-273-TALK (8255).
Powiązane warunki
Nierzadko zdarza się, że ludzie z zaburzeniem dwubiegunowym doświadczają innych schorzeń psychicznych, takich jak:
- Niepokój
- Zespołu stresu pourazowego
- Zaburzenie nadpobudliwości psychoruchowej
- Problemy związane z nadużywaniem substancji
Ciężka mania lub depresja może również prowadzić do epizodów psychotycznych, w których dana osoba ma halucynacje.
Mania może zawierać iluzje wielkości. W okresach depresji halucynacje wydają się być bardziej negatywne. Może to czasami prowadzić do błędnej diagnozy schizofrenii, zaburzenia psychicznego naznaczonego przez uporczywe halucynacje i złudzenia.
Leczenie tych stanów może utrudnić diagnozowanie lub leczenie choroby afektywnej dwubiegunowej. Jednakże, gdy objawy zostaną pomyślnie opanowane za pomocą leków, te związane z nimi warunki zwykle również ulegają poprawie.
Choroba afektywna dwubiegunowa została również powiązana z pewnymi schorzeniami, które mogą wymagać monitorowania, w tym:
- Otyłość
- Choroba serca
- Cukrzyca
- Choroba tarczycy
- Migreny
Rodzaje zaburzeń dwubiegunowych
Według podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych (DSM) istnieją cztery typy zaburzeń dwubiegunowych.
1. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe typu I
Osoba z zaburzeniem dwubiegunowym typu I ma okresy manii trwające co najmniej 7 dni. Ktoś, kto ma epizody maniakalne, które są tak poważne, że wymagają natychmiastowej hospitalizacji, może również zostać zdiagnozowany z zaburzeniem dwubiegunowym typu I.
2. Zaburzenie dwubiegunowe typu II
Osoba z zaburzeniem dwubiegunowym typu II ma zarówno epizody depresji, jak i hipomanię. Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym typu II mają tendencję do braku pełnych epizodów maniakalnych.
3. Zaburzenie cyklotymiczne
Ktoś z zaburzeniami cyklotymicznymi będzie miał również naprzemienne okresy hipomanii i depresji, które utrzymują się przez co najmniej 2 lata.
Główną różnicą między zaburzeniem cyklotymicznym a zaburzeniem dwubiegunowym II jest to, że objawy osoby z cyklotymią wydają się być mniej poważne i nie spełniają kryteriów hipomanii i depresji.
4. Inne określone i nieokreślone zaburzenia dwubiegunowe
Osoba może mieć zaburzenie dwubiegunowe, które nie mieści się w powyższych wzorach.Mogą być zdiagnozowani „inne określone zaburzenie dwubiegunowe” lub „nieokreślone zaburzenie dwubiegunowe”, w zależności od ich objawów.
Rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej
Aby zdiagnozować chorobę afektywną dwubiegunową, lekarz przeprowadzi wywiad lekarski i badanie lekarskie. Lekarz może również poprosić o badanie krwi lub inne testy, aby wykluczyć inne schorzenia, które mogą mieć te same objawy.
Jeśli nie ma żadnych schorzeń lub leków, które powodują objawy choroby, lekarz rozważy rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej. Najlepszą osobą do zdiagnozowania choroby afektywnej dwubiegunowej jest psychiatra, specjalista dbający o osoby z zaburzeniami psychicznymi.
Leczenie zaburzeń dwubiegunowych
Choroba afektywna dwubiegunowa jest najczęściej leczona za pomocą kombinacji leków i terapii rozmów lub psychoterapii. Ponieważ zaburzenie afektywne dwubiegunowe jest chorobą trwającą całe życie, leczenie powinno być również na całe życie.
Leki stosowane w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych obejmują:
- Stabilizatory nastroju, takie jak lit i niektóre leki przeciw wypadaniu
- Leki przeciwpsychotyczne pomagają opanować manię i objawy psychotyczne
- Leki przeciwdepresyjne łagodzące objawy depresji
Jeśli leczenie farmakologiczne i rozmowa nie przyniosą skutku w leczeniu objawów choroby afektywnej dwubiegunowej, psychiatra może rozważyć terapię elektrowstrząsową lub ECT.
ECT polega na stosowaniu kontrolowanego szoku elektrycznego w pewnych obszarach mózgu, aby pomóc regulować nastrój i objawy. Zwykle stosuje się go tylko w przypadkach ciężkiego zaburzenia afektywnego dwubiegunowego lub gdy dana osoba nie jest w stanie przyjąć lub tolerować leczenia.
Życie z zaburzeniem dwubiegunowym
Choroba afektywna dwubiegunowa jest zaburzeniem na całe życie, które może mieć poważne skutki. Stan ten dotyczy nie tylko osoby chorej, ale także życia ich rodziny i przyjaciół.
Uzyskanie pomocy na wczesnym etapie i aktywne uczestnictwo w leczeniu są kluczem do pomyślnego opanowania tego stanu.
