Wszystko, co musisz wiedzieć o stopach końsko-szpotawych

Stopa końsko-szpotawa odnosi się do stanu, w którym stopa lub stopy noworodka wydają się obracać wewnętrznie przy kostce.

Stopa skierowana jest w dół i do wewnątrz, a podeszwy stóp są skierowane do siebie.

Jest znany jako talipes equinovarus (TEV) lub wrodzone łac. Equinovarus (CTEV). W 50 procentach przypadków dotyczy to obu stóp.

Według National Institutes of Health (NIH), nieco ponad 1 na 1000 dzieci rodzi się ze stopą szponiastą.

Objawy

W stopach końsko-szpotawych ścięgna na wewnętrznej stronie nogi są skrócone, kości mają niezwykły kształt, a ścięgno Achillesa jest zaostrzone.

Nieleczona osoba może wydawać się chodzić po kostkach lub bokach stóp.

U niemowlęcia urodzonego ze stopą szponiastą:

górna część stopy obraca się w dół i do wewnątrz
łuk jest bardziej wyraźny, a pięta obraca się do wewnątrz
w ciężkich przypadkach stopa może wyglądać jak do góry nogami
mięśnie łydek są słabo rozwinięte
jeśli dotknie to tylko jedną stopę, zwykle jest ona nieco krótsza od drugiej, szczególnie na pięcie

Osoba ze stopą kończyn dolnych zwykle nie odczuwa dyskomfortu ani bólu podczas chodzenia.

Po narodzinach dziecka pracownik służby zdrowia zwykle zauważa stopę końsko-szpotawą. Czasami można go wykryć przed porodem.

Większość dzieci ma tylko stopę końsko-szpotawą i nie ma innych schorzeń, ale czasami występuje stopa końsko-szpotawa z innymi problemami, takimi jak rozszczep kręgosłupa.

Czynniki ryzyka dla stopy końsko-szpotawej

Czynniki ryzyka wystąpienia stopy końsko-szpotawej obejmują:

Płeć: mężczyźni są dwukrotnie bardziej narażeni na samice niż rodzące.
Genetyka: Jeśli rodzic, który urodził się z piętą końską, ich dzieci mają większą szansę posiadania dziecka z tym samym stanem. Ryzyko jest większe, jeśli oboje rodzice mają ten stan.

Naukowcy z Washington University School of Medicine w Stanach Zjednoczonych prześledzili warunek mutacji w genie krytycznym dla wczesnego rozwoju kończyn dolnych zwanego PITX1.

Przyczyny

Stopa szpiczaka jest głównie idiopatyczna, co oznacza, że przyczyna jest nieznana. Uważa się, że czynniki genetyczne odgrywają główną rolę, a niektóre specyficzne zmiany genów zostały z nim powiązane, ale nie jest to jeszcze dobrze zrozumiane. Wydaje się, że jest przekazywana przez rodziny.

Nie jest to spowodowane pozycją płodu w macicy.

Czasami może to być związane z nieprawidłowościami szkieletowymi, takimi jak rozszczep kręgosłupa lub cystica rozwojowa, określana jako dysplazja stawu biodrowego lub dysplazja rozwojowa stawu biodrowego (DHH).

Może to być spowodowane przerwaniem ścieżki nerwowo-mięśniowej, prawdopodobnie w mózgu, rdzeniu kręgowym, nerwie lub mięśniu.

Czynniki środowiskowe mogą odgrywać pewną rolę. Badania wykazały związek między częstością występowania stopy szpiczaka i wieku matki, a także tym, czy matka pali papierosy i czy ma cukrzycę.

Stwierdzono także związek pomiędzy wyższą szansą stopy końskiej a wczesną amniocentezą przed 13 tygodniem ciąży.

Diagnoza

Stan jest natychmiast widoczny po urodzeniu.

Można go również wykryć przed urodzeniem za pomocą ultradźwięków, zwłaszcza jeśli dotyczy to obu stóp. Jeśli zostanie wykryty przed porodem, żadne leczenie nie jest możliwe, dopóki dziecko się nie urodzi.

Niezależnie od tego, czy stan zostanie wykryty w czasie ciąży, czy po porodzie, lekarze zalecą więcej testów w celu sprawdzenia innych problemów zdrowotnych, takich jak rozszczep kręgosłupa i dystrofia mięśniowa.

Promienie rentgenowskie mogą pomóc w bardziej szczegółowym obserwowaniu deformacji.

Leczenie

Stopa końsko-szpotawa nie ulegnie poprawie bez leczenia. Pozostawienie stopy bez leczenia zwiększa ryzyko powikłań w późniejszym życiu.

Leczenie następuje w ciągu tygodni po urodzeniu. Celem jest sprawienie, aby stopy były funkcjonalne i wolne od bólu.

Metoda Ponsetiego

Podstawowym sposobem leczenia jest metoda Ponsetiego, w której specjalista manipuluje stopą dziecka dłońmi. Celem jest skorygowanie zgięcia stopy. Następnie odciski gipsowe nakłada się od stóp do uda, aby utrzymać stopę w odpowiedniej pozycji.

Zazwyczaj jedna sesja w tygodniu. Manipulacja i odlewanie odbywa się bardzo delikatnie, a pacjent nie powinien odczuwać bólu.

Przy każdej sesji zmienia się odlew gipsowy i za każdym razem stopa jest korygowana nieco bardziej. Cały proces można wykonać od 4 do 10 razy, używając od 4 do 10 nowych rzutów.

Drobne zabiegi chirurgiczne mogą następować po leczeniu metodą Ponsetiego, jeśli to konieczne, aby uwolnić ścięgno Achillesa.

Po poprawieniu stopy pacjent musi nosić specjalne buty przymocowane do klamry, aby utrzymać stopę lub stopy w najlepszej pozycji. Ma to zapobiegać nawrotom.

Przez 2 do 3 miesięcy buty są noszone 23 godziny na dobę. Następnie są noszone tylko w nocy i podczas drzemek dziennych, aż do wieku około 4 lat.

Aby metoda Ponseti była skuteczna, należy ją wykonać bardzo wcześnie, a rodzice muszą upewnić się, że buty są noszone zgodnie z instrukcjami.

Jeśli instrukcje nie są ściśle przestrzegane, stopa może powrócić do pierwotnej pozycji i leczenie musi rozpocząć się od nowa.

Podczas gdy niemowlę nosi odlew, rodzice powinni monitorować zmiany koloru skóry lub temperatury, ponieważ może to oznaczać, że obsada jest zbyt ciasna.

Metoda francuska

Francuska metoda funkcjonalna polega na codziennym rozciąganiu, ćwiczeniu, masażu i unieruchamianiu stopy za pomocą nieelastycznej taśmy. Celem jest powolne przesuwanie stopy do właściwej pozycji.

Przez pierwsze 3 miesiące sesje terapeutyczne wykonywane są głównie przez fizjoterapeutę. Większość poprawy występuje w tym czasie.

Rodzice przechodzą szkolenie w tym czasie, dzięki czemu mogą wykonywać niektóre zabiegi w domu.

Taping i szynowanie trwa do ukończenia przez dziecko 2 lat. Ta metoda nie jest obecnie dostępna w wielu częściach Stanów Zjednoczonych.

Jeśli stopa końska jest jedynym problemem niemowlęcia, leczenie zwykle kończy się pełnym sukcesem.

Nawet, gdy problemu nie można w pełni skorygować, znacznie poprawi się wygląd i funkcja stopy.

Chirurgia

Można stosować zabiegi chirurgiczne, jeśli inne metody nie działają, ale zazwyczaj ma to miejsce w każdym przypadku.

Chirurgia ma na celu dostosowanie ścięgien, więzadeł i stawów w stopie i kostce, na przykład, poprzez uwolnienie ścięgna Achillesa lub przez przesunięcie ścięgna, które przechodzi od przodu kostki do wewnętrznej stopy.

Bardziej inwazyjna operacja uwalnia struktury tkanek miękkich w stopie. Następnie chirurg stabilizuje stopę za pomocą szpilek i odlewu.

Operacja może prowadzić do nadmiernej koordynacji, sztywności i bólu. Został również powiązany z zapaleniem stawów w późniejszym życiu.

Komplikacje

Dobrze traktowana stopa końsko-szpotawa nie powinna zostawiać dziecka w gorszej sytuacji. Będą mogli biegać i bawić się jak inne dzieci.

Pozostawione bez leczenia mogą jednak wystąpić powikłania.

Zwykle nie będzie żadnego bólu ani dyskomfortu, dopóki dziecko nie stanie i nie będzie chodzić. Trudno będzie chodzić po podeszwach stóp.

Zamiast tego dziecko będzie musiało używać kulek stóp, na zewnątrz stóp, aw bardzo ciężkich przypadkach górnych nóżek.

Istnieje długoterminowe ryzyko ostatecznego rozwoju zapalenia stawów.

Niezdolność do właściwego chodzenia może utrudnić osobie ze stopą końsko-szpotawe pełne uczestnictwo w niektórych zajęciach. Nietypowy wygląd stopy może również powodować problemy z obrazem własnym.

Nawet przy leczeniu stopa będzie od jednego do półtora raza mniejsza od drugiej stopy i nieco mniej ruchliwa. Cielę nogi będzie również mniejsza.

Znani ludzie urodzeni z stopą końsko-szpotawą

Niektóre znane osoby, które urodziły się z stopą końsko-szpotawą to:

Klaudiusz, cesarz rzymski
Dudley Moore, angielski aktor
Damon Wayans, amerykański aktor i komik
Troy Aikman, amerykański piłkarz, prezenter telewizyjny
Steven Gerard, angielski piłkarz
Kristi Yamaguchi, zdobywczyni złotego medalu olimpijskiego w 1992 roku w łyżwiarstwie figurowym

Osoba z stopą końsko-szpotawą lub dwoma stopami klubowymi może napotkać pewne ograniczenia mobilności. W rezultacie, Administracja Zabezpieczeń Społecznych (SSA) uważa niektóre przypadki za powód niepełnosprawności społecznej (SSD), ale to zależy od dotkliwości.

Rodzice dzieci ze stopą końsko-szpotawą mogą odczuwać lęk, ale przy odpowiednim leczeniu, osoba powinna z czasem móc bez przeszkód używać stopy.