Jest to znak czasu, ponieważ coraz więcej osób korzysta z telefonów komórkowych lub telefonów komórkowych i innych urządzeń high-tech, które są bardziej skłonne skończyć z tym, co świecka prasa nazywa łokieć komórki i co lekarze nazywają syndromem tunelu łokciowego.
Co to jest zespół tunelów kostnych?
Zespół kubitalnego tunelu jest drugim najczęściej występującym zespołem kompresji nerwów w kończynach górnych po zespole cieśni nadgarstka, mówią dr PeterJ Evans, dyrektor Centrum Hand and Upper Extremity Center w Cleveland Clinic w Ohio, USA oraz koledzy z artykułu z pytaniami i odpowiedziami na temat w ostatnim numerze Cleveland Clinic Journal of Medicine. Artykuł obejmuje również diagnostykę i leczenie.
Zespół ten zwykle pojawia się po długotrwałym używaniu telefonu komórkowego i objawia się mrowieniem, bólem, pieczeniem lub odrętwieniem w okolicach przedsionka i ręki. Przedramię łokciowe to dolna połowa ramienia, między łokciem a nadgarstkiem, która jest odwrócona od ciebie, gdy zginasz rękę na ramię.
W większości przypadków leczenie jest skuteczne i sprawia, że szpilki i igły, mrowienie i odrętwienia ustępują, ale pacjenci, którzy „wcześnie obecni mają większe szanse na pełne odzyskanie czucia i motorycznego”, mówią Evans i współpracownicy.
Dzieje się tak, gdy część nerwu łokciowego, która przechodzi od górnego do dolnego ramienia wokół łokcia, zostaje ściśnięta, gdy utrzymujesz zgiętą klatkę przez dłuższy czas, na przykład, gdy trzymasz telefon komórkowy przy uchu lub piszesz przez dłuższy czas w miejsce pracy lub spać ze swoim zbroją.
Evans i współpracownicy wyjaśniają, że takie pozycje powodują napięcie nerwu łokciowego i rozciągają go o kolejne 5 do 8 mm. Również wygięta pozycja zawęża przestrzeń dostępną dla nerwu, zwiększając ciśnienie w tunelu, który zawiera nerw nawet 20-krotnie. Jest to dodatkowo pogarszane przez łokcie, na przykład rozmowę przez telefon, podczas gdy opiera się na zgiętym łokciu przy biurku lub stole.
Efektem końcowym jest to, że dopływ krwi do nerwu zmniejsza się, co prowadzi do obrzęku, tak że w tunelu jest jeszcze mniej miejsca, i utworzył się błędny cykl.
Mniej powszechną przyczyną tego stanu jest moment, w którym nerw wsuwa się i wychodzi z „rowka” w tylnej części łokcia. Powoduje to również zapalenie i obrzęk z powodu powtarzalnego tarcia o ślizganie się i wysuwanie.
Chociaż dokładna częstość występowania łokcia w telefonie komórkowym nie jest znana, Evans i jego współpracownicy sugerują, że jest to równoznaczne ze wzrostem wykorzystania telefonów komórkowych i pracy z komputerami. Obecnie na całym świecie jest około 3,3 miliarda umów z telefonami komórkowymi, lub około jednego na dwóch ludzi na tej planecie.
Autorzy twierdzą, że w wielu przypadkach stan można leczyć po prostu zmieniając sposób korzystania z ciała i unikając robienia rzeczy, które czynią go gorszym, takich jak zmiana telefonu komórkowego na drugą rękę lub korzystanie z zestawu głośnomówiącego.
Zespół sześcienny w tunelu kostnym występuje również w wyniku grupy czynności, które obejmują zginanie ręki z naciskiem lub bez nacisku na łokieć. Na przykład, czy rozmawiasz przez telefon, opierając się na łokciu? Lub siedzieć przez wiele godzin w komputerze lub na stanowisku roboczym z wyciągniętymi przed siebie ramionami z łokciami zgiętymi pod kątem większym niż 90 stopni? Czy dużo jeździsz z wygiętym łokciem przyciśniętym do okna lub drzwi? Te pozycje, gdy są przyjmowane zbyt długo lub zbyt często, mogą nasilać objawy.
Stan ten może być również zaostrzony w nocy. Zwłaszcza jeśli śpisz ze zgiętymi rękami. Zapobieganie „zgięciu łokcia”, na przykład przez owinięcie atowelu wokół łokcia w nocy, jest prostym, ale skutecznym sposobem na pokonanie tego – mówią autorzy.
Jeśli nerwy stają się bardzo zaognione, a proste fizyczne strategie nie działają, dostępne są przeciwzapalne iniekcje. Redukują one zapalenie nerwu łokciowego. Następnie, jeśli objawy utrzymują się, następuje operacja, w której nerw jest rozprężany lub przemieszczany z zewnątrz do wnętrza łokcia, tym samym zmniejszając napięcie nerwu.
„P: Co to jest telefon komórkowy i co powinniśmy powiedzieć naszym pacjentom?”
Michael Darowish, Jeffrey N Lawton i Peter J Evans.
Cleveland Clinic Journal of Medicine, maj 2009; 76 (5): 306-308
doi: 10,3949 / ccjm.76a.08090
Napisane przez: Catharine Paddock, PhD
