Dawstwo narządów: większość jest skłonna dać, więc dlaczego istnieje niedobór dawcy?

W 1954 roku chirurdzy przeprowadzili pierwszy udany przeszczep nerki – pomiędzy bliźniakami jednojajowymi – w Bostonie w Brigham i Szpitalu Kobiet w Massachusetts. Od tego czasu przeszczepy stały się przyjętą praktyką medyczną w zakresie ostatecznej niewydolności narządu, ratując lub przedłużając życie setek tysięcy ludzi.

Postępy w dziedzinie transplantacji są kontynuowane. Od niemowlaków po osoby starsze, od zastawek serca po twarze, dawcy i chirurdzy zmieniają życie.

W zeszłym miesiącu Uniwersytet Medyczny Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa w Baltimore, MD, ogłosił, że pierwsze transplantacje narządów od nosicieli wirusa HIV do nosicieli wirusa HIV zaczną wkrótce, po zmianie prawa, która została zainicjowana przez profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu chirurgii Dr. Dorry Segev.

Mówi się nawet o przyszłym przeszczepieniu głowy, o czym wcześniej informowaliśmy.

W latach 1988-2015 w USA przeprowadzono 653 108 przeszczepów. Wskaźniki sukcesu nadal rosną, dając odbiorcom do 25 lat lub więcej jakości życia.

Niestety, nie ma wystarczającej liczby organów, aby zaspokoić potrzeby; chociaż społeczność jest chętna, jest zbyt mało darczyńców, którzy mogliby ją ofiarować.

Silne wsparcie dla darowizn w USA

W porównaniu do europejskich rankingów w 2011 r., USA zajęły trzecie miejsce wśród 13 europejskich narodów pod względem dawstwa narządów od zmarłego, przy 26,3 zmarłych dawcach na milion mieszkańców. Tylko Hiszpanie przy 34,1 oraz Portugalczycy, przy 26,7, przekazują więcej.

Krajowe badanie postaw i zachowań związanych z dawstwem narządów z 2012 r. Odzwierciedlało „wysokie i stałe poparcie dla oddawania narządów do przeszczepu” wśród dorosłych w USA, z 94,9% na rzecz darowizny.

Szybkie fakty dotyczące przeszczepów narządów

• W latach 1988-2015 w USA było 650,351 przeszczepów narządów
• Było 384 494 nerki, 139,371 wątroby, 8110 trzustek, 62 267 serca, 30 822 płuc i 2 644 przeszczepów jelitowych
• Od 11 stycznia 2016 roku na organy czekało 121 678 osób, z których 100 791 potrzebowało nerki.

Około 40% Amerykanów „zdecydowanie popierało” darowiznę w 2005 r., Wzrastając do 49% w 2012 r. Odsetek, który zarejestrował pozwolenie na darowiznę na ich wniosek o prawa jazdy wzrósł z około 51% w 2005 r. Do 60% w 2012 r. tak zrobiło, 60% rozważało to. Tylko 1 na 3 z „nie” nie byli pewni dotacji.

Ponad 96% respondentów stwierdziło, że spełniłoby życzenia członków rodziny, aby przekazać darowiznę, a ponad 75% stwierdziło, że przekazałoby darowiznę nawet bez znajomości życzeń swoich krewnych.

Osoby w wieku 35-54 lat najprawdopodobniej przedyskutowały zamiar dotowania z członkami rodziny, z czego 82% zrobiło to. Jedynie 38% osób w wieku 66 lat i starszych podzielało ich życzenia, a 67% osób w wieku poniżej 35 lat.

Najsilniejszymi zwolennikami dawstwa narządów są kobiety, osoby poniżej 65 lat i osoby z wyższym wykształceniem.

Niemniej jednak, co 10 minut, ktoś dołącza do listy oczekujących. Każdego dnia 79 osób otrzymuje przeszczep, ale co najmniej 20 osób umiera z powodu niedoboru oddanych narządów.

United Network for Organ Sharing (UNOS) wyświetla zaktualizowany zapis liczby osób potrzebujących narządów. W dniu 2 marca 2016 r. Liczba ta wynosiła 121 524, a każdego dnia rosła.

Fundacja Johna Brocktona z siedzibą w San Diego w Kalifornii została założona przez mistrza piłki nożnej Johna Brockingtona po transplantacji nerki w 2002 roku.

Celem Fundacji jest:

„Aby stworzyć kulturę, w której dawstwo narządów jest powszechne, zapewnić wsparcie finansowe i zasoby dla ofiarodawców, oczekujących i / lub przyjmujących narządy oraz promować edukację zdrowotną wśród społeczności mniejszościowych, które są nieproporcjonalnie reprezentowane na liście oczekujących na przeszczep”.

Diane Brockington, dyrektor wykonawczy Fundacji, powiedziała, że ​​chociaż około połowa populacji jest zapisana na dotację, tylko 0,01% umiera w okolicznościach, które pozwalają na wyzdrowienie i przeszczep. Co więcej, zaopatrzenie i chirurgia nie zawsze są skuteczne, co powoduje dodatkową presję na zaopatrzenie w narządy.

Tymczasem wiele narządów można odzyskać od jednego dawcy. UNOS zauważa, że ​​jeden dawca może uratować osiem żyć.

Rodzaje darowizn

Dawstwo narządów może być zwłoki, od zmarłego dawcy lub życia.

W przypadku zmarłego dawcy, przydatność narządów zależy od przyczyny zgonu, historii choroby i szybkości, z jaką można je zbierać. Sukces to kwestia godzin, aby zapewnić, że narząd jest „żywy”, jak to możliwe. Zgoda jest również czynnikiem.

Żywy dawczyni podejmuje świadomą decyzję o oddaniu narządu, na przykład nerki, na podstawie tego, że pozostały narząd będzie nadal funkcjonował. W USA 45% narządów jest dawanych przez żywych dawców.

W ostatnich latach ułatwiono dawstwo żywych komórek nerki.

Po pierwsze rejestr National Kidney rejestruje żywych dawców z odbiorcami, ułatwiając znalezienie dokładnego dopasowania.

Po drugie, chirurgia laparoskopowa zminimalizowała interwencję dawcy, obejmując tylko małe nacięcie i kilka mniejszych nakłuć. Odzyskiwanie jest szybkie i zwykle wymaga tylko 2 nocy w szpitalu. Po wyleczeniu nie ma potrzeby stosowania ograniczeń dietetycznych lub aktywności lub leków. Dawcy mogą szybko powrócić do normalnego życia.

Po trzecie, postępy w stosowaniu leków sprawiają, że przeszczepy są bardziej prawdopodobne, zapewniając darczyńcę, że prezent będzie warty zachodu.

Wreszcie, ulepszona pomoc finansowa oznacza, że ​​ubezpieczenie odbiorcy pokrywa koszty operacji, a koszty transportu i zakwaterowania dawcy mogą być pokryte w ramach Programu Pomocy żyjącym dawcom, zgodnie z Centrum pomocy dla żywych dawców (National Living Donor Assistance). Pracownik federalny, który przekazuje darowiznę, ma prawo do płatnego urlopu.

Ponadto ustawa o przystępnej cenie ułatwiła darczyńcom samozatrudnionym uzyskanie ubezpieczenia zdrowotnego.

Dlaczego ludzie nie przekazują darowizny?

Szereg czynników może utrudniać dawstwo nieżywe. Osobiste lub religijne przekonania powstrzymują niektóre osoby przed rejestracją lub przekazaniem darowizny. W niektórych przypadkach zgody nie można uzyskać na czas, ponieważ zmarły nie podzielił się wcześniej swoimi życzeniami z rodziną lub dlatego, że nigdy się nie zapisali.

Dla żywego dawcy zdrowie może być brane pod uwagę. Na początku żyjący dawca potrzebuje lepszego od przeciętnego zdrowia i może w dłuższej perspektywie narażać się na większe ryzyko zachorowania.

Ostatnie badanie Johns Hopkins sugeruje, że istnieje nieznacznie wyższe ryzyko rozwoju schyłkowej niewydolności nerek (ESRD) po donacji. Dane zostały zebrane w kontekście opracowania nowego narzędzia, aby zapewnić akceptację tylko darczyńców o minimalnym ryzyku.

Jednak żywy dawca, który potrzebuje nerki w przyszłości, będzie miał pierwszeństwo. Według Brockington, żywy dawczyni powinien otrzymywać dobrą opiekę po donacji i nigdy nie powinien rozwijać niewydolności nerek.

Brockington wyjaśnił, że rejestracja różni się znacznie w poszczególnych stanach. Utah ma 85% stopę zgody, podczas gdy w Kalifornii i Nowym Jorku 2 z 3 uprawnionych darczyńców opuszcza Departament Pojazdów Silnikowych (DMV) bez rejestracji.

Ona dodała:

„Najczęstszymi błędnymi przekonaniami są to, że są za stare, lekarze w izbie przyjęć przedwcześnie nie podejmą środków ratujących życie, aby odzyskać narządy, ich religia zabrania, mniejszości nie otrzymują udziału w nerkach, nie mogą mieć otwartej trumny, i jakoś to będzie kosztowało ich pieniądze, wszystkie są fałszywe, wszystkie przyczyniają się do codziennego i śmiertelnego zbiegu 21 osób dziennie umierających za narządy, które spalamy lub zakopujemy „.

Jakie są główne względy etyczne?

Darowizna nie może być kontynuowana bez zgody. Jednak nawet jeśli dana osoba rejestruje się jako dawca podczas życia, gdy umiera, członkowie rodziny mogą nie zawsze się zgodzić.

Szok związany z utratą ukochanej osoby może pozostawić rodziny w złym stanie emocjonalnym, aby omówić darowiznę. Niektóre rodziny nie są w stanie się z tym zgodzić, nawet jeśli było to życzenie zmarłego.

Mogą być nieświadomi lub zdziwieni, że dana osoba jest zarejestrowana, zwłaszcza jeśli ich pochodzenie religijne lub kulturowe nie byłoby zwykle uzależnione od darowizny. Jeden z raportów komentuje: „To dla nich niepokojące, że nie znali swojej ukochanej osoby tak jak myśleli”.

Czasami nie można skontaktować się z najbliższym krewnym.

Ustawa w Stanach Zjednoczonych określa zgodę prawną osoby na darowiznę „nieodwołalną”, ale lekarze nadal konsultują się z rodzinami i szanują ich życzenia. Pozwala to uniknąć narażania bliskich na dodatkowy stres, ale wiele narządów jest „zmarnowanych”.

W Wielkiej Brytanii 547 potencjalnych roszczeń ofiarodawców zostało zawetowanych przez ich rodziny w latach 2010-2015, co mogło zapewnić 1200 odbiorcom. Pracownicy służby zdrowia twierdzą, że świadczy to o braku poszanowania życzeń zmarłego.

Jak definiujemy „zmarłego”?

W 2013 r. Poinformowała, że ​​nowojorska kobieta obudziła się po tym, jak ogłoszono, że umarła mózg, chwile, zanim chirurdzy usuną jej narządy. Jak więc zdefiniować „zmarłego” iw jakim momencie może rozpocząć się odtwarzanie narządów?

Zgodnie z prawem amerykańskim przeszczep może nastąpić jedynie po „nieodwracalnym zatrzymaniu krążenia i oddechu” lub „nieodwracalnym ustaniu wszystkich funkcji mózgu”, w tym w pniu mózgu.

Ponieważ odzyskanie narządów musi nastąpić szybko, przygotowanie musi rozpocząć się przed ogłoszeniem śmierci. Może to prowadzić do konfliktu interesów między dawcą a jego rodziną i biorcą, szczególnie jeśli wspierane jest życie pacjenta – na przykład przez respirator.

Etyka dawstwa na życie

Względy etyczne dotyczą także żywych dawców, a także przeprowadza się staranny proces weryfikacji motywacji, stabilności psychicznej, presji ekonomicznej, legitymacji i ryzyka nadużyć.

Brockington powiedział, że dawcy muszą być w stanie wykazać zrozumienie tego, co zawiera darowizna i udowodnić, że decyzja należy do nich samych. Asesorzy muszą sprawdzić oznaki przymusu i ocenić motywację. Czy osoba poszukuje aprobaty innych osób? Czy kierują nimi poczucie winy czy obsesyjne tendencje?

Dawcy muszą mieć odpowiednie fizyczne, finansowe i emocjonalne wsparcie w okresie rekonwalescencji i później. Zaleca się doradztwo dla małżonków i członków rodziny, a wszelkie konflikty dotyczące decyzji dotyczących dawstwa narządów powinny być najlepiej rozwiązane przed zabiegiem chirurgicznym.

Zachęcanie do darowizn: polityka wyboru lub rezygnacja?

Rządy i władze odpowiedzialne za opiekę zdrowotną chętnie zachęcają do dawstwa narządów. Aby zmaksymalizować stawki, wybierają politykę „opt-in” lub „opt-out”. wcześniej porównywano systemy opt-in i opt-out. USA mają politykę wyboru.

Szybkie fakty o biorcach narządów w USA

• W 2014 r. 280 niemowląt w wieku poniżej 1 roku otrzymało 261 narządów od zmarłych, a 19 od żywych dawców
• 503 dzieci w wieku 1-5 lat otrzymały 417 narządów od zmarłych, a 86 od żywych dawców
• 3,148 18-34-latków otrzymało 2 087 narządów od zmarłych i 1061 od żywych dawców.

Podczas rejestracji wszyscy są zapraszani do rejestracji w rejestrze krajowym, wspieranym przez media i kampanie społeczne.

Zezwalanie zapewnia indywidualną swobodę wyboru, ale może być nieekonomiczne, jeśli ludzie nie zgłoszą się do rejestracji lub jeśli nie wyrażą chęci przekazania darowizny.

W wielu krajach europejskich obowiązuje klauzula opt-out, znana również jako „domniemana zgoda”, w której każdy domyślnie staje się dawcą, chyba że zgłosi sprzeciw.

Zwolennicy twierdzą, że większość ludzi popiera darowiznę, ale wielu nigdy oficjalnie nie zapisuje ich życzeń.

Według nich, system opt-out ratuje ludzi przed rejestracją, ułatwia podejmowanie decyzji w rodzinach, które cierpią z powodu rozpaczy, i może zapewnić tysiącom ludzi żywotne narządy, które w przeciwnym razie pozostaną niedostępne.

Jednak podejście opt-out rodzi pytania etyczne dotyczące indywidualnej wolności. Może stworzyć napięcie między społecznością transplantacyjną a ogółem społeczeństwa, potencjalnie zmniejszając wskaźniki dawstwa.

Nawet w krajach, w których obowiązuje klauzula opt-out, rodzina jest zwykle konsultowana. Zapewnia to przejrzystość, minimalizuje traumę rodziny, utrzymuje dobre kontakty z opinią publiczną i umożliwia dostęp do pełnej historii medycznej dawcy.

Porównując oba systemy, Dr Segev podsumowuje:

„Rezygnacja nie jest magiczną kulą, nie będzie to magiczna odpowiedź, której szukaliśmy. Z rezygnacją z percepcji staje się:” Zabierzemy twoje organy, chyba że poświęcisz czas na wypełnienie formularza „. To niebezpieczna percepcja, chcemy tylko użyć oddanych narządów od ludzi, którzy zamierzali przekazać darowiznę.

Inne zachęty do zwiększenia darowizn obejmowały płatności lub ulgi podatkowe dla dawców i rodzin, możliwość wyboru odbiorcy i „silną domniemaną zgodę”, znaną jako „rutynowe ratowanie”.

Zasady dotyczące płatności są otwarte na nadużycia, co prowadzi do powstania czarnego rynku narządów, przymusu i handlu narządami.

Wybór preferowanego odbiorcy jest utrudniony przez potrzebę odpowiedniego dopasowania. Rutynowe odzyskiwanie jest powszechnie uznawane za brak poszanowania dla indywidualnych praw i może zdyskredytować pojęcie darowizny, jeśli zostanie wdrożone.

Darowizna i prawo

Dawstwo narządów cieszy się dużym poparciem w USA. W 1984 r. Kongres uchwalił Ustawę o transplantacji narządów w celu zaspokojenia rosnących potrzeb. Amerykański Departament Zdrowia i Opieki Społecznej (DHHS) opisuje dawstwo i przeszczepianie narządów i tkanek jako „jeden z najbardziej uregulowanych obszarów opieki zdrowotnej dzisiaj”.

Sieć zamówień i przeszczepów narządów (OPTN) prowadzi krajowy rejestr dopasowywania organów. Jest zarządzany przez organizację non-profit, UNOS, na podstawie umowy z Health Resources and Services Administration (HRSA) DHHS.

Ustawodawstwo zachęcające dawców jest regularnie aktualizowane, tworząc nie tylko strategie polityczne, ale także zachęty, takie jak Narodowy Medal Stephanie Tubbs Jones National of Life, ustanowiony w 2008 roku dla uczczenia darczyńców i ich rodzin.

Przyszłość transplantacji

W przyszłości postępy w zakresie komórek macierzystych, technologii 3D i innych technologii mogą w końcu sprawić, że darowizna stanie się przestarzała. wcześniej donosili, że narządy zwierząt mogą pewnego dnia być zdolne do przeszczepu ludzi.

Kiedy zapytaliśmy Brockinga, czy uważa to za prawdopodobne, powiedziała nam:

„Tak, mamy taką nadzieję i mamy powód do tego, że narządy drukowane w 3D są już rzeczywistością i szacuje się, że w ciągu 10-15 lat [liczba] osób dziennie, którzy umierają z powodu braku nerek, będzie łamać serce z Inne organy mogą okazać się większym wyzwaniem, ale bez wątpienia zostaną pokonane.

W międzyczasie podkreśla potrzebę wspólnoty, aby uratować tych na liście, rejestrując się jako dawca lub stając się żywym dawcą nerki.

Większość ludzi może przekazać przynajmniej część narządów, aby ocalić życie innej osoby. Darowizny od pacjentów z rakiem są ograniczone ze względu na możliwość obecności komórek rakowych we krwi, ale dzięki darowaniu ich rogówki mogą uratować czyjś wzrok.

Jak mówi dr Segev:

„Musimy zwiększyć świadomość problemu transplantacji i przeszczepiania, aby pozyskać więcej narządów do przeszczepów ratujących życie, niż zmusić ludzi do oddawania narządów krewnych, jeśli nie zrezygnują oni przed śmiercią”.

Nalega, by ludzie „byli bardzo dobrzy ze swoim najbliższym krewnym, kiedy jeszcze żyją, o tym, czy chcą być dawcami narządów, a kto ostatecznie podejmie decyzję”.

Ci, którzy chcą zostać dawcami narządów, mogą zarejestrować się na stronie internetowej DHHS.