Niedawny raport opublikowany w Archives of Dermatology wskazuje, że osoby cierpiące na półpasiec, znany również jako herpes zoster, są znacznie bardziej skłonne do posiadania członków rodziny, którzy również doświadczyli tej choroby.
Półpasiec to schorzenie objawiające się charakterystyczną wysypką skórną z pęcherzami, która pojawia się w określonym obszarze ciała lub po jednej stronie. Choroba ta powstaje w wyniku reaktywacji wirusa ospy wietrznej i półpaśca, który pozostaje w uśpieniu w nerwach rdzenia kręgowego po wcześniejszym przebyciu ospy wietrznej. Chociaż większość dorosłych przeszło ospę wietrzną, tylko 10% do 30% z nich rozwija półpasiec. Choroba ta prowadzi do intensywnego bólu nerwowego i może generować znaczne koszty związane z opieką zdrowotną. Osoby starsze, cierpiące na depresję, mające osłabiony układ odpornościowy lub inne schorzenia, są bardziej narażone na wystąpienie półpaśca. Dotychczasowe badania wykazały również, że czynniki takie jak płeć, pochodzenie etniczne, stres, urazy oraz ekspozycja na metale ciężkie mogą wpływać na ryzyko zachorowania. Ostatnie badania w dziedzinie genetyki ujawniają dodatkowe czynniki ryzyka związane z półpaścem oraz innymi chorobami zakaźnymi, które są powiązane z obniżoną funkcją układu odpornościowego.
Badania prowadzone przez Lindsey D. Hicks, B.S. z University of Texas Medical School w Houston miały na celu ocenę czynników ryzyka dla herpes zoster, zwłaszcza w kontekście dostępności nowej szczepionki przeciwko półpaścowi. Naukowcy przeanalizowali 504 pacjentów zdiagnozowanych z półpaścem w latach 1992-2005, porównując ich z 523 osobami z grupy kontrolnej, które były leczone z powodu innych, mniej poważnych lub przewlekłych chorób skóry w tej samej klinice. Zebrano także dane dotyczące informacji demograficznych oraz historii osobistej i rodzinnej pacjentów związanej z półpaścem.
Kluczowym odkryciem badaczy było stwierdzenie, że «znacznie wyższy odsetek przypadków zgłaszał posiadanie historii rodzinnej półpaśca (39,3% w porównaniu do 10,5%).» W porównaniu z grupą kontrolną, osoby z półpaścem były 4,35 razy bardziej prawdopodobne do posiadania krewnego pierwszego stopnia oraz 4,27 razy częściej miały krewnych z historią tej choroby.
«Nasze badanie sugeruje silny związek pomiędzy wystąpieniem półpaśca a posiadaniem historii rodzinnej,» podkreślają autorzy. Pacjenci z taką historią stanowią grupę o zwiększonym ryzyku rozwoju półpaśca, co oznacza większe zapotrzebowanie na szczepienia. Dlatego ukierunkowanie działań na osoby zagrożone na podstawie ich rodzinnych historii może znacząco zmniejszyć ryzyko przyszłych infekcji półpaścem oraz ograniczyć koszty opieki zdrowotnej związane z tą chorobą.
Nowe Badania i Wnioski na Rok 2024
W roku 2024 badania nad półpaścem i jego powiązaniami z historią rodzinną nabierają szczególnego znaczenia. Ostatnie analizy wskazują, że geny mogą odgrywać kluczową rolę w predyspozycjach do rozwoju tej choroby. Naukowcy zaczynają identyfikować specyficzne markery genetyczne, które mogą pomóc w określeniu ryzyka zachorowania.
Warto również zauważyć, że nowe szczepionki, które są obecnie w fazie badań klinicznych, wykazują obiecujące wyniki w zapobieganiu rozwojowi półpaśca. W badaniach z udziałem dużej liczby pacjentów, skuteczność nowych preparatów oszacowano na poziomie 90%, co może zrewolucjonizować podejście do profilaktyki tej choroby.
Statystyki wskazują również na wzrost liczby zachorowań w grupach wiekowych powyżej 50. roku życia, co podkreśla potrzebę intensyfikacji działań edukacyjnych na temat znaczenia szczepień. Pacjenci powinni być informowani o ryzyku oraz korzyściach płynących z profilaktyki, co może pomóc w zwiększeniu wskaźników szczepień i zmniejszeniu zachorowalności.
W obliczu tych nowych odkryć, warto zainwestować w badania nad genetyką i immunologią półpaśca, aby lepiej zrozumieć tę chorobę i skuteczniej ją leczyć.
