Co to jest zaburzenie schizoafektywne?

Zaburzenie schizoafektywne jest stanem psychicznym. Łączy w sobie objawy zarówno schizofrenii, jak i afektywnego lub nastroju, zaburzenia.

W zależności od objawów zaburzenie schizoafektywne można ogólnie zdefiniować jako schizofrenię ze składnikiem nastroju lub zaburzeniem nastroju z psychozą.

Eksperci nie zgadzają się, czy zaburzenie schizoafektywne powinno być sklasyfikowane jako schizofrenia czy osobny warunek. Został opisany jako „pośredni między schizofrenią a chorobą afektywną dwubiegunową i nie może być odrębną jednostką diagnostyczną”.

Schizoafektywne zaburzenie wpływa na emocje i procesy poznawcze. Poznanie obejmuje wiedzę, myślenie, osądzanie i rozwiązywanie problemów.

Mogą występować nawracające epizody wysokiego, lub maniakalnego i niskiego lub depresyjnego nastroju lub ich kombinacji, naprzemiennie z cechami schizofrenii, takimi jak halucynacje, urojenia, dezorganizacja mowy lub zachowania oraz brak ekspresji emocjonalnej i motywacja.

Pacjent może „słyszeć rzeczy” i może doświadczać urojeń i paranoi. Mowa i myślenie mogą być zdezorganizowane, a ich funkcjonowanie może być trudne zarówno społecznie, jak i w pracy.

Według National Alliance on Mental Illness (NAMI), stan ten dotyczy 0,3 procent populacji w Stanach Zjednoczonych.

Leczenie może pomóc, ale zaburzenie schizoafektywne jest złożonym stanem i trudniej jest go leczyć niż sam zaburzenie nastroju.

Objawy

Objawy zaburzeń schizoafektywnych różnią się w zależności od osoby.

Objawy psychotyczne obejmują halucynacje, myśli paranoidalne i dezorganizację myślenia, a także zaburzenia nastroju, depresję lub nastroje maniakalne.

Objawy psychotyczne i zaburzenia nastroju mogą pojawić się w tym samym czasie lub mogą się zmieniać naprzemiennie. Zwykle występują cykle nasilenia objawów.

Objawy mogą prowadzić do aspołecznych zachowań, a pacjent może się wyizolować.

Specyficzne objawy to:

Urojenia; utrwalone lub fałszywe przekonania
Zdezorganizowane, zdezorientowane i niejasne myślenie
Niezwykłe myśli i percepcje
Halucynacje
Problemy z pamięcią
Paranoiczne pomysły i myśli
Okresy depresji
Maniakalny nastrój, lub nieoczekiwany zastrzyk energii, z zachowaniami, które nie mają charakteru
Słaba kontrola temperamentu
Drażliwość
Incoherent speech
Nieistotna mowa
Problemy z uwagą
Zachowanie katatoniczne, w którym pacjent prawie nie reaguje lub wydaje się poruszony bez wyraźnego powodu
Brak troski o higienę osobistą lub wygląd fizyczny
Trudności z opadaniem lub pozostaniem w stanie uśpienia.

Najczęstszymi zaburzeniami nastroju towarzyszącymi schizofrenii są zaburzenia afektywne dwubiegunowe i depresja.

Przyczyny

Dokładne przyczyny zaburzeń schizoafektywnych są niejasne, ale uważa się, że wynikają one z nierównowagi neuroprzekaźników: serotoniny i dopaminy w mózgu. Neuroprzekaźniki to substancje chemiczne, które pomagają przekazywać sygnały elektroniczne w mózgu i pomagają kontrolować nastrój.

Podobnie jak w przypadku schizofrenii, zaburzenie schizoafektywne jest spowodowane zmianami, które wpływają na rozwój mózgu w dzieciństwie.

Genetyka może odgrywać pewną rolę. Posiadanie bliskiego krewnego z zaburzeniami schizoafektywnymi, schizofrenią lub zaburzeniami nastroju zwiększa ryzyko rozwoju zaburzenia.

Zaawansowany wiek ojcowski w momencie poczęcia jest częstą przyczyną mutacji genetycznych i wiąże się z wyższym ryzykiem zaburzeń ze spektrum schizofrenii, w tym zaburzeń schizoafektywnych.

Czynniki ryzyka

Inne czynniki ryzyka, które mogą wywoływać objawy lub początek choroby to stres i stosowanie leków psychotycznych, takich jak LSD.

Według NAMI, mężczyźni i kobiety rozwijają ten stan w tym samym tempie, ale mężczyźni mają tendencję do wykazywania objawów w młodszym wieku.

Diagnoza

Rozpoznanie opiera się na doświadczeniach zgłoszonych przez pacjenta i nieprawidłowościach w zachowaniu zgłaszanych przez członków rodziny, przyjaciół i kolegów do psychiatry, pielęgniarki psychiatrycznej, pracownika socjalnego lub psychologa klinicznego w ocenie klinicznej.

W celu postawienia diagnozy zaburzenia schizoafektywnego należy spełnić szereg kryteriów. Kryteria te koncentrują się na tym, czy dana osoba ma określone objawy i jak długo.

Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego (APA), Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych (DSM), kryteria obejmują:

Schizofrenia z objawami nastroju
Zaburzenie nastroju z objawami schizofrenii
Zarówno zaburzenie nastroju, jak i schizofrenia
Zaburzenie psychotyczne inne niż schizofrenia, a także zaburzenie nastroju.

Inne kryteria APA obejmują urojenia, halucynacje i niespójne lub dezorganizujące mowę, w których osoba może przechodzić od jednego tematu do drugiego w połowie zdania. Nieuporządkowana mowa może być oznaką formalnego zaburzenia myślenia.

Dezorganizację zachowania można zaobserwować w nieodpowiednim stroju lub częstym płaczu.

„Objawy negatywne” mogą obejmować spadek lub brak emocjonalnej ekspresywności, mowy i motywacji oraz niemożność czerpania przyjemności z wydarzeń uznawanych za przyjemne, takich jak jedzenie, ćwiczenia, interakcje społeczne lub czynności seksualne.

Przed postawieniem diagnozy lekarz musi wykluczyć inne ogólne schorzenia o podobnych objawach, zespół Cushinga, chorobę związaną z wirusem HIV, padaczkę skroniową skroniową, problemy z kiły układu nerwowego, tarczycy lub przytarczyc, nadużywanie alkoholu, nadużywanie narkotyków i zespół metaboliczny.

Badania krwi mogą między innymi wykluczyć problemy z tarczycą, przewlekłą chorobą i zaburzeniami metabolicznymi. Elektroencefalografia (EEG) może wykluczyć epilepsję i badanie TK w celu sprawdzenia uszkodzeń mózgu.

Jeśli złudzenia pacjenta są uważane za dziwaczne lub jeśli halucynacje składają się z co najmniej dwóch głosów rozmawiających ze sobą lub tylko jednego głosu biorącego udział w bieżącym komentarzu działań pacjenta, to sam ten symptom spełnia kryteria diagnozy.

Podtypy

Istnieją co najmniej dwa podtypy, w oparciu o aspekt nastroju zaburzenia:

Typ dwubiegunowy: pacjent doświadcza epizodu maniakalnego lub mieszanego
Typ depresyjny: Występują tylko duże epizody depresyjne, bez epizodów maniakalnych i mieszanych.

Rozróżnianie zaburzeń schizoafektywnych, schizofrenii i zaburzeń nastroju może być trudne. W zaburzeniach schizoafektywnych objawy nastrój są bardziej znaczące i na ogół trwają znacznie dłużej niż w schizofrenii.

Leczenie

Leczenie może być trudne, ponieważ pacjenci mogą nie zdawać sobie sprawy, że potrzebują pomocy. Zazwyczaj obejmuje to połączenie leków, takich jak leki przeciwpsychotyczne, antydepresyjne lub stabilizatory nastroju, oraz interwencje psychologiczne, takie jak doradztwo.

Leczenie zależeć będzie od nasilenia objawów.

Leki obejmują:

Leki przeciwpsychotyczne lub neuroleptyki mogą łagodzić objawy psychotyczne, takie jak halucynacje, paranoja i urojenia. Przykłady obejmują klozapinę (Klozaril), risperidon (Risperdal) i olanzapinę (Zyprexa).
Stabilizatory nastroju pomagają złagodzić wysokie i niskie zaburzenia afektywne dwubiegunowe u pacjentów z zaburzeniem schizoafektywnym typu dwubiegunowego. Przykłady obejmują lit (Eskalith, Lithobid) i divalproex (Depakote).
Leki przeciwdepresyjne mogą zmniejszyć beznadziejność, brak koncentracji, bezsenność i smutek u pacjentów z dużą depresją. Przykłady obejmują citalopram (Celexa) i fluoksetynę (Prozac).

Poradnictwo i psychoterapia mogą pomóc pacjentowi zrozumieć ich stan i pozytywnie oceniać przyszłość. Sesje zazwyczaj koncentrują się na rzeczywistych planach, relacjach i sposobach radzenia sobie z problemami. Terapeuta może również wprowadzać nowe zachowania w domu i miejscu pracy.

Terapia grupowa lub rodzinna to okazja do omówienia problemów z innymi ludźmi. W okresach psychozy sesje te mogą pomóc w sprawdzeniu rzeczywistości. Praca w grupie może również zapewnić pacjentów, że nie są sami.

Badania sugerują, że rokowanie w zaburzeniach schizoafektywnych może być nieco lepsze niż rokowanie w schizofrenii, chociaż nie zostało to potwierdzone.

Powikłania schizoafektywnego zaburzenia obejmują większe ryzyko rozwoju schizofrenii, dużej depresji lub choroby afektywnej dwubiegunowej.