Zbyt duża ilość soli może powodować deficyty poznawcze, wynika z nowego badania opublikowanego w czasopiśmie. Na szczęście te negatywne skutki mogą zostać odwrócone, a nowe badanie pokazuje, w jaki sposób.
Jest to dobrze znany fakt, że zbyt dużo soli w naszej diecie zwiększa ryzyko chorób układu krążenia i wysokiego ciśnienia krwi.
Jednak mniej wiadomo, że problemy związane z mózgiem, takie jak choroba naczyniowo-mózgowa, udar mózgu i zaburzenia poznawcze, zostały połączone z dietą.
Jak wyjaśniają autorzy nowego badania, zasugerowano, że jeden z możliwych mechanizmów odpowiedzialnych za te negatywne skutki obejmuje tak zwane komórki śródbłonka wewnątrz naczyń krwionośnych mózgu.
Komórki śródbłonka wyściełają nasze naczynia krwionośne i są odpowiedzialne za regulację napięcia naczyniowego – ale wysokie spożycie soli w diecie wiązało się z dysfunkcją tych komórek.
Chociaż wiadomo, że dysfunkcja nabłonka może przynosić wiele chronicznych chorób, pozostaje niejasne, w jaki sposób dysfunkcja śródbłonka wywołana solą może w dłuższej perspektywie wpływać na mózg.
Jest to szczególnie ważne, biorąc pod uwagę, że mózg jest silnie uzależniony od stałego i sprawnego przepływu tlenu, aby prawidłowo funkcjonować, wyjaśniają autorzy badań, których prowadzili w swoich pracach badawczych Costantino Iadecola, z Weill Cornell Medicine w Nowym Jorku, NY.
W swoim artykule, Iadecola i współpracownicy pokazują, jak nadmierna ilość soli w diecie wpływa na nasze jelito, układ odpornościowy, a ostatecznie na nasz mózg.
Jak nadmierna sól wpływa na oś jelita-mózg
Iadecola i zespół karmili grupę myszy równoważną ludzkiej diecie bogatej w sól przez okres 12 tygodni.
Po pierwszych kilku tygodniach u myszy obserwowano dysfunkcje śródbłonka, a także zmniejszenie przepływu krwi do mózgu. Dodatkowo testy behawioralne ujawniły spadek zdolności poznawczych u gryzoni.
Ich ciśnienie krwi pozostało jednak niezmienione.
Ważnym odkryciem był wzrost tzw. Białych krwinek TH17 w jelicie. Z kolei wysoka liczba komórek TH17 doprowadziła do wzrostu poziomu prozapalnej cząsteczki zwanej plazmą interleukiny-17 (IL-17).
Naukowcy byli również w stanie zidentyfikować szlak molekularny, dzięki któremu wyższe poziomy IL-17 we krwi doprowadziły do negatywnych efektów poznawczych i mózgowo-naczyniowych.
Naukowcy chcieli sprawdzić, czy ich odkrycia będą się powielać w komórkach ludzkich. Tak więc traktowali ludzkie komórki śródbłonka IL-17 i uzyskali podobne wyniki.
Jak wyjaśnił Iadecola i jego współpracownicy:
„Wyniki odkrywają oś jelitowo-mózgową, dzięki której czynniki środowiskowe związane z dietą prowadzą do adaptacyjnej odpowiedzi immunologicznej w jelicie, promując […] rozregulowanie nerwowo-naczyniowe i upośledzenie funkcji poznawczych”.
Zmiany w diecie mogą odwrócić negatywne skutki
Dobrą wiadomością jest to, że negatywne skutki diety wysokosłodzonej wydają się być odwracalne. Po 12 tygodniach myszy powróciły do normalnej diety, a wyniki były zachęcające.
„Szkodliwe działanie [diety wysokokalorycznej] zostało zniesione poprzez przywrócenie myszy do normalnej diety, wskazując na odwracalność dysfunkcji naczyniowej i upośledzenie funkcji poznawczych” – napisali autorzy.
Dodatkowo eksperymentowali z lekiem, który również odwracał działanie nadmiernej ilości soli. Aminokwas L-arginina miał taki sam korzystny wpływ na myszy, jak przywracanie ich do normalnej diety.
Odkrycia sugerują, że zmiany stylu życia – lub nowa klasa leków – mogą pomóc zrównoważyć negatywne skutki diety o wysokiej zawartości soli.
