Zaburzenie nadpobudliwości psychoruchowej to stan, który wpływa na uwagę, kontrolę impulsów, poziomy aktywności i uczenie się.
Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) szacuje, że w 2011 roku 11 procent dzieci w Stanach Zjednoczonych żyło z tą chorobą.
Leki, psychoterapia i zmiany stylu życia mogą złagodzić objawy wielu dzieci, ale nie są one skuteczne dla wszystkich, a u niektórych osób leki mają skutki uboczne, których dana osoba nie toleruje.
Niektórzy rodzice niechętnie leczyć swoje dzieci, lub mogą nie mieć czasu na regularne sesje terapeutyczne.
Dla tych rodzin, neurofeedback, czasami nazywane biofeedback lub neuroterapia, może być realną opcją bez leku do leczenia objawów zespołu nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD).
Co to jest neurofeedback?
Wiele osób z ADHD wykazuje różnice w zachowaniu mózgu, szczególnie w płacie czołowym mózgu. Płat czołowy jest obszarem mózgu połączonym z osobowością, zachowaniem i uczeniem się.
Działanie i zachowanie mózgu wpływają na siebie nawzajem. Dlatego zmiany w zachowaniu mogą zmienić mózg, a zmiany w mózgu mogą zmienić zachowanie.
Neurofeedback ma na celu zmianę zachowania poprzez zmianę mózgu.
Mózg wytwarza mierzalne sygnały elektryczne. Neurofeedback mierzy te fale elektryczne, zwykle za pomocą urządzenia zwanego elektroencefalografem (EEG).
Podobnie jak inne urządzenia elektryczne, fale mózgowe poruszają się na określonych częstotliwościach. Pięć różnych fal mózgowych to alfa, beta, gamma, delta i theta. Każda z nich ma różne częstotliwości i są one mierzalne przez EEG.
Niektóre badania sugerują, że osoby z ADHD mają zbyt wiele fal theta i zbyt mało fal beta. Neurofeedback twierdzi, że poprawia tę różnicę, szkoląc ludzi z ADHD, aby inaczej posługiwać się ich mózgami.
Praktykujący neurofeedback zaczynają od przymocowania elektrod do głowy w celu zmierzenia aktywności mózgu. Powoduje to ciągły wydruk ekranów fal mózgowych, które można obserwować podczas sesji.
Opierając się na sprzężeniu zwrotnym od mózgu, dostawca neurofeedbacku poinstruuje osobę, aby wykonała określone zadanie.
Proces ten może obejmować dźwięki i inne bodźce, aby zachęcić mózg do przetwarzania informacji w inny sposób. Może być muzyka lub dźwięk, lub dźwięki, które nagle zatrzymują się lub zaczynają.
Takie podejście może przerwać, zmienić lub wzmocnić aktywność mózgu w oparciu o informacje zwrotne z EEG.
Zwolennicy neurofeedbacku twierdzą, że to stałe sprzężenie zwrotne może powoli zmieniać fale mózgowe. W miarę jak zmieniają się fale mózgowe, pojawiają się objawy ADHD.
Zastosowanie neurofeedbacku nie ogranicza się do ADHD. Jest stosowany w leczeniu różnych stanów psychicznych i może przyczynić się do poprawy ogólnej wydajności. Badania sugerują, że może to pomóc w depresji.
Czy to działa?
Badania nad skutecznością neurofeedbacku są mieszane. W 2009 r. Metaanaliza obejmująca 467 osób z ADHD wykazała średnią i dużą poprawę objawów i sugerowała, że neurofeedback może być „skuteczny i swoisty”. Badanie z 2013 r. Wykazało, że może zmniejszyć objawy ADHD.
W 2014 r. Oceny rodziców podane w kolejnej metaanalizie wykazały, że neurofeedback przyniósł poprawę impulsywności, nieuwagi i nadpobudliwości. W tym samym badaniu nauczyciele uważali, że poprawa nastąpiła jedynie w przypadku nieuwagi.
Neurofeedback wydaje się poprawiać niektóre objawy, ale oceny poprawy różnią się w zależności od tego, kto obserwuje.
Większa metaanaliza przeprowadzona w 2016 r. Nie wykazała, że neurofeedback jest skutecznym leczeniem i wezwał do dalszych badań.
W 2013 r. Naukowcy porównali wpływ neurofeedbacku z efektami stymulantów, powszechnie przyjętym sposobem leczenia ADHD. Szesnaście dzieci w wieku od 7 do 16 lat pobrało leki pobudzające, a 16 przeszło neurofeedback. Uczestnicy, którzy brali leki, doświadczyli zmniejszenia objawów ADHD, ale ci, którzy przeszli neurofeedback, nie.
W 2011 r. Badano, jak neurofeedback może mieć efekt placebo. Osiem dzieci w wieku 8 do 15 lat przeszło neurofeedback, a sześć innych otrzymało fałszywe neurofeedback. Obie grupy wykazały znaczną poprawę objawów ADHD, co sugeruje, że korzyści z neurofeedbacku mogą wynikać z efektu placebo.
Krytyka neurofeedbacku
Krytycy neurofeedbacku twierdzą, że wiele badań potwierdzających jego zastosowanie miało znaczące wady konstrukcyjne, co utrudnia udowodnienie, czy technika jest skuteczna, czy nie. Autorzy kilku badań wezwali do dalszych badań.
W 1990 r. Psycholog Barry L. Beyerstein nazwał neurofeedback „neuromythology”. Twierdził, że sukces neurofeedbacku jest powiązany z zakresem przekonania odbiorcy, że zadziała.
Niektórzy krytycy krytykowali neurofeedback jako oszust pieniężny. Inni twierdzą, że nie istnieją akceptowane protokoły neurofeedback.
Nie jest jasne, jak długo lub jak często osoba musi przejść neurofeedback, aby zobaczyć wyniki. Odbiorca neurofeedbacku może wyrzucać pieniądze, bez końca szukając poprawy, która nigdy nie nadejdzie.
Czego oczekiwać
Osoba, która zamierza wziąć udział w sesji neurofeedbacku, rozpocznie od odpowiedzi na szereg pytań dotyczących objawów, historii leczenia i stylu życia.
Będą nadal dostarczać informacje o swoich objawach przed każdą sesją leczenia, ponieważ pozwoli to dostawcy śledzić postępy w miarę upływu czasu.
Podczas każdej sesji dostawca umieszcza pacjenta na maszynie EEG, umieszczając elektrody na głowach. Liczba elektrod jest różna w zależności od lekarza i sesji.Elektrody nie bolą i nie dostarczą prądu elektrycznego do mózgu.
Gdy sesja się rozpocznie, na ekranie pojawi się skanowanie fal mózgowych osoby w czasie rzeczywistym. Na podstawie tych opinii dostawca poda instrukcje dotyczące regulacji fal mózgowych.
Działania mogą obejmować grę wideo, słuchanie muzyki lub słuchanie dźwięku.
W trakcie sesji wejście to powinno zmienić fale mózgowe. W trakcie sesji mogą pojawić się bardziej znaczące zmiany w wynikach pracy mózgu. To powinno przełożyć się na zmiany w myśleniu i zachowaniu.
Podejmowanie decyzji
Neurofeedback jest bezbolesny i nie ma dowodów na negatywne skutki uboczne. Jeśli inne metody leczenia ADHD nie są skuteczne, warto spróbować zastosować neurofeedback.
Podstawową wadą jest koszt.
Pytania, które należy zadać dostawcy obejmują:
- Ile kosztuje leczenie?
- Jak mierzysz ulepszenia?
- Jak długo trzeba czekać na wyniki?
- Ile sesji terapeutycznych będę potrzebować?
- Jak długo potrwa każda sesja zabiegowa?
- Czy jest coś, co mogę zrobić, aby zwiększyć skuteczność leczenia?
Zawsze dobrze jest, aby ludzie omawiali plan leczenia lub zmianę planu leczenia z psychiatrą lub dostawcą opieki zdrowotnej.
Czy neurofeedback jest bezpieczny?
Neurofeedback jest nieinwazyjny, a zwolennicy twierdzą, że jest on bezpieczny, chociaż możliwe są działania niepożądane.
Obejmują one:
- zmęczenie psychiczne
- powrót starych uczuć, na przykład w żywych snach, zanim te uczucia znikną
- zawroty głowy, nudności i wrażliwość na światło u osób, które doznały urazu głowy
Twierdzą również, że może to zmienić sposób działania mózgu, a jednak neurofeedback nie jest neurochirurgiem i nie musi być specjalistą od zdrowia psychicznego. Osoba nie potrzebuje licencji na używanie sprzętu.
W 2009 r. Tylko około 500 spośród około 6000 praktykujących w USA przeszło zalecone 136 godzin szkolenia, mentoringu i praktyki. Ponadto, FDA w tamtym czasie posiadało licencję na sprzęt do celów relaksacyjnych, a nie do leczenia problemów ze zdrowiem psychicznym, ADHD lub innych chorób.
Niektóre osoby również uznają to za skuteczne, chociaż może to być spowodowane efektem placebo.
Koszt i ubezpieczenie
Może to być również kosztowne. W 2017 r. Artykuł w Bloomberg Business zasugerował, że 30 sesji po 40 minut każda może kosztować 2 200 USD plus wstępna opłata za ocenę w wysokości 250 USD.
Uzyskanie ubezpieczenia na terapię neurofeedback może być trudne. Najpierw powinieneś skontaktować się ze swoim ubezpieczycielem.
Każdy, kto rozważa neurofeedback, powinien najpierw sprawdzić w International Society for Neurofeedback and Research (ISNR), aby upewnić się, że ich lekarz jest certyfikowany.
Zrozumienie ADHD
Objawy ADHD to nieuwaga i nadpobudliwość.
Nieuwaga może prowadzić do:
- Dokonywanie niedbałych błędów
- Trudności z koncentracją
- Często tracąc rzeczy
- Trudności z wykonywaniem zadań lub wykonywaniem instrukcji
- Trudności ze słuchaniem
- Częste rozproszenie uwagi
- Zmaganie się z zadaniami wymagającymi ciągłej uwagi
Nadpobudliwość może oznaczać:
- Trudności pozostające w pozycji siedzącej lub siedzącej, w tym częste wiercenie
- Nadpobudliwe zachowania, takie jak niewłaściwe bieganie, wspinaczka lub poruszanie się
- Nadmierna rozmowa i trudności z utrzymaniem ciszy
- Niecierpliwość i niepokój
- Częste przerywanie lub odpowiadanie na pytania
ADHD klasyfikuje się jako zaburzenie neurorozwojowe w nowym wydaniu Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych. Chociaż często zdiagnozowano u dzieci, zaburzenie czasami przechodzi w dorosłość, lub w niektórych przypadkach diagnoza może nie zostać postawiona nawet do dorosłości.
Dzieci i dorośli z ADHD mogą doświadczać frustracji, trudności w utrzymywaniu relacji, wyzwań akademickich i konfliktów w pracy iw domu. Czasami te problemy mogą prowadzić do depresji i słabych wyników.
Leczenie ADHD
Nie ma lekarstwa na ADHD, ale psychoterapia, leki pobudzające i niektóre zmiany stylu życia, takie jak regularne planowanie, mogą pomóc złagodzić objawy.
