Dorośli z cukrzycą mogliby skorzystać z lepszego leczenia, gdyby stan był podzielony na pięć typów, a nie tylko dwa. Jest to wniosek z nowego badania opublikowanego w.
Badania zostały przeprowadzone przez prof. Leifa Groopa z Centrum Diabetologicznego Uniwersytetu w Lund w Szwecji oraz Instytutu Medycyny Molekularnej Finlandii w Helsinkach.
W samych Stanach Zjednoczonych około 30,3 miliona ludzi cierpi na cukrzycę.
Z wyjątkiem cukrzycy ciążowej – cukrzycy, która rozwija się w czasie ciąży – istnieją dwa główne typy: typ 1 i typ 2.
W cukrzycy typu 1 komórki beta trzustki – produkujące insulinę, hormon regulujący poziom cukru we krwi – są błędnie atakowane i niszczone przez układ odpornościowy.
Cukrzyca typu 2 jest najczęstszą postacią, odpowiadającą za około 90-95 procent wszystkich przypadków. Dzieje się tak, gdy komórki organizmu przestają reagować na insulinę lub komórki beta nie są w stanie wyprodukować wystarczających ilości tego hormonu.
W obu postaciach stan cukru we krwi może stać się zbyt wysoki – stan znany jako hiperglikemia. O ile nie jest to kontrolowane, może to prowadzić do wielu powikłań, w tym chorób nerek, chorób sercowo-naczyniowych i uszkodzenia nerwów.
Niejednorodność cukrzycy
Diagnozę cukrzycy zwykle wykonuje się za pomocą testu glukozy na czczo (FPG) na czczo lub testu A1C. Test FPG ocenia poziom glukozy we krwi pacjenta w jednym punkcie czasowym, podczas gdy test A1C mierzy średni poziom glukozy we krwi w ciągu poprzednich 3 miesięcy.
Jeśli chodzi o ustalenie, jaki rodzaj cukrzycy ma dana osoba, pracownicy służby zdrowia mogą poszukiwać autoprzeciwciał związanych z cukrzycą we krwi. Są to białka wytwarzane przez układ odpornościowy, które mogą atakować własne komórki organizmu.
Obecność takich autoprzeciwciał jest wskaźnikiem cukrzycy typu 1. Jeśli dana osoba nie ma takich autoprzeciwciał, uważa się, że ma cukrzycę typu 2.
Jednak, jak zauważają prof. Groop i jego współpracownicy, wytyczne klasyfikacyjne dotyczące cukrzycy nie były aktualizowane od 20 lat – pomimo rosnących dowodów na to, że cukrzyca charakteryzuje się dużą niejednorodnością.
„Cukrzyca to grupa przewlekłych zaburzeń metabolicznych”, mówi dr Rob Sladek, z McGill University i Génome Québec Innovation Center w Kanadzie, w artykule wstępnym powiązanym z badaniem „, które mają wspólną cechę hiperglikemii, co oznacza, że zasadą, cukrzycę można zdiagnozować poprzez pomiar pojedynczego składnika krwi. „
„Jednak wzrost stężenia glukozy we krwi może być spowodowany przez szereg czynników genetycznych i nabytych, które zmniejszają stężenie insuliny w krążeniu lub zmniejszają jej skuteczność, prowadząc do niejednorodności w przebiegu klinicznym i progresji choroby.”
Prof. Groop i jego zespół twierdzą, że „ulepszona klasyfikacja” cukrzycy w oparciu o jej heterogeniczność może pomóc pracownikom służby zdrowia lepiej przewidzieć, które osoby najprawdopodobniej doznają komplikacji i umożliwiają bardziej spersonalizowane podejście do leczenia.
W swoich badaniach naukowcy sugerują, że cukrzycy nie należy już kategoryzować jako dwóch typów. Zamiast tego twierdzą, że warunek należy podzielić na pięć różnych typów.
Pięć „grup” cukrzycy
Naukowcy doszli do wniosku, analizując dane z czterech badanych kohort. Obejmowały one ogółem 14 775 osób dorosłych ze Szwecji i Finlandii, z których nowo rozpoznano cukrzycę.
W ramach analizy naukowcy przyjrzeli się sześciu miarom w każdym z przedmiotów, z których każdy reprezentował różne cechy cukrzycy.
Miarami tymi były: wskaźnik masy ciała (BMI); wiek w rozpoznaniu cukrzycy; hemoglobina A1C (HbA1C), miara długotrwałej kontroli poziomu cukru we krwi; funkcjonowanie komórek beta; insulinooporność; oraz obecność autoprzeciwciał związanych z cukrzycą.
Oprócz przeprowadzania analiz genetycznych uczestników, naukowcy porównali również postęp choroby, powikłania i leczenie.
Badanie ujawniło pięć różnych postaci cukrzycy, z których trzy były ciężkie, a dwie łagodne. Zespół sklasyfikował je następująco:
- Cluster 1: ciężka cukrzyca autoimmunologiczna (obecnie znana jako cukrzyca typu 1), charakteryzująca się niedoborem insuliny i obecnością autoprzeciwciał. Zidentyfikowano to u 6-15% badanych.
- Cluster 2: ciężka cukrzyca z niedoborem insuliny, charakteryzująca się młodszym wiekiem, niedoborem insuliny i słabą kontrolą metaboliczną, ale bez autoprzeciwciał. Zidentyfikowano to u 9-20% badanych.
- Cluster 3: ciężka insulino-oporna cukrzyca, charakteryzująca się ciężką insulinoopornością i znacznie wyższym ryzykiem chorób nerek. Zostało to zidentyfikowane u 11-17% badanych.
- Cluster 4: łagodna cukrzyca związana z otyłością, najczęściej występująca u osób otyłych. Dotknęło to 18-23 procent badanych.
- Cluster 5: łagodna cukrzyca związana z wiekiem, najczęściej występująca u osób w podeszłym wieku. To była najczęstsza forma, dotykająca 39-47 procent badanych.
Naukowcy zauważają, że każdy z tych pięciu typów „był również genetycznie odrębny”, co oznacza, że nie było mutacji genetycznych, które byłyby wspólne dla wszystkich pięciu klastrów.
„Krok w kierunku medycyny precyzyjnej”
Kiedy naukowcy ocenili leczenie otrzymane przez dorosłych w każdym z pięciu klastrów, zauważyli, że niektórzy byli niewłaściwie leczeni.
Na przykład zespół wskazuje, że zaledwie 42 procent pacjentów w grupie 1 i 29 procent pacjentów w grupie 2 otrzymywało terapię insulinową od momentu wystąpienia choroby.
Mówią, że to wskazuje, że obecne klasyfikacje cukrzycy nie są ukierunkowane na podstawowe cechy choroby.
W związku z tym prof. Groop i jego współpracownicy sugerują, że cukrzycę należy podzielić na pięć różnych typów.
Podczas gdy dalsze badania są wymagane w celu udoskonalenia tych pięciu klastrów – na przykład za pomocą biomarkerów i genetycznych ocen ryzyka – zespół uważa, że to badanie jest doskonałym krokiem w kierunku dostosowanych metod leczenia cukrzycy.
„Istniejące wytyczne dotyczące leczenia”, konkluduje prof. Groop, „są ograniczone przez fakt, że reagują one na słabą kontrolę metaboliczną po jej opracowaniu, ale nie mają możliwości przewidzenia, którzy pacjenci będą potrzebować intensywniejszego leczenia.
„Badanie to przenosi nas do bardziej użytecznej klinicznie diagnozy i stanowi ważny krok w kierunku medycyny precyzyjnej w cukrzycy”.
Prof. Leif Groop
