ADHD i depresja: Jakie jest połączenie?

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest zaburzeniem mózgu, które obejmuje nieuwagę, nadpobudliwość, impulsywność lub połączenie tych objawów. Zwykle jest diagnozowana w dzieciństwie i może trwać do dorosłości.

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) wpływa na rozwój mózgu i można go zdiagnozować od 3 do 6 lat. Dzieci z ADHD często wykazują nadpobudliwość i impulsy, a niektóre z nich mogą mieć problem z zwracaniem uwagi w szkole.

Wraz z wiekiem objawy mogą stać się bardziej widoczne, co utrudnia osiąganie wyników w nauce. Młodzież może znaleźć trudne związki, przejawiać zachowania aspołeczne i doświadczać nieuwagi i impulsywności.

Według Centers for Disease Control and Prevention (CDC) około 11 procent amerykańskich dzieci w wieku od 4 do 17 lat żyje z ADHD. W 2011 roku około 6,4 miliona dzieci w Stanach zdiagnozowano ADHD.

Według Stowarzyszenia Lęków i Depresji w Ameryce (ADAA), 50 procent dzieci z ADHD w USA nadal choruje na dorosłych. Stanowi to około 4 procent dorosłej populacji lub 8 milionów dorosłych Amerykanów.

Czym są ADHD i depresja?

Ludzie z ADHD mogą być bardziej podatni niż inni na inny rodzaj lęku lub choroby psychicznej, takie jak depresja.

Depresja jest powszechnym, ale poważnym zaburzeniem nastroju. Wpływa na uczucie, myślenie i działania danej osoby. Może powodować silne poczucie smutku, samotności i brak zainteresowania czynnościami życiowymi.

National Alliance on Mental Illness (NAMI) szacuje, że około 16 milionów dorosłych Amerykanów, czyli 7 procent populacji USA, miało co najmniej jeden duży epizod depresyjny w 2015 roku.

Kobiety częściej niż mężczyźni odczuwają depresję o 70 procent. Młodsi dorośli w wieku od 18 do 25 lat mają 60 procent większe prawdopodobieństwo wystąpienia depresji niż osoby w wieku 50 lat lub starsze.

Ludzie z ADHD mają większe ryzyko depresji z powodu stresu, który powoduje i wyzwań, przed którymi stoją. Aż 70 procent wszystkich osób z ADHD odczuje objawy depresji w pewnym momencie.

Ponieważ problemy związane z ADHD utrzymają się, jeśli nie są leczone, osoba może czuć się tak, jakby traciła kontrolę, ponieważ może się wydawać, że sytuacja się nie poprawi.

Identyfikacja symptomów

Objawy depresji i ADHD mogą być podobne. Depresja u osób z ADHD może wyglądać inaczej niż u osób bez ADHD. W rezultacie depresja jest czasami błędnie zdiagnozowana jako ADHD.

Stosowanie leków na ADHD może również utrudnić diagnozę depresji.

Efekty leczenia mogą czasami naśladować objawy depresji. Leki na ADHD mogą również pogorszyć objawy depresji.

W rezultacie może być trudne rozróżnienie tych dwóch warunków i właściwe ich traktowanie.

Depresja i ADHD mają pewne częste objawy, ale z różnych powodów. Oba mogą obejmować trudności z koncentracją lub utratę motywacji.

Osoba z ADHD może stracić motywację, ponieważ sądzi, że ich wysiłki nie zostaną zauważone lub odmienią. Osoba z depresją może nie dokończyć swojej pracy, ponieważ czuje, że nie ma ona żadnego celu.

Osoba z ADHD może również mieć problemy z rozpoczęciem projektów lub nadążaniem za pracą w szkole. Mogą pozostawić projekt niekompletny, ponieważ się stroją, nie słuchają lub nie uczą się materiału. Osoba z depresją może nie być w stanie się skupić z powodu rozproszenia lub zmęczenia.

Trudności snu, zmiany nastroju i drażliwość są cechami ADHD i depresji.

Jednak ADHD jest zwykle zaburzeniem na całe życie, podczas gdy depresja może przychodzić i odchodzić.

ADHD i depresja u dzieci i dorosłych

ADHD może stanowić wyzwanie dla dzieci, które wciąż rozwijają się emocjonalnie, psychicznie i fizycznie, częściowo dlatego, że mogą nie rozumieć, co się dzieje.

Problemy z zachowaniem i poczuciem własnej wartości mogą prowadzić do depresji. „Bycie innym” może powodować dokuczanie dziecku lub poczucie izolacji przez kolegów z klasy.

Objawy depresji u dzieci z ADHD to:

• Uczucie bardzo niskie
• Utrata zainteresowania ulubionymi zajęciami lub wycofywanie się z rodziny i przyjaciół
• Zmiany w snu i wzorce jedzenia
• Nieudane oceny lub nie odrabianie zadań domowych
• Nie uczęszcza do szkoły
• Uczucie beznadziei, bezradności lub samobójstwa

Depresja może powodować wzrost zachowań związanych z ADHD. Dziecko może zacząć działać bardziej, być szczególnie nieuważnym lub stać się wyjątkowo przytłoczonym i zdezorganizowanym. Czasami ADHD może być błędnie identyfikowana jako choroba dwubiegunowa u dzieci.

Starsze dzieci mogą chcieć przestać przyjmować leki lub rozpocząć samodzielne przyjmowanie leków lub alkoholu.

U dorosłych

Objawy depresji u dorosłych z ADHD obejmują:

• Problemy z koncentracją i koncentracją
• Nadmierna uwaga na jedną czynność
• Dezorganizacja i zapomnienie
• Impulsywność
• Trudności emocjonalne, w tym niezdolność do zarządzania emocjami, takimi jak gniew czy frustracja
• Nadpobudliwość lub niepokój

ADAA zauważa, że ​​mniej niż 20 procent dorosłych z ADHD zostało zdiagnozowanych lub otrzymało leczenie. Tylko 1 na 4 osoby dorosłe szuka pomocy w ADHD.

Około 50 procent dorosłych z ADHD ma również zaburzenie lękowe.

Szacuje się, że depresja występuje 2,7 raza częściej wśród osób dorosłych z ADHD niż wśród ogółu populacji. Objawy depresji u dorosłych obejmują:

• Zauważalna zmiana w apetycie lub wzorcach snu

• Utrata zainteresowania i przyjemność z wcześniejszych zajęć

• Uczucia bezwartościowości i beznadziei lub poczucia winy

• Powracające myśli o śmierci lub samobójstwie

• Objawy fizyczne, takie jak bóle głowy lub bóle brzucha

Diagnoza

Diagnozowanie ADHD może być trudne, ponieważ żaden pojedynczy test medyczny, fizyczny lub genetyczny nie może go wykryć. Zamiast tego gromadzi się szereg pytań i informacji.

Nowe wydanie Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych zawiera wskazówki dotyczące diagnozowania ADHD. Wytyczne te koncentrują się na wzorach nieuwagi, nadpobudliwości i impulsywności.

Diagnoza obejmuje dokumentowanie zachowania dziecka, z udziałem rodziców, nauczycieli, innych urzędników szkolnych i specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego.

Aby zdiagnozować ADHD, dziecko musi wykazywać co najmniej sześć określonych zachowań w wieku 12 lat, zgodnie z kryteriami DSM-5.

Dorosła ocena ADHD obejmuje szczegółowy opis ich historii medycznej i behawioralnej. Dorośli powinni wykazywać co najmniej pięć kryteriów DSM-5 dla rozpoznania ADHD.

ADHD i depresję można leczyć za pomocą leków i psychoterapii. W przypadku dzieci w wieku 6 lat i starszych zalecana jest terapia behawioralna i leki, a dla osób w wieku 5 lat i starszych preferowana jest terapia behawioralna.

Leki przeciwdepresyjne są stosowane w leczeniu depresji, a leki pobudzające mogą pomóc w ograniczeniu zachowań ADHD, takich jak nadpobudliwość i impulsywność. Przykłady leków do leczenia ADHD obejmują Adderall i Ritalin.

Te leki pomagają jednostce lepiej się skupić, aby mogły pracować i uczyć się.

Ludzie mogą różnie reagować na leki, więc może być konieczne wypróbowanie kilku kombinacji przed znalezieniem właściwego.

Wspieranie dziecka z ADHD

Rodzice dzieci z ADHD powinni monitorować zmiany zachowań na wypadek, gdyby dziecko rozwinęło depresję lub inne zaburzenie zachowania lub zaburzenia nastroju.

Ważne jest, aby rodzice pozostawali w kontakcie z nauczycielem swojego dziecka i śledzili zachowanie dziecka w klasie.

Struktura i rutyna mogą pomóc w umiejętnościach organizacyjnych i zarządzaniu czasem. Rodzice mogą potrzebować pomocy dziecku w wypełnianiu zadań.

Ważne jest, aby dziecko wiedziało, że nie są same. Poradnictwo rodzinne lub indywidualne może zapewnić punkt wyjścia dla osoby z ADHD, aby wyrazić swoje uczucia.

Ważne jest również, aby dana osoba uczyła się radzić sobie ze swoimi nastrójami i poziomami stresu, ponieważ stres emocjonalny może prowadzić do nasilenia lęku i depresji.

Prowadzenie zdrowego trybu życia może pomóc w zmniejszeniu objawów. Obejmuje to pożywne jedzenie, wystarczającą ilość snu i ćwiczenia.

Odpowiednia diagnoza i leczenie mogą pomóc osobom z ADHD w radzeniu sobie z objawami.