Cukrzyca to schorzenie charakteryzujące się wysokim poziomem cukru we krwi. Dotyczy milionów ludzi na całym świecie. Trwają badania nad cukrzycą, ale cukrzycę można łatwo opanować u większości osób.
Ponieważ po raz pierwszy wykryto cukrzycę, nastąpiła ogromna poprawa w sposobie leczenia. W tym artykule omówiono historię cukrzycy i sposób, w jaki opracowano te metody leczenia.
Cukrzyca wpływa na poziom cukru we krwi
Ciało pobiera energię z cukru (glukozy), który rozkłada się z jedzenia, które ludzie jedzą. Cukrzyca wpływa na insulinę. Insulina jest hormonem produkowanym w trzustce, który pomaga w efektywnym wykorzystaniu tego cukru.
Ludzie z cukrzycą typu 1 nie produkują insuliny. Ludzie, którzy mają cukrzycę typu 2, produkują insulinę, ale ich organizm nie jest w stanie efektywnie jej używać.
Kiedy osoba choruje na cukrzycę, brak insuliny lub niezdolność organizmu do jej właściwego stosowania, powoduje, że cukier pozostaje we krwi, a nie w komórkach, które mają być wykorzystane do produkcji energii. Nadmiar cukru we krwi powoduje wyższy niż normalny poziom cukru we krwi.
Wysokie stężenie cukru we krwi przez dłuższy czas może powodować poważne, a nawet zagrażające życiu problemy. Istnieje jednak wiele sposobów zarządzania tym stanem, aby uniknąć tych problemów.
Wczesna nauka o cukrzycy
Zrozumienie historii cukrzycy i sposobu jej leczenia może pomóc nam ocenić, jak dobrze jest ona dziś rozumiana i zarządzana.
Odkrycie cukrzycy
Pełna nazwa dla cukrzycy to cukrzyca. Termin ten pochodzi od greckiego słowa „cukrzyca” (do siphon lub pass) oraz łacińskiego słowa „” (miód lub słodki).
Pierwsze użycie terminu „cukrzyca” wywodzi się od Apoloniusza z Memphis około 250 rpne. Pierwszy angielski zapis dotyczący cukrzycy w tekście medycznym wystąpił około 1425 r. W 1675 r. Thomas Willis dodał słowo „mellitus”, ponieważ osoby chore na cukrzycę miały słodko smakujący mocz.
W 1776 roku Matthew Dobson był w stanie potwierdzić, że mocz ludzi chorych na cukrzycę miał słodki smak, ponieważ zawierał nadmiar cukru. Wydedukował to, gdy zauważył w moczu brązową substancję podobną do cukru.
Dobson zauważył również, że u niektórych osób cukrzyca okazała się śmiertelna, podczas gdy w innych była to choroba przewlekła. Po raz pierwszy zidentyfikowano wyraźną różnicę między cukrzycą typu 1 i 2.
Wczesne leczenie cukrzycy
Wcześni greccy lekarze zalecali ćwiczenia, jeśli to możliwe, na koniu. Uważali, że zmniejszy to potrzebę nadmiernego oddawania moczu.
Inne opcje leczenia obejmowały przekarmienie winem, które miało pomóc zrekompensować utratę płynu.
Niestety, te sposoby leczenia cukrzycy nie były szczególnie skuteczne. Z powodu braku odpowiedniego leczenia osoby z cukrzycą doświadczały poważnych problemów zdrowotnych.
Odkrycie trzustki
W 1889 roku Joseph von Mering i Oskar Minkowski odkryli rolę trzustki w cukrzycy. Po usunięciu trzustki od psów odkryli, że zwierzęta rozwinęły wszystkie objawy cukrzycy. Jednak wkrótce potem zmarli.
Odkrycie to pomogło naukowcom zrozumieć rolę, jaką trzustka odgrywa w regulowaniu poziomu cukru we krwi.
W 1910 r. Sir Edward Albert Sharpey-Schafer dokonał kolejnego przełomu. Stwierdził, że cukrzycę spowodował brak jakiejś substancji chemicznej wyprodukowanej przez trzustkę.
Sharpey-Schafer nazwał tę chemiczną insulinę, która pochodzi od łacińskiego słowa „.” Oznacza to wyspę i odnosi się do komórek produkujących insulinę w trzustce, znanych jako wysepki Langerhansa.
Zabiegi w 1900 roku
W latach 1900-1915 zaproponowano szereg różnych metod leczenia cukrzycy. Wczesne leczenie obejmowało:
- kuracja owsa, która obejmowała jedzenie 8 uncji owsa zmieszanego z 8 uncji masła co 2 godziny
- dieta mleczna
- kuracja ryżowa
- terapia ziemniaczana
- opium
- Przekarmienie w celu uzupełnienia utraconych płynów i zwiększenia masy ciała, symptomy, których doświadczało wiele osób z cukrzycą
Dopiero w 1921 r. Zarządzanie cukrzycą wykroczyło poza te bardzo podstawowe i w dużej mierze nieskuteczne zabiegi. W tym roku Sir Frederick Grant Banting i Charles Herbert Best zademonstrowali sposób leczenia cukrzycy insuliną.
Banting i Best byli w stanie odwrócić cukrzycę u psów. Zrobili to, wstrzykując im ekstrakt z wysepek trzustkowych zdrowych psów.
Później razem z Jamesem Collipem i Johnem Macleodem wyodrębnili i oczyścili insulinę pobraną od krów i wykorzystali ją do leczenia cukrzycy.
Masowa produkcja insuliny
W styczniu 1922 r. Leonard Thompson w wieku 14 lat był pierwszą osobą, która otrzymała zastrzyk insuliny w leczeniu cukrzycy. Thompson żył jeszcze 13 lat z chorobą, zanim doznał zapalenia płuc.
Również w 1922 r. Firma farmaceutyczna Eli Lilly zawarła umowę na masową produkcję insuliny w Ameryce Północnej. To spowodowało rozprzestrzenianie się insuliny i jej stosowanie na całym świecie, pomagając wielu osobom chorym na cukrzycę w lepszym zarządzaniu ich stanem.
Zrozumienie oporności na insulinę
W 1936 r. Sir Harold Percival (Harry) Himsworth opublikował wyniki badań różnicujących cukrzycę typu 1 i 2.
Teoretyzował, że wiele osób nie miało niedoboru insuliny, ale zamiast tego miało insulinooporność. Obecnie wiadomo, że oporność na insulinę jest jednym z czynników powodujących cukrzycę typu 2. Wynika to z połączenia insulinooporności oraz zaburzonej funkcji komórek beta.
Kontynuowano badania nad insuliną. W 1982 r. Stworzono ludzką biosyntetyczną insulinę znaną jako humulina. Humulina ma identyczną budowę jak insulina ludzka.
Rozpoczęto masową produkcję tej nowej formy insuliny i sprzedano ją do wielu różnych krajów. W tym momencie leczenie cukrzycy naprawdę się zaczęło.
Reflolux, znany również jako Accu-Chek, został wprowadzony w 1983 roku jako sposób dokładnego monitorowania poziomu cukru we krwi. W 1986 r. Wprowadzono system podawania wstrzykiwacza insuliny, aw 1993 r. Na rynku pojawiły się tabletki z natychmiastową glukozą.
Nowoczesne leczenie
W ostatnich latach nastąpił dalszy postęp w leczeniu cukrzycy. Obejmują one wprowadzenie analogów insuliny i opracowanie nowych sposobów dostarczania insuliny.
Analogi insuliny
W 1996 r. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła lizpro (Humalog), pierwszą ludzką syntetyczną insulinę.
Ludzka insulina syntetyczna ma identyczną strukturę do insuliny naturalnie występującej w organizmie. Ludzie z cukrzycą wstrzykują to pod skórę.
Insulina lispro zaczyna działać około 15 minut po wstrzyknięciu i działa przez 2-4 godziny. Insulina glargine (Toujeo) jest długodziałająca, zaczyna działać kilka godzin po wstrzyknięciu i trwa do 24 godzin.
Chociaż jest to ważna opcja leczenia, insulina ludzka syntetyczna nie działa tak dobrze, jak insulina naturalna, ponieważ po wstrzyknięciu kumuluje się razem. Oznacza to, że wchłanianie trwa dłużej.
Nie jest w stanie pracować w synchronizacji z potrzebami ciała. Niekorzystne skutki uboczne oznaczają, że nie jest przepisywany osobom z cukrzycą.
Efekty uboczne obejmują:
- opóźniony początek działania
- zmienny czas szczytu
- zmienny czas działania
Analogi insuliny opracowano w celu naśladowania naturalnego sposobu uwalniania insuliny przez organizm. To, co odróżnia te analogi, to to, że zawierają małe zmiany strukturalne lub aminokwasowe. Dają one bardziej pożądane rezultaty, gdy osoba z cukrzycą wstrzykuje je pod skórę. Po wchłonięciu działają na komórki bardzo podobne do ludzkiej insuliny i mogą być wchłaniane w sposób bardziej przewidywalny.
Pompy insulinowe
Lata dziewięćdziesiąte przyniosły zewnętrzne pompy insulinowe i dodatkowe analogi insuliny, które miały szereg zalet, w tym:
- lepsze wyniki
- mniej reakcji
- większa elastyczność
- łatwiejsze zarządzanie zabiegami
Obecnie istnieje ponad 300 analogów, które pozwalają lekarzom i osobom chorym na cukrzycę lepiej dostosować swoje plany leczenia.
Trwają badania
Chociaż plany leczenia przeszły długą drogę od odkrycia cukrzycy, wciąż trwają badania.
Naukowcy z Ottawa Hospital i University of Ottawa badają rolę zabijającego bakterie białka zwanego peptydem antymikrobowym katelicydyny (CAMP).
Białko bakteriobójcze znaleziono w trzustce, gdzie bakterie zazwyczaj nie występują. Naukowcy próbują ustalić związek między CAMP a cukrzycą typu 1, ale uważają, że białko może pomóc w produkcji insuliny.
American Diabetes Association (ADA) sfinansowało szereg projektów badawczych, w tym próbę zidentyfikowania możliwego mechanizmu wywołującego cukrzycę typu 1. Innym ważnym projektem badawczym jest zbadanie związku między stresem a cukrzycą typu 2.
Ponadto, zgodnie z badaniami i rozwojem bionicznej trzustki. Obecnie nie ma lekarstwa na cukrzycę typu 1. Byłby to jednak przełom, gdyby naukowcy mogli ustalić, co powoduje, że układ odpornościowy atakuje własne komórki insuliny.
Cukrzycę można leczyć. Może jednak powodować dodatkowe problemy zdrowotne, jeśli nie jest dobrze zarządzany. Według ADA w 2012 roku 29,1 milionów Amerykanów lub 9,3 procent populacji miało cukrzycę. Dlatego nadal ważna jest ciągła poprawa sposobu leczenia i ostatecznie zapobiegania cukrzycy.
