Maniakia dysforyczna, znana również jako mieszana mania lub mieszane objawy, odnosi się do grupy objawów, które występują w zaburzeniu dwubiegunowym.
Według badań cytowanych przez ośrodki zaburzeń dwubiegunowych około 50 procent osób z rozpoznaniem zaburzeń dwubiegunowych doświadcza manii dysforycznej.
Podczas epizodu dysforycznego pacjenci mogą jednocześnie odczuwać połączenie depresji i manii, ale zwykle nie mają uczucia euforii.
zapytał niektórych ekspertów o objawy manii dysforycznej, w tym o tym, kto jest dotknięty i jakie leczenie może pomóc.
Objawy manii dysforycznej
Ponieważ maniakalność dysforyczna charakteryzuje się objawami depresyjnymi obok objawów maniakalnych, może być wyczerpująca dla pacjenta i stanowić zagrożenie dla ich psychicznego samopoczucia.
Ważne jest, aby osoby cierpiące na zaburzenia afektywne dwubiegunowe i ich bliscy byli w stanie rozpoznać objawy manii dysforycznej, aby mogli od razu rozpocząć leczenie.
Dr Michael Grunebaum, profesor psychiatrii w Columbia University Medical Center i psychiatra badań w Szpitalu Psychiatrycznym w Nowym Jorku, przedstawił kilka klasycznych objawów manii dysforycznej.
Obejmują one:
- Depresyjny nastrój
- Myśli samobójcze
- Drażliwość
- Gniew i pobudzenie
- Nadmierna energia
- Zachowanie impulsywne
- Zmniejszona potrzeba snu
- Over-the-top działań wyższości
- Szybka mowa
- Mając słabe granice lub działając inwazyjnie
„Umiarkowany nastrój związany z manią zwykle nie występuje w manii dysforycznej, chociaż czasami objawy nastroju o podwyższonym i przygnębieniu mogą być mieszane razem lub gwałtownie naprzemiennie”, powiedział dr Grunebaum.
Przyjaciele i rodzina lepiej mogą pomóc komuś z chorobą afektywną dwubiegunową, jeśli są w stanie trochę zrozumieć, co może wywoływać pacjent cierpiący na epizod dysforyczny.
Dr Susan Noonan, lekarz i certyfikowana specjalistka od rówieśników i konsultant w Szpitalu Ogólnym w Massachusetts i Szpitalu McLean, opowiedzieli o własnym doświadczeniu epizodu dysforycznego, jako osoby cierpiącej na chorobę afektywną dwubiegunową.
Ona powiedziała :
„Kiedy to się dzieje, świat jest cały ciemny i mroczny, bez nadziei, że kiedykolwiek się zmieni lub poprawi, nie ma nadziei na życie o jakimkolwiek znaczeniu dla ciebie i fizycznie czuje się tak, jakbyś przechodził ciężką melasę. Ogromny i spokojny sen nigdy nie nadejdzie, a ja mogę być rozbudzony od czterech do pięciu dni prosto, a nocą, mimo zmęczenia, dostaję energii i podejmuję się projektów takich jak przebudowywanie książek na mojej biblioteczce lub malowanie ścian piwnic w różnych kolorach. „
„Myśli są negatywne i najwyraźniej zniekształcone” – dodała. „Czuję, że jest burza w mojej głowie, i jestem zirytowany przez wszystkich i wszystko dookoła mnie i ciągle poruszony. Mówi mi się, że chodzę i poruszam się wolniej, i że moja mowa i myśli są szybsze i wyścigi, chociaż w tym czasie nie mam wglądu w to i nie zdaję sobie z tego sprawy, czasami chodzę i chodzę bez przerwy, czasem siedzę w jednym miejscu godzinami. „
Dlaczego występuje maniakalność dysforyczna
Obecnie nie ma jednoznacznych dowodów naukowych, które wyjaśniałyby, dlaczego pacjenci z chorobą dwubiegunową doświadczają manii dysforycznej.
Eksperci od zdrowia psychicznego wskazują na teorie, które sugerują, że może to wynikać z braku równowagi w neuroprzekaźnikach lub obwodach neuronalnych, które obejmują różne obszary mózgu lub oba.
Genetyka może również odgrywać rolę. Chociaż zaburzenie dwubiegunowe jest uważane za złożone zaburzenie genetyczne i istnieją dowody na czynniki ryzyka genetycznego, wspólne DNA nie wydaje się być podstawową przyczyną manii dysforycznej.
Badanie z 2014 r. Wskazuje, że wiele przypadków zaburzeń dwubiegunowych jest izolowanych. Autorzy stwierdzają, że: „Rzadko zdarza się znaleźć rodziny, w których zaburzenia afektywne dwubiegunowe dotykają wielu członków przez kilka pokoleń”.
Badanie wskazuje, że może istnieć związek między występowaniem zaburzeń dwubiegunowych a czynnikami niedenotycznymi.
Autorzy twierdzą, że uzależnienie od alkoholu i narkotyków, a nawet nadużyć fizycznych i seksualnych, są potencjalnymi czynnikami niedenetycznymi, które mogą działać jako czynniki wyzwalające manii dysforycznej.
Odnosząc się do związku między czynnikami genetycznymi a wyzwalaczami środowiskowymi, dr Grunebaum powiedział:
„Istnieją naukowe dowody na to, że zaburzenia dwubiegunowe, w tym maniakalność dysforyczna, występują w rodzinach z powodu złożonych predyspozycji genetycznych, prawdopodobnie obejmujących wiele różnych genów, z których każdy przyczynia się do niewielkiej części ryzyka. Podobnie jak w przypadku depresji, choroba dwubiegunowa jest chorobą wrażliwą na stres. stresujące wydarzenia życiowe mogą wywołać epizod, choć czasami może się zdarzyć bez możliwego do zidentyfikowania stresora lub, w niektórych przypadkach, z braku snu. „
Wyzwalacze są unikalne dla każdej osoby. Innymi wyzwalaczami, o których wiadomo, że powodują epizod dysforyczny, są przerwy w stosowaniu leków, takie jak leki przeciwdepresyjne lub zmiana diety.
Ważne jest, aby pacjenci i ich bliscy monitorowali wszelkie podejrzane wyzwalacze i zgłaszali je lekarzowi, aby zapobiec przyszłym epizodom.
Możliwości leczenia
Plan leczenia jest konieczny w celu opanowania zaburzeń afektywnych dwubiegunowych i manii dysforycznej. Najczęściej lekarze przepisują „stabilizatory nastroju” lub leki przeciwdrgawkowe, takie jak lit, walproinian, karbamazepina, gabapentyna lub lamotrygina, aby pomóc w opanowaniu manii dysforycznej.
Niektóre badania sugerują, że stany mieszane mogą lepiej reagować na leki przeciwdrgawkowe niż bardziej tradycyjne leki przeciw-maniakalne. Jeśli te leki nie są wystarczające, można dodać leki przeciwpsychotyczne lub przeciwlękowe.
Ważne jest, aby osoby ze zdiagnozowanym zaburzeniem dwubiegunowym przyjmowały leki na czas i regularnie, aby uniknąć wywołania epizodu dysforycznego.
Jednym z głównych wyzwań w leczeniu manii dysforycznej jest poprawa objawów depresyjnych bez wywoływania objawów maniakalnych.
Oprócz leków, eksperci od zdrowia psychicznego zalecają utrzymywanie zdrowych nawyków i włączanie poradnictwa w ramach kompletnego planu leczenia, aby jak najlepiej zapobiec epizodowi dysforycznego.
Dr Noonan, o którym wspomniano powyżej o epizodzie dysforycznym, zaleca następujące nawyki związane ze stylem życia w leczeniu manii dysforycznej:
- Traktowanie wszystkich warunków fizycznych
- Przyjmowanie leków zgodnie z zaleceniami
- Unikanie picia alkoholu i używanie narkotyków ulicznych
- Unikanie nadmiernego spożycia kofeiny i palenia tytoniu
- Zapewnienie wystarczającej ilości snu i utrzymanie regularnej higieny
- Po zdrowej diecie i planie żywieniowym
- Codzienne ćwiczenia fizyczne
- Utrzymywanie regularnej codziennej rutyny
- Unikanie izolacji
- Utrzymywanie kontaktów z rodziną i przyjaciółmi oraz regularne kontakty towarzyskie
- Korzystanie z leczenia szpitalnego w razie potrzeby
Psychoterapia i poradnictwo wspomagające mogą również pomóc złagodzić stres i objawy depresyjne.
Kiedy iść do lekarza
Ważne jest, aby skontaktować się z lekarzem, gdy pojawi się epizod dysforyczny. Epizod może narazić pacjenta na ryzyko uszkodzenia, a objawy mogą się pogarszać, im dłużej pozostają nieleczone.
Łatwiej jest też leczyć objawy wcześniej w epizodzie, gdy są one mniej poważne, powiedział dr Grunebaum.
„Epizody mogą prowadzić osoby cierpiące na manię dysforyczną do podejmowania impulsywnych decyzji, które mogą powodować problemy, których później żałują, co jest kolejnym powodem, dla którego wcześniejsze leczenie jest lepsze, a na koniec istnieją dowody na to, że pozostawanie w stanie manii dysforycznej nie jest dobre dla mózgu i może prowadzić do trudniejszego leczenia objawów, jeśli zostanie przedłużony. „
Dr Noonan dodaje, że maniakalność dysforyczna jest trudna do leczenia, ale leczenie jest niezbędne ze względu na związane z tym ryzyko. Hospitalizacja może być konieczna, jeśli osoba próbuje lub myśli o samobójstwie.
Maniakalne odruchy mogą całkowicie zakłócić życie danej osoby, ale ostatnia rada dr Noonana brzmi: „Nie poddawaj się, bez względu na to, jak ponure”.
