Tarczyca jest małym gruczołem umiejscowionym z przodu szyi, odpowiedzialnym za wytwarzanie hormonów tarczycy. Hormony te dostają się do krwi i są przenoszone do tkanek znajdujących się w całym ciele.
Hormony tarczycowe pomagają organizmowi zużywać energię i kontrolować wiele czynności. Kontrolują oddychanie, jak szybko organizm spala kalorie, a nawet jak szybko bije serce.
Hormony te są również zaangażowane w procesy, takie jak pomaganie ciału w utrzymaniu ciepła i utrzymywanie prawidłowego funkcjonowania mózgu, mięśni serca i innych narządów.
Poziomy hormonów tarczycy są kontrolowane przez mały gruczoł w mózgu zwany przysadką. Ten gruczoł wytwarza hormon tyreotropowy (TSH), który stymuluje tarczycę do produkcji hormonów tarczycy.
Poziomy TSH we krwi rosną lub spadają w zależności od tego, czy wytwarza się wystarczającą ilość hormonów, aby zaspokoić potrzeby organizmu. Wraz ze wzrostem lub spadkiem poziomu hormonów tarczycy, przysadka opada lub podnosi produkcję TSH w odpowiedzi.
Kiedy gruczoł uwalnia zbyt dużo lub za mało hormonów, mogą wystąpić zaburzenia tarczycy.
Według University of California, San Diego Health Center, około 20 milionów Amerykanów ma obecnie pewną postać chorób tarczycy. Zarówno nadczynność, jak i niedoczynność tarczycy mogą prowadzić do szeregu poważnych problemów zdrowotnych
Czym jest nadczynność tarczycy?
Nadczynność tarczycy jest zaburzeniem tarczycy, które występuje, gdy tarczyca wytwarza nadmierną ilość hormonu tyroksyny. Nadczynna tarczycy może przyspieszać wiele funkcji ciała. Istnieje wiele stanów, które mogą powodować nadczynność tarczycy, w tym:
- Choroba Gravesa
- Infekcje wirusowe, choroby autoimmunologiczne lub okres po porodzie – mogą spowodować zapalenie tarczycy
- Nadczynność guzków tarczycy
- Testy wykorzystujące jod
- Spożywanie zbyt dużej ilości pokarmów zawierających jod
- Spożywanie dużych ilości hormonu tarczycy
- Nowotwory jajników lub jąder
Nadczynność tarczycy może naśladować inne problemy zdrowotne. Może to utrudnić lekarzom diagnozę. Często szukają wielu różnych objawów. Według Kliniki Mayo objawy te obejmują:
- Nagła utrata wagi, nawet gdy apetyt i dieta pozostają takie same
- Szybkie lub nieregularne bicie serca
- Zwiększony apetyt
- Niepokój
- Drżenie w dłoniach i palcach
- Wyzysk
- Zmiany w menstruacji
- Zwiększona wrażliwość na ciepło
- Zmiany w obrazie jelit
- Powiększony tarczycy
- Zmęczenie i słabość
- Trudności ze snem
- Cieńsza skóra lub łamliwe włosy
Niektóre osoby mogą nie mieć żadnych objawów, co sprawia, że zaburzenie jest jeszcze trudniejsze do zlokalizowania.
Czym jest burza tarczycowa?
Bez leczenia nadczynności tarczycy, ludzie mogą rozwinąć poważne problemy zdrowotne. Mogą to być problemy z sercem, słabe i kruche kości, a nawet śmierć.
Burza tarczycy jest rzadkim, ale zagrażającym życiu stanem, który może wystąpić, gdy nadczynność tarczycy nie jest leczona. Burza tarczycowa może wystąpić u każdego pacjenta z nieleczoną nadczynnością tarczycy.
Powoduje to na ogół sytuacje stresowe, takie jak uraz, operacja lub ciężka infekcja. Burza tarczycy jest ciężką postacią posiadania zbyt dużej ilości hormonu tarczycy w ciele. Może to prowadzić do niewydolności serca i gromadzenia się płynów w płucach.
Objawy burzy tarczycowej mogą powodować wiele powikłań. Zawierają:
- Gorączka
- Odwodnienie
- Szybkie lub nieregularne tętno
- Nudności lub wymioty
- Biegunka
- Słabość
- Niewydolność serca
- Zamieszanie
- Drżący
- Wyzysk
Wysoka gorączka jest często jednym z najczęstszych objawów burzy tarczycy. Może osiągnąć nawet 105-106 ° F.
Rozpoznanie burzy tarczycowej
Nie ma konkretnych testów laboratoryjnych, które mogłyby zdiagnozować burzę tarczycy. Diagnoza zależy przede wszystkim od lekarza. Aby zdiagnozować burzę tarczycową, lekarz będzie sprawdzał, czy u pacjenta występują typowe objawy nadczynności tarczycy, wysoka temperatura, szybkie tętno lub dezorientacja.
Badania krwi mogą pomóc zasygnalizować wysoki poziom hormonów tarczycy we krwi. Test hormonu tyreotropowego (TSH) jest również stosowany.
Burza tarczycy jest bardzo niebezpiecznym stanem. W wielu przypadkach nie ma czasu na badania krwi. Zamiast tego leczenie medyczne rozpoczyna się natychmiast. Nawet z opieką medyczną, University of California, San Diego Health Center stwierdza, że śmiertelność burzy tarczowej wynosi od 20 do 30 procent. Zaburzenie to jest szczególnie niebezpieczne u osób starszych.
Leczenie burzy tarczycowej
Leczenie burzy tarczycowej zależy od wieku, przyczyny, ciężkości choroby i wszelkich innych stanów chorobowych, jakie może mieć pacjent.
W wielu przypadkach właściwy schemat leczenia powoduje poprawę w ciągu 24 godzin. W przypadku kontynuacji leczenia, burza tarczycy zwykle ustępuje w ciągu tygodnia. Opcje leczenia obejmują:
- Beta-blokery do kontrolowania objawów, takich jak zmieniona częstość akcji serca
- Jod
- Glukokortykoidy
- Propylotiouracyl lub metimazol
Według The American Thyroid Association, ponad 12 procent populacji Stanów Zjednoczonych rozwinie stan tarczycy podczas ich życia. Nierozpoznana choroba tarczycy może zwiększać ryzyko osteoporozy, niepłodności i chorób serca.
Osoby z nadczynnością tarczycy mogą pomóc kontrolować swoje zaburzenia poprzez dobre odżywianie, ćwiczenia i utrzymywanie poziomu stresu w dół.
Każdy, kto doświadcza któregokolwiek z omawianych objawów, powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem. Inne zaburzenia mogą naśladować nadczynność tarczycy, dlatego często konieczne jest sprawdzenie prawidłowej diagnozy.
Szybka terapia jest niezbędna, aby upewnić się, że organizm działa normalnie, ale także zapobiega wystąpieniu burzy tarczycowej. Burzy tarczycowej można zapobiec, leczyjąc nadczynność tarczycy i stosując się do zaleceń lekarza.
Co to jest choroba Gravesa-Basedowa?
Choroba Gravesa-Basedowa jest główną przyczyną nadczynności tarczycy.Według Choroby Gravesa i Fundacji Tarczowej około 2-3 procent populacji – około 10 milionów ludzi – ma to zaburzenie.
Instytut Virginii Mason stwierdza, że aż 70-80 procent pacjentów z nadczynnością tarczycy choruje na Gravesa. Jest to choroba autoimmunologiczna, w której układ odpornościowy atakuje tarczycę. W odpowiedzi tarczycy wytwarza zbyt dużo hormonu tarczycy.
Przysadka mózgowa uwalnia hormon, który pomaga kontrolować funkcje tarczycy. Przeciwciało receptora tyreotropiny (TRAb) jest związane z chorobą Gravesa i działa podobnie do regulacyjnego hormonu przysadki mózgowej. W rezultacie TRAb zastępuje normalną regulację tarczycy i powoduje nadczynność tarczycy.
Każdy może rozwinąć chorobę Gravesa-Basedowa, ale istnieje szereg czynników zwiększających ryzyko, w tym:
- Historia rodzinna choroby Gravesa-Basedowa lub innych chorób tarczycy lub autoimmunologicznych
- Inne zaburzenia autoimmunologiczne: Ludzie obciążeni innymi zaburzeniami immunologicznymi, takimi jak cukrzyca typu 1 lub reumatoidalne zapalenie stawów, mają zwiększone ryzyko
- Emocjonalny lub fizyczny stres: Stresujące wydarzenia życiowe lub choroby mogą wywołać początek choroby Gravesa-Basedowa
- Ciąża: Ciąża lub niedawny poród może zwiększyć ryzyko zaburzeń u niektórych kobiet
- Palenie: Palenie papierosów może wpływać na układ odpornościowy i zwiększać ryzyko choroby Gravesa
Kobiety są również bardziej narażone na zaburzenie niż mężczyźni. Według Urzędu ds. Zdrowia Kobiet, dotyka ona 10 razy więcej kobiet niż mężczyzn i często uderza w wieku 20 lat i 30 lat.
Leczenie choroby Gravesa-Basedowa
Większość osób z chorobą Gravesa-Basedowa ma objawy nadczynności tarczycy. Lekarz prawdopodobnie wykona badanie fizyczne, a także dodatkowe badania, które pomogą w postawieniu ostatecznej diagnozy. Mogą to być:
- Testy czynności tarczycy
- Radioaktywny pobór jodu (RAIU)
- Testy przeciwciał
Istnieją trzy główne opcje leczenia. Podaje się beta-blokery, które blokują działanie hormonu tarczycy.
W USA: metimazol i propylotiouracyl stosuje się dwa leki przeciw tarczycy. Pomagają one utrzymać tarczycę z nadmiernej ilości hormonu tarczycy.
Leczenie radioaktywnym jodem (RAI) wymaga od pacjentki połknięcia pigułki zawierającej formę jodu, która uszkadza tarczycę za pomocą promieniowania. Poprzez niszczenie komórek tarczycy powstaje mniej hormonów tarczycy.
W niektórych przypadkach zaleca się operację, w której usuwa się większość tarczycy.
