Kompleksowy przegląd badań klinicznych nad depresją poporodową przeprowadzony w styczniu 2014 r. Pokazał, że chociaż objawy depresji poporodowej u większości kobiet ustępują z czasem, dla dużej liczby kobiet depresja pozostaje problemem długoterminowym.
Chociaż często obserwuje się zmiany nastroju lub płacze w ciągu tygodni po porodzie, u niektórych kobiet objawy te mogą stać się bardziej trwałe i ciężkie oraz mogą wskazywać na depresję poporodową.
Wiemy już, że depresja poporodowa występuje zwykle w ciągu pierwszych 4 do 6 tygodni po porodzie i jest mało prawdopodobne, aby sama się poprawiła.
To sprawia, że rozpoznawanie objawów depresji poporodowej jest bardzo ważne, aby lekarze byli w stanie zapewnić odpowiednie leczenie bez wpływu na opiekę nad dzieckiem.
W opublikowanym raporcie naukowcy porównali wyniki badań nad depresją poporodową opublikowanych w latach 1985-2012. Badacze chcieli zidentyfikować czynniki ryzyka, które powodują, że niektóre kobiety są bardziej podatne na uporczywą depresję poporodową.
Chcieli również sprawdzić, jakie ograniczenia mogą mieć istniejące badania dotyczące depresji poporodowej i jakie to ma konsekwencje dla kobiet z depresją poporodową i ich dzieci.
Chociaż wszystkie badania kontrolne zbadane w przeglądzie wykazały, że objawy depresji poporodowej z czasem uległy zmniejszeniu, objawy oceny stopnia nie spadły poniżej punktu odcięcia dla depresji klinicznej u wielu kobiet. Ogólnie rzecz biorąc, przegląd wykazał, że 38% kobiet z depresją poporodową doświadczyło przewlekłych objawów.
U kobiet, które otrzymywały opiekę medyczną, 50% pacjentów miało depresję przez ponad rok po porodzie. Przegląd wykazał również, że u kobiet, które nie były leczone klinicznie, 30% kobiet z depresją poporodową było nadal w depresji do 3 lat po porodzie.
Jakie czynniki zwiększają ryzyko przewlekłej depresji?
Niektóre z badań uważały, że kobiety cierpiące na przewlekłą depresję poporodową najprawdopodobniej doświadczają kontynuacji wcześniej istniejącej depresji, a nie nowego zestawu objawów wynikających z porodu.
Przegląd wykazał najsilniejszy dowód na to, że słabe relacje z partnerami, stres i wcześniejsza historia depresji i przemocy seksualnej sprawiły, że kobiety częściej doświadczają przewlekłej depresji po porodzie.
Niektóre badania, z których wynikał przegląd, również sugerują, że młode matki, matki o niskich dochodach i matki z mniejszości były bardziej narażone na przewlekłą depresję poporodową, ale dane były mniej spójne w odniesieniu do tych wyników.
Choroby u dziecka nie zwiększają prawdopodobieństwa wystąpienia przez matkę depresji długotrwałej.
Obszary do dalszych badań
W recenzji nie znaleziono wielu informacji na temat skuteczności leczenia długotrwałej depresji poporodowej. Definicja depresji poporodowej nie była ujednolicona we wszystkich badaniach, które analizowano.
Naukowcy uważają więc, że potrzebne są dalsze, większe badania, które wykorzystują standardową definicję choroby i spójne metody obserwacji.
Autorzy przeglądu uważają, że wyniki ich pracy podkreślają, że lekarze muszą być świadomi potencjalnych oznak depresji poporodowej, która staje się chroniczna podczas leczenia pacjentów i że kluczowe znaczenie ma to, biorąc pod uwagę szersze czynniki przyczyniające się do depresji.
Zespół badawczy przyznał również, że bardziej wykształcone zarządzanie tym stanem powinno ograniczyć niekorzystny wpływ na rozwój dziecka, stwierdzając, że:
„Ponieważ depresja poporodowa (PPD) ma znaczące konsekwencje dla dziecka, dla depresyjnej matki, oraz dla wczesnych relacji między matką a dzieckiem, wiedza na temat długotrwałych zmian w zdrowiu psychicznym matek z PPD może nie tylko poprawić nasze zrozumienie przebiegu PPD, ale także informują o strategiach zapobiegania i interwencji. „
