Nowe badanie ujawnia dowody na związek między aktywnością fizyczną a stwardnieniem zanikowym bocznym, która wspiera pogląd, że historia energicznych ćwiczeń może zwiększać ryzyko rozwoju rzadkiego zaburzenia neurologicznego.
Badanie, prowadzone przez członków dużego europejskiego projektu badającego stwardnienie zanikowe boczne (ALS), studiowało przedmioty w Irlandii, Włoszech i Holandii.
Odkrycia zostały przedstawione w artykule opublikowanym w Dzienniku.
Należy zauważyć, że nigdzie w pracy autorzy nie sugerują, że badanie to ma na celu zmniejszenie aktywności fizycznej lub szczególnie intensywne ćwiczenia fizyczne.
Zamiast tego zauważają, że wykazano, że aktywność fizyczna chroni przed problemami zdrowotnymi, które są znacznie częstsze niż ALS, w tym cukrzyca, kilka nowotworów i choroby sercowo-naczyniowe.
„Obniżenie ryzyka tych powszechnych warunków”, proponują autorzy, „może być kompromisem zwiększającym ryzyko stosunkowo rzadkiej choroby, takiej jak ALS.”
ALS i możliwe przyczyny
ALS, inaczej znana jako choroba Lou Gehriga, atakuje głównie komórki nerwowe lub neurony ruchowe, które regulują mięśnie za dobrowolnymi ruchami, takimi jak chodzenie, mówienie i żucie.
Rzadkie zaburzenie dotyka około 14 000-15 000 osób w Stanach Zjednoczonych. Zaczyna się jako sztywność i osłabienie mięśni, ale ALS stopniowo przechodzi do punktu, w którym mózg nie może już kontrolować ruchu dobrowolnego, a jednostki tracą zdolność do jedzenia, mówienia, poruszania się i w końcu oddychania.
Dokładna przyczyna ALS i dlaczego dotyka niektórych grup ludzi bardziej niż innych, jest wciąż nieznana. Jednak dowody sugerują, że w grę wchodzą zarówno geny, jak i środowisko.
Kilka genów zostało połączonych z ALS, a badania wskazują, że wpływają one na ryzyko choroby na różne sposoby – od zaburzania struktury i funkcji komórki po zwiększoną podatność na czynniki środowiskowe.
Badania nad wpływem środowiska na ryzyko ALS sugerują, że może to wiązać się z narażeniem na toksyczne chemikalia, dietę, infekcje wirusowe, uraz fizyczny, uciążliwą aktywność i inne czynniki.
Związek z aktywnością fizyczną powstał na podstawie kilku niewielkich badań dotyczących konkretnych przypadków, z których najsłynniejszy to słynny amerykański baseballista Lou Gehrig, dlatego choroba nosi jego imię.
Jednak dowody łączące aktywność fizyczną z ALS były niejednoznaczne, a autorzy nowego dokumentu sugerują, że głównym powodem tego jest fakt, że badania zostały ustanowione w różny sposób i wykorzystują różne metody.
Naukowcy obliczyli czas życia dla MET
W celu zbadania zależności między aktywnością fizyczną a ALS naukowcy przeanalizowali dane na temat osób, które zostały zwerbowane do „studium przypadku”, które zostało przeprowadzone przez projekt EURO-MOTOR.
Ten projekt tworzy „solidny i zatwierdzony model obliczeniowy ALS”, generując „wielkoskalowe zbiory danych ilościowych”.
Dane pochodzą z zatwierdzonych kwestionariuszy wypełnionych przez 1557 dorosłych, u których wcześniej zdiagnozowano ALS i 2922 osób bez choroby. Uczestnikom, którzy mieszkali w Irlandii, Włoszech i Holandii, towarzyszył wiek, płeć oraz miejsce zamieszkania i mieli 60 lat.
Odpowiedzi zawierały szczegółowe informacje na temat: poziomu wykształcenia; palenie tytoniu, alkohol i inne nawyki związane ze stylem życia; Historia zatrudnienia; oraz poziom aktywności fizycznej w miejscu pracy oraz w czasie wolnym.
Zespół przekształcił dane o aktywności fizycznej na „ekwiwalent metaboliczny wyniku zadania [MET]”, który pozwala na wyrażanie kalorii wyrażonych jako stosunek ilości wypalanej, gdy się tylko odpoczywa.
Korzystając z danych, które każdy z badanych podał na temat ilości czasu spędzonego w tygodniu na każde działanie i ile lat ta aktywność trwała, i odnosząc się do kompendium, który daje wyniki MET dla różnych działań, naukowcy obliczyli osoba.
Wyższe czasy życia MET związane z wyższym ryzykiem ALS
Analiza całego zestawu przypadków wykazała, że aktywność fizyczna w ciągu życia w godzinach pracy wiązała się z 7-procentowym wzrostem ryzyka wystąpienia ALS i 6-procentowym wzrostem ryzyka dla aktywności fizycznej w czasie wolnym.
Łączenie wszystkich aktywności fizycznych w miejscu pracy i wypoczynku generowało zwiększone ryzyko o 6 procent. Związek ten był szczególnie wyraźny w przypadku osób mieszkających w Irlandii i we Włoszech.
Korzystanie z ogólnego zwiększonego ryzyka o 6 procent dla wszystkich działań przekłada się na 26 procent większe ryzyko wystąpienia ALS u osób, które uzyskały najwyższe wartości MET w życiu w porównaniu z osobami, które miały najniższą.
Naukowcy odkryli również, że ryzyko ALS wzrasta wraz ze wzrostem wartości MET w ciągu życia, co potwierdza pogląd, że ALS jest bardziej powszechny u sportowców i sportowców zawodowych.
Autorzy wskazują, że ze względu na obserwacyjny charakter ich badań, ich odkrycia nie dowodzą, że energiczna aktywność fizyczna faktycznie powoduje ALS. Nie można wykluczyć innych czynników, takich jak zaburzenie metaboliczne lub energetyczne, a nawet trauma lub dieta „.
„Brak prostych odpowiedzi”
W artykule redakcyjnym powiązanym z badaniem prof. Michael Swash ze szpitala Royal London Hospital w Wielkiej Brytanii stwierdza, że ”nie ma prostych odpowiedzi” na pytania o to, jak czynniki środowiskowe, takie jak aktywność fizyczna, mogą wpływać na rozwój ALS.
Podnosi on pytanie, czy aktywność fizyczna może zwiększać ryzyko ALS poprzez „ekscytotoksyczność ośrodkowego układu nerwowego”.
Ekotoksyczność to rodzaj śmierci komórek nerwowych obserwowanej u osób z ALS.Występuje, gdy przekaźnik chemiczny, lub neuroprzekaźnik, glutaminian nadmiernie stymuluje neurony.
Ale prof. Swash ostrzega, że choć może to „kuszące” wyobrazić sobie, że aktywność fizyczna zwiększa ryzyko wystąpienia ALS poprzez ekscytotoksyczność ośrodkowego układu nerwowego u osób podatnych, „każda taka sugestia jest obecnie czysto hipotetyczna”.
„Niemniej jednak dane są intrygujące i zasługują na dokładniejsze zbadanie poszczególnych przypadków”.
Prof. Michael Swash
