Rzeżączka jest powszechną chorobą przenoszoną drogą płciową, czasami określaną jako „klaskanie”. Wpływa na setki tysięcy mężczyzn i kobiet rocznie w Stanach Zjednoczonych.
Szacuje się, że każdego roku rocznie wykrywa się 78 milionów nowych przypadków rzeżączki. W samych Stanach Zjednoczonych każdego roku występuje około 820 000 nowych infekcji rzeżączką. Jednak nie wszystkie przypadki są diagnozowane i zgłaszane; w 2013 r. zgłoszono tylko 330000 przypadków rzeżączki.
Rzeżączka jest łatwa w leczeniu, ale może powodować poważne i czasami trwałe komplikacje. Choroba zapalna miednicy występuje u kobiet, gdy zakażenie rzeżączką dotyka ich macicy lub jajowodów. Najpoważniejszą komplikacją związaną z zapaleniem narządów miednicy mniejszej jest bezpłodność.
Powikłania u mężczyzn z rzeżączką obejmują zapalenie najądrza (zapalenie rdzenia, które przenosi plemniki) i niepłodność.
Szybkie fakty dotyczące rzeżączki
- Rzeżączka jest spowodowana przez bakterię.
- Rzeżączka może być przekazywana z matki na dziecko podczas porodu.
- Rzeżączkę i chlamydię można doświadczyć jednocześnie.
- Nieleczona, rzeżączka może zwiększyć ryzyko zakażenia lub przeniesienia wirusa HIV.
Objawy
Objawy mogą być nieobecne pomimo aktywnej infekcji rzeżączką. Objawy mogą pojawić się w dowolnym miejscu od 1-14 dni po ekspozycji na infekcję.
Mężczyźni i kobiety doświadczają nieznacznie różnych objawów; mogą to być:
Mężczyźni:
- biały, żółty lub zielony wyciek z cewki moczowej, przypominający ropę
- ból w jądrach lub mosznie
- bolesne lub częste oddawanie moczu
- wydzielanie analitu, swędzenie, ból, krwawienie lub ból podczas przechodzenia stolca
- swędzenie, trudności w połykaniu lub obrzęk węzłów chłonnych szyi
- ból oka, wrażliwość na światło lub wyciek z oka przypominający ropę
- czerwone, spuchnięte, ciepłe, bolesne stawy
Kobiety:
- bolesne współżycie seksualne
- gorączka
- żółty lub zielony upławy
- obrzęk sromu
- krwawienie w międzyczasie
- cięższe okresy
- krwawienie po stosunku
- wymioty i ból brzucha lub miednicy
- bolesne lub częste oddawanie moczu
- odbarczenie odbytu, swędzenie, ból, krwawienie lub ból przy przechodzeniu wypróżnień
- ból gardła, swędzenie, trudności w połykaniu lub obrzęk węzłów chłonnych szyi
- ból oka, wrażliwość na światło i wydzielina z oka przypominająca ropę
- czerwone, spuchnięte, ciepłe, bolesne stawy
Leczenie
![[Strzykawka z antybiotykami i pigułkami]](https://demedbook.com/images/1/what-to-know-about-gonorrhea.jpg)
Po wystąpieniu objawów lekarz może zalecić test na rzeżączkę w uzupełnieniu do innych chorób. Badanie na rzeżączkę można przeprowadzić, analizując próbkę moczu lub wymaz z obszaru dotkniętego chorobą. Próbki wymazu są zwykle pobierane z penisa, szyjki macicy, cewki moczowej, odbytu i gardła.
Dostępne są również zestawy domowe dla kobiet zawierające wymazy z pochwy. Zestawy te są wysyłane do laboratorium, a wyniki są przekazywane bezpośrednio pacjentowi.
Jeśli badanie jest pozytywne w przypadku zakażenia rzeżączki, osoba i jej partner będą musieli przejść leczenie. Zazwyczaj obejmuje to:
- Antybiotyki – lekarz prawdopodobnie będzie podawał zarówno zastrzyk (ceftriakson), jak i lek doustny (azytromycynę).
- Powstrzymywanie się od stosunku seksualnego – dopóki leczenie nie zostanie zakończone, nadal istnieje ryzyko powikłań i rozprzestrzeniania się infekcji.
- W niektórych przypadkach należy powtórzyć testowanie – nie zawsze konieczne jest badanie, aby upewnić się, że leczenie zadziałało. Jednak CDC zaleca ponowne badanie niektórych pacjentów, a lekarz zdecyduje, czy jest to konieczne. Badanie należy powtórzyć 7 dni po zabiegu.
Jeśli kobieta jest w ciąży i jest zarażona rzeżączką, niemowlę otrzyma maść do oczu, aby zapobiec przenoszeniu rzeżączki. Jednak w przypadku rozwoju zakażenia oka może być konieczne podanie antybiotyków.
Przyczyny
Rzeżączka to infekcja wywołana przez bakterię. Wpływa nie tylko na układ rozrodczy, ale może również wpływać na błony śluzowe jamy ustnej, gardła, oczu i odbytnicy.
Infekcja przenoszona jest przez kontakt seksualny z osobą zakażoną, obejmującą penis, pochwę, odbyt lub usta. Mężczyźni nie potrzebują wytrysku, aby przekazywać lub nabyć rzeżączkę.
Rzeżączkę można również przekazać od zakażonej matki dziecku podczas porodu.
Chociaż wszystkie osoby aktywne seksualnie są narażone na ryzyko wystąpienia rzeżączki, najwyższe wskaźniki infekcji występują u nastolatków, młodych dorosłych i Afroamerykanów.
Zapobieganie
Istnieje wiele sposobów zapobiegania nabyciu lub przenoszeniu rzeżączki; zawierają:
- abstynencja od seksu
- używanie prezerwatyw do stosunku pochwowego lub analnego
- używanie kondomów lub matek dentystycznych do odbycia stosunku
- o aktywności seksualnej z wzajemnie monogamicznym, niezmienionym partnerem
Osoby powinny porozmawiać ze swoim lekarzem, jeśli oni lub ich partner seksualny byli narażeni na rzeżączkę lub jeśli występują jakiekolwiek objawy infekcji.
Komplikacje
Istnieje wiele poważnych potencjalnych powikłań, które podkreślają potrzebę szybkiej diagnozy i leczenia, jeśli wystąpią objawy.
U kobiet rzeżączka może prowadzić do:
- zapalenie narządów miednicy mniejszej, stan, który może powodować ropnie
- przewlekły ból miednicy
- bezpłodność
- ciąże pozamaciczne – ciąża, w której zarodek przyczepia się poza macicę
U mężczyzn zakażenie rzeżączkowe może prowadzić do:
- zapalenie najądrza – stan zapalny najądrza, który kontroluje produkcję plemników
- bezpłodność
Zarówno mężczyźni, jak i kobiety są zagrożeni rozwojem zagrażającej życiu rozsianej infekcji gonokokowej, gdy rzeżączka nie jest leczona. Ten typ infekcji charakteryzuje się często:
- gorączka
- artretyzm
- zapalenie pochewki ścięgna – zapalenie i obrzęk wokół ścięgien
- zapalenie skóry
Osoby zarażone rzeżączką są również bardziej narażone na zarażenie wirusem HIV lub, jeśli już są zakażone wirusem HIV, rozprzestrzeniają HIV oprócz rzeżączki.
Dalsze powikłania zakażenia rzeżączkowego mogą wystąpić u kobiet w ciąży podczas porodu; możliwe jest przekazanie infekcji dziecku. Rzeżączka przekazywana niemowlęciu może powodować wspólne zakażenie, ślepotę lub zagrażające życiu zakażenie krwi.
Ponadto zakażone kobiety są narażone na zwiększone ryzyko porodu przedwczesnego lub porodu martwego, jeśli nie są leczone.
