Naukowcy twierdzą, że odkryli, że oddychanie niskim poziomem tlenu w krótkich seriach może pomóc w poprawie mobilności osób z urazami rdzenia kręgowego. Jest to zgodne z badaniem opublikowanym w czasopiśmie.
Uszkodzenie rdzenia kręgowego (SCI) definiuje się jako przerwanie nerwów przywiązanych do rdzenia kręgowego z tyłu. Gdy nerwy są uszkodzone, może to prowadzić do zmniejszenia czucia w ciele i utraty zdolności poruszania się, na przykład niezdolności do chodzenia.
Według National Statistical Uszkodzonego Ośrodka Urazów Kręgosłupa (NSCISC) każdego roku w Stanach Zjednoczonych odnotowuje się około 12 000 nowych przypadków uszkodzenia rdzenia kręgowego.
Randy D. Trumbower, z Emory University w Atlancie, GA, i autor badań z ostatnich badań, mówi, że około 59% wszystkich urazów kręgosłupa są niekompletne. Oznacza to, że uszkodzenie rdzenia kręgowego nie jest bezwzględne, więc istnieje możliwość odzyskania rdzenia kręgowego.
„Niestety, zwykle osoba dotknięta tym typem urazu kręgosłupa rzadko odzyskuje zdolność normalnego chodzenia” – dodaje Trumbower.
Badacze uważają jednak, że ich nowe badania mogą dać obietnicę tym, którzy stracili mobilność w wyniku urazów rdzenia kręgowego.
Pacjenci narażeni na leczenie hipoksji
Aby dotrzeć do ich wyników, badacze przeanalizowali 19 osób, które doznały urazów kręgosłupa między poziomami C2 (w szyi) i T12 (w kręgach piersiowych) kręgosłupa.
Uczestnicy nie mieli skracania stawów, niektórych kontrolowanych ruchów kostek, kolan i bioder, i potrafili chodzić o co najmniej jeden krok bez ludzkiej pomocy.
Pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy. W pierwszej grupie dziewięć osób było narażonych na niedotlenienie – krótkie okresy oddychania przy niskim poziomie tlenu – lub na pozorowane leczenie (leczenie kontrolne), w którym otrzymywały jedynie normalny poziom tlenu. Po 2 tygodniach otrzymali oni inne leczenie.
Leczenie niedotlenienia obejmowało osoby oddychające niskim poziomem tlenu przez maskę przez 90 sekund, a następnie 60 sekund normalnego poziomu tlenu i wymagano, aby robili to przez 40 minut dziennie przez 5 dni.
Druga grupa otrzymała leczenie niedotlenienia lub pozorowane, następnie poproszono ich o chodzenie tak szybko, jak tylko mogli, przez 30 minut w ciągu 1 godziny od leczenia. Zostały one również zmienione na inne leczenie 2 tygodnie później.
Badacze monitorowali szybkość i wytrzymałość uczestników przed rozpoczęciem badania, w pierwszym i piątym dniu leczenia oraz po 1 i 2 tygodniach od zakończenia leczenia.
Wytrzymałość „wzrosła o 250%”
Odkrycia wykazały, że na 10-metrowym teście chodzenia uczestnicy, którzy otrzymywali leczenie hipoksji, szli średnio o 3,8 sekundy szybciej, w porównaniu do tego, kiedy oddychali tylko normalnym poziomem tlenu.
W teście, w jakim stopniu badani mogli chodzić w ciągu 6 minut, ci, którzy otrzymali leczenie hipoksji i chodzenia zwiększyli swoją wytrzymałość o średnio 100 metrów – wzrost o 250% w porównaniu z tymi, którzy otrzymali pozorowane leczenie plus chodzenie.
Ogólnie stwierdzono, że wszyscy uczestnicy wykazali się lepszą zdolnością chodzenia. Szczegółowo, ponad 30% zwiększyło prędkość chodzenia o co najmniej 1/10 metra na sekundę, a 70% zwiększyło ich wytrzymałość o co najmniej 50 metrów.
W artykule redakcyjnym powiązanym z badaniem Michael G. Fehlings, z University of Toronto w Kanadzie, stawia hipotezę, jak może działać leczenie niedotlenienia:
„Jednym z pytań, które to badanie ujawnia, jest to, w jaki sposób leczenie, które wymaga od ludzi przyjmowania niskiego poziomu tlenu, może pomóc w poruszaniu się, nie wspominając o tych z zaburzoną funkcją płuc i zdolnościami motorycznymi.
Możliwą odpowiedzią jest to, że serotonina rdzeniowa, neuroprzekaźnik, uruchamia kaskadę zmian w białkach, które pomagają przywrócić połączenia w kręgosłupie. „
Badacze ostrzegają, że przewlekła lub utrzymująca się niedotlenienie powinna być prowadzona wyłącznie przez przeszkolone osoby w nadzorowanym środowisku medycznym lub może spowodować poważne obrażenia.
Niedawno doniesiono o badaniu opisującym tworzenie pęcherza protetycznego, który może pomóc w kontroli moczu u osób z uszkodzeniem rdzenia kręgowego.
