Charakterystyczny zapach emanujący z toalety po szparagach był w menu znany wielu osobom. Jednak nie wszyscy są pod urokiem „siusiu szparagów”.
Pomimo znanych korzyści zdrowotnych, szparagi są kontrowersyjne. Niezależnie od tego, czy jest zielony, fioletowy, czy biały, zdolność wywoływania odrzutu po kolejnej wizycie w łazience fascynuje ludzi od stuleci.
W rzeczywistości pierwsza wzmianka o charakterystycznym zapachu po konsumpcji szparagów sięga XI wieku. Jak wyjaśnił Stephen C. Mitchell z Wydziału Medycyny w Imperial College London w Zjednoczonym Królestwie w artykule opublikowanym w „[…] Pradawni uważali, że szparagi mają właściwości lecznicze” i wzięli „[…] właściwości generujące nieprzyjemne zapachy jako dowód jego działania. „
Co powoduje zapach? I dlaczego wywołuje taki smutek u niektórych, ale nie u innych?
Producenci a nie producenci
Świat dzieli się na dwie grupy ludzi: tych, którzy produkują szparagi szparagów i tych, którzy ich nie mają. Nie wiadomo, czy osoby niebędące producentami rzeczywiście wydzielają śmierdzące substancje w swoich siusiu, ale poziomy są zbyt niskie, aby mogły zostać wykryte przez rozróżniające się nosy.
Istotą problemu jest zagadka, o którą związek chemiczny jest odpowiedzialny za zapach; nikt tak naprawdę nie wie.
Mitchell wyjaśnia, że struktury chemiczne zawierające siarkę często są odpowiedzialne za nieprzyjemne zapachy. Zepsute jajka są tego najlepszym przykładem.
Wcześniejsze badania wykazały następujące związki w moczu po spożyciu zdrowej dawki szparagów: metanotiol, siarczek dimetylu i dwusiarczek dimetylu. W związku z tym pierwsze dwa związki wykryto również w powietrzu, gdy szparagi są gotowane, co wskazuje, że gotowanie może je zniszczyć.
Czym więc jest winowajca?
Kwas asparagusowy
W swoim artykule Mitchell wskazuje na kwas szparaginowy. Ten trafnie nazwany związek jest również znany z jego opisu chemicznego, kwasu 1,2-ditiolano-4-karboksylowego.
Uważa się, że wysokie poziomy kwasu asparagusowego chronią młode pędy szparagów przed pasożytami, które są spragnione smacznej przekąski.
Struktura chemiczna kwasu szparaginowego jest wysoce odporna na degradację przez gotowanie, pozostawiając nasz jelito za podział.
Niezależnie od tego, czy faktycznie jest to kwas szparagusowy, metanotiol, siarczek dimetylu, dwusiarczek dimetylu lub inny związek, pozostaje widoczny. Bez względu na podstawę chemiczną, powód, dla którego niektórzy z nas odkrywają zapach szparagów jako ofensywę, a niektórzy nie leżą w naszych genach.
Sniffery kontra nie-sniffery
Historia szparagów staje się bardziej złożona. Oprócz producentów i osób niebędących producentami, niektórzy ludzie mogą wyczuć szparki szparagów, a niektórym nie.
Te nie-sniffery mają anosmię szparagową, która jest technicznym określeniem niemożności zapachu. Teraz świat dzieli się na cztery klasy ludzi.
W zeszłym roku opublikowano wyniki badań, w których zidentyfikowano zmiany w genach odpowiedzialnych za węch, zwane genami receptora węchowego, pomiędzy snifferami i osobami nie-snifferami.
W badaniu wzięło udział 6909 mężczyzn i kobiet i wykazano, że aż 60 procent miało anosmię szparagową.
Pozostaje odpowiedzieć na pytanie, czy osoby z anosmią szparagową częściej spożywają szparagi niż te, które są narażone na jego zapach.
