Pierwsza pomoc, pozycja powrotu do zdrowia i CPR

Wiele osób ratuje się przez pierwszą pomoc, udzieloną przed przybyciem służb ratowniczych.

Pierwsza pomoc w nagłych wypadkach to opieka nad rannym lub chorym przed leczeniem przez personel przeszkolony medycznie.

W tym artykule przyjrzymy się historii pierwszej pomocy, jak to działa i jak to zrobić.

Szybkie fakty dotyczące pierwszej pomocy

Oto kilka kluczowych punktów dotyczących pierwszej pomocy. Więcej szczegółów i dodatkowe informacje znajdują się w głównym artykule.

Pierwsza pomoc może być zarówno prosta, jak i ratująca życie
Rycerze Szpitalni opiekowali się pielgrzymami i rycerzami
Celem pierwszej pomocy jest zachowanie życia, zapobieganie szkodom i promowanie zdrowienia
W pierwszej pomocy ABC oznacza drogi oddechowe, oddech i krążenie
Pozycja odzyskiwania pomaga zminimalizować dalsze obrażenia
CPR oznacza resuscytację krążeniowo-oddechową; pomaga utrzymać przepływ natlenionej krwi
Podczas wykonywania uciśnięć klatki piersiowej mogą pojawić się pęknięcia: jest to normalne
Termin „pierwsza pomoc” został po raz pierwszy użyty w 1863 roku
W 1877 roku utworzono St. John Ambulance w Anglii.

Czym jest pierwsza pomoc?

Niektóre samoograniczające się choroby lub niewielkie obrażenia mogą wymagać jedynie interwencji pierwszej pomocy i nie wymagają dalszego leczenia. Pierwsza pomoc to zazwyczaj proste, często ratujące życie techniki, które większość ludzi może wytrenować, aby wykonywać minimalne czynności.

Pierwsza pomoc odnosi się zwykle do opieki nad człowiekiem, chociaż można ją również przeprowadzić na zwierzętach. Celem pierwszej pomocy jest zapobieganie pogorszeniu sytuacji pacjenta, wspomaganie powrotu do zdrowia i zachowanie życia.

Z technicznego punktu widzenia nie jest klasyfikowany jako leczenie medyczne i nie powinien być porównywany do tego, co może zrobić wykwalifikowany personel medyczny. Pierwsza pomoc to połączenie kilku prostych procedur plus zastosowanie zdrowego rozsądku.

Krótka historia pierwszej pomocy

Historia pierwszej pomocy różni się w zależności od tego, do jakiej części świata się odnosi. Około XI wieku w Europie utworzono Zakon św. Jana, którego celem było szkolenie ludzi do opieki medycznej nad ofiarami ran bitewnych – byli to świeccy, którzy zostali formalnie przeszkoleni w zakresie udzielania pierwszej pomocy.

W tym okresie rycerze Szpitalnicy opiekowali się pielgrzymami i rycerzami – szkolili także innych rycerzy w radzeniu sobie z obrażeniami na polu bitwy.

Podczas średniowiecza w Europie pierwsza pomoc zajęła miejsce tylne i tak naprawdę nie pojawiła się ponownie aż do drugiej połowy XIX wieku. W 1859 r. Henry Dunant, szwajcarski biznesmen, przeszkolił i zorganizował miejscowych mieszkańców wioski, aby udzielać pierwszej pomocy ofiarom bitwy w bitwie pod Solferino we Włoszech.

W 1863 r. Cztery narody spotkały się w Genewie, w Szwajcarii, i utworzyły organizację, która stała się nowoczesnym Czerwonym Krzyżem – podczas tego spotkania termin pierwsza pomoc został po raz pierwszy użyty z jej współczesnym znaczeniem.

Pierwotnym celem Czerwonego Krzyża było udzielenie pomocy chorym i rannym żołnierzom. Podczas rewolucji przemysłowej w Wielkiej Brytanii było wiele cywilnych pogotowia ratunkowego, które miały przyjść na pomoc górnikom, pracownikom kolei i policjantom.

Cele pierwszej pomocy

Cele pierwszej pomocy to:

Aby chronić życie: jest to główny cel pierwszej pomocy; ratować życie. Obejmuje to życie pierwszego asystenta, ofiarę (ofiarę, rannego / chorego) i przypadkowych

Aby zapobiec dalszym szkodom: pacjent musi być stabilny, a jego stan nie może się pogorszyć przed przybyciem usług medycznych. Może to obejmować poruszanie pacjenta w bezpieczny sposób, stosowanie technik pierwszej pomocy, utrzymywanie go w cieple i suchości, wywieranie nacisku na rany w celu zatrzymania krwawienia itp.

Wspieranie powrotu do zdrowia: może to obejmować nałożenie plastra (bandaż) na niewielką ranę; wszystko, co może pomóc w procesie odzyskiwania.

Umiejętności pierwszej pomocy

ABC (a czasami D)

Najczęstszym terminem, o którym mowa w pierwszej pomocy, jest ABC, czyli Airway, Breathing i Circulation. W rzeczywistości termin ten jest również powszechnie używany wśród pracowników służby zdrowia w nagłych wypadkach. D oznacza defibrylację.

Airway – pierwszy pomocnik musi upewnić się, że drogi oddechowe ofiar są czyste. Duszenie, które jest skutkiem niedrożności dróg oddechowych, może być śmiertelne
Oddychanie – gdy pierwszy uczestnik stwierdził, że drogi oddechowe nie są zatkane, musi ustalić, czy dana osoba jest odpowiednia do oddychania i, jeśli to konieczne, zapewnić oddech ratunkowy
Cyrkulacja – jeśli ofiara nie oddycha, osoba udzielająca pierwszej pomocy powinna iść prosto w celu wykonania uciśnięć klatki piersiowej i oddechu ratunkowego. Uciśnięcia klatki piersiowej zapewnią krążenie. Powodem jest czas – sprawdzenie krążenia na wypadek braku oddechu pochłania czas, który można wykorzystać przy uciśnięciach klatki piersiowej i oddechach ratunkowych. Przy mniej poważnych stratach (tych, którzy oddychają), pierwszy pomocnik musi sprawdzić puls ofiar
Śmiertelne krwawienie lub Defibrylacja – niektóre organizacje mają ten czwarty etap, podczas gdy inne włączają to jako część obiegu

Sposób oceny i utrzymania ABC pacjenta zależy od tego, jak dobrze wyszkolony jest pierwszy asystent. Jak tylko ABC zostanie zabezpieczona, pierwszy pomocnik może skupić się na dodatkowych zabiegach.

Niektóre organizacje używają systemu 3Bs, który oznacza Oddychanie, Krwawienia i Kości, podczas gdy inne używają 4B, co oznacza Oddech, Krwawienie, Mózg i Kości.

Ćwiczenia ABC i 3B są prowadzone zgodnie z kolejnością. Istnieją jednak sytuacje, w których pierwszy asystent może wykonywać dwa kroki w tym samym czasie, co może się zdarzyć w przypadku zapewnienia oddechu ratunkowego i uciśnięć klatki piersiowej osobie, która nie oddycha i nie ma tętna.

Wiele organizacji ma inne akronimy (podobne do skrótów), które przypominają o sekwencji kroków.First Aid Works, organizacja kształcąca ludzi w Wielkiej Brytanii, używa DRAB, aby przypomnieć osobom udzielającym pierwszej pomocy, co należy zrobić podczas badania podstawowego:

Badanie podstawowe – DRAB (niebezpieczeństwo, reakcja, drogi oddechowe, oddychanie)

Niebezpieczeństwo – sprawdź zagrożenia dla ofiar i dla ciebie jako pierwszego pomocnika. Jeśli istnieje niebezpieczeństwo, możesz pozbyć się niebezpieczeństwa lub przenieść ofiarę z niebezpieczeństwa? Jeśli nic nie możesz zrobić, trzymaj się z dala i uzyskaj fachową pomoc. Najgorszą rzeczą, jaką może zrobić ratownik, staje się kolejna ofiara
Reakcja – czy bezpieczne podejście, czy świadoma jest ofiara? Sprawdź, czy pacjent jest czujny, zadawaj pytania i zobacz, czy uzyskasz odpowiedź, czy odpowiada / reaguje na twój dotyk. Bardzo dobrze wyszkoleni ratownicy będą wiedzieli, jak sprawdzić, czy ofiara reaguje na ból
Airway – czy drogi oddechowe poszkodowanego są otwarte i czyste? Jeśli nie, spróbuj go usunąć. Trenerzy doradzają pierwszemu, aby poszkodowany leżał na plecach, a następnie położył rękę na jego czole i położył palec z drugiej strony na brodzie ofiary, a następnie delikatnie odchylił głowę do tyłu, nieznacznie podnosząc brodę jeszcze wyżej. Wszelkie przeszkody muszą zostać usunięte z ust ofiary, w tym protez. Pierwsi pomocnicy są wyszkoleni tylko po to, aby włożyć palce w twarz ofiary, jeśli widzą tam przeszkodę
Oddychanie – czy oddychanie jest skuteczne? Pierwszy asystent powinien spojrzeć na klatkę piersiową w celu poruszenia, jego / jej usta na oznaki oddychania (np. Dźwięki) i zbliżyć się do ofiary i sprawdzić, czy wydychanie powietrza może być odczuwalne na policzku pierwszego pomocnika.

The Secondary Survey – DOMS (deformacje, otwarte rany, znaczniki alarmowe dla lekarzy, obrzęki)

Jeśli ofiara oddycha odpowiednio, możliwe jest przeprowadzenie badania wtórnego. To jest szybka kontrola całego ciała. Jak tylko zostanie to zrobione, ofiara powinna zostać umieszczona w pozycji odzyskiwania. W tym momencie pierwszy pomocnik powinien wezwać karetkę.

Pozycja odzyskiwania

Nawet jeśli ofiara oddycha, ale jest nieprzytomna, nadal istnieje znaczne ryzyko niedrożności dróg oddechowych. Pozycja powrotu do zdrowia minimalizuje ryzyko dla pacjenta. Osoba udzielająca pierwszej pomocy powinna wykonać następujące czynności:

Usuń okulary, jeśli ofiara je nosi
Umieść ramię, które jest najbliżej ciebie pod kątem prostym do ciała ofiary (klęczycie obok niego).
Doprowadź drugą rękę do piersi; przytrzymaj jego dłoń na jego / jej najbliższym policzku
Drugą ręką trzymaj udo, które jest najdalej od ciebie i podciągnij kolano. Upewnij się, że jego stopa leży płasko na ziemi
Powoli zdejmij uniesione kolano ofiary i przewróć go w swoją stronę
Przesuń lekko nogę tak, aby biodro i kolano ofiary były wygięte pod kątem prostym. To sprawia, że nie wracają na twarz
Delikatnie odchyl głowę do tyłu, aby drogi oddechowe pozostały otwarte.

Resuscytacja sercowo-płucna (CPR)

Jeśli ofiara nie oddycha, pierwszy członek pomocy będzie musiał wykonać resuscytację krążeniowo-oddechową. W 2008 r. Europejska Rada Resuscytacji i Amerykańskie Towarzystwo Kardiologiczne, w odwróceniu polityki, zaakceptowały skuteczność uciśnięć klatki piersiowej, bez sztucznego oddychania, u dorosłych, którzy nagle zapadli się w zatrzymaniu krążenia.

Jest mało prawdopodobne, aby CPR rozpaliło serce. Jego celem jest utrzymanie przepływu utlenionej krwi do mózgu i serca, a tym samym zapobieganie lub co najmniej opóźnianie śmierci tkanki. CPR może wydłużyć krótkie okno czasowe, w którym może nastąpić skuteczna resuscytacja bez trwałego uszkodzenia mózgu.

W roku 2005 ILCOR (Międzynarodowy Komitet Łącznikowy ds. Resuscytacji) uzgodnił nowe wytyczne. Nowe wytyczne uprościły zarówno ratowników medycznych, jak i pracowników służby zdrowia, aby w pełni wykorzystać potencjał wczesnej resuscytacji.

Nowe wytyczne stwierdzają, że ratownicy powinni udać się bezpośrednio do RKO, jeśli nie ma oddechu, zamiast sprawdzać tętno. Dodał także, że nie należy wykonywać ratunkowego oddychania bez uciśnięć klatki piersiowej.

Badania wskazują, że znaczny procent świeckich pracowników nie może wykryć tętna, gdy ktoś tam jest, a niektórzy wykrywają puls, gdy się go nie ma.

30 uciśnięć klatki piersiowej – pierwszy pomocnik powinien klęczeć obok ofiary, która powinna leżeć na plecach. Umieść piętę jednej ręki na środku klatki piersiowej poszkodowanego i połóż drugą rękę na pierwszej ręce i przeplótnij palce. Popchnij skrzynię w dół (skompresuj skrzynię) do około 1,5 do 2 cali (4 do 5 cm).
Jeśli ofiarą jest dziecko w wieku od 1 roku do 8 lat, kompresuj maksymalnie do 1,5 cala (4 cm). Następnie puść i poczekaj, aż klatka piersiowa odskoczy do tyłu (powróci do góry), zanim powtórzy się. Łokcie muszą być utrzymywane prosto przez cały czas.

Wciśnij mostek w górę iw dół na głębokość około 5 cm – wykonaj to 30 razy z częstotliwością tętna równą 100 na minutę. Jeśli ofiarą jest dziecko w wieku od 1 do 8 lat, użyj jednej ręki do uciśnięć
Daj 2 oddechy – Upewnij się, że drogi oddechowe są otwarte i ściśnij nos, aby się zamknął. Delikatnie podnieś brodę w górę dwoma palcami drugiej ręki. Weź głęboki oddech i zamknij usta ustami poszkodowanego, a następnie wydychaj powietrze do dróg oddechowych poszkodowanego. Powinieneś zobaczyć powstanie i upadek klatki piersiowej. Aby uzyskać kolejny oddech, podnieś głowę i oddychaj głęboko. Wykonaj ponownie całą procedurę.

Powtórz 30 uciśnięć klatki piersiowej, a następnie dwa oddechy około pięć razy, a następnie sprawdź, czy ofiara zaczęła normalnie oddychać. Jeśli nie, kontynuuj wykonywanie RKO. Jeśli oddychanie rozpoczyna się normalnie, pozostań przy padoku, aż przybędzie pomoc.

Jeśli czujesz się nieswojo w oddychaniu, pamiętaj, że same uciśnięcia klatki piersiowej to ratowanie życia – nie stój tak, nie robiąc nic.Ważne jest, aby nie pozwolić, by ręce odbijały się podczas wykonywania uciśnięć klatki piersiowej – upewnij się, że pięta dłoni dotyka klatki poszkodowanej przez cały czas podczas uciśnięć klatki piersiowej. Podczas uciśnięć klatki piersiowej możesz usłyszeć kilka wyskakujących i trzasków; to normalne, więc nie przestawaj.