Drodzy użytkownicy! Wszystkie materiały dostępne na stronie zostały przetłumaczone z innych języków. Chcemy przeprosić za jakość tekstów, mamy jednak nadzieję, że będą one przydatne. Pozdrawiamy, Administracja. E-mail: admin@plmedbook.com

Oczekiwana długość życia i stwardnienie rozsiane: Co powinieneś wiedzieć

Stwardnienie rozsiane jest stanem długoterminowym, który wpływa na centralny układ nerwowy z objawami, które mogą się pogarszać w miarę upływu czasu. Objawy te mogą wpływać na codzienne czynności i obniżać jakość życia.

W przeszłości oszacowano, że stwardnienie rozsiane (MS) skraca oczekiwaną długość życia o kilka lat. Według jednego z opublikowanych badań, oczekiwana długość życia osób chorych na SM jest około 7-14 lat niższa niż osób bez tej choroby.

Wiele czynników wpływa na długość życia osób ze stwardnieniem rozsianym. Należą do nich wiek pacjenta, kiedy rozpoczyna się SM, jak ciężka jest choroba, jak szybko się rozwija i jakie leczenie otrzymują.

Nowsze metody leczenia SM i lepsze radzenie sobie z powikłaniami oferują obecnie oczekiwaną długość życia, która nie różni się od przewidywanej dla osób bez SM.

Dzięki „terapiom modyfikującym chorobę” i rehabilitacji wiele osób ze stwardnieniem rozsianym może liczyć na aktywne życie z mniejszym nasileniem objawów niż w przeszłości.

Szybkie fakty dotyczące oczekiwanej długości życia i stwardnienia rozsianego

Oto kilka kluczowych punktów dotyczących oczekiwanej długości życia i stwardnienia rozsianego. Więcej szczegółów i dodatkowe informacje znajdują się w głównym artykule.

  • Nawrót obejmuje nawrót objawów utrzymujących się przez co najmniej 24 godziny
  • Leczenie modyfikujące chorobę może zmienić długoterminowy przebieg SM, w tym przeżycie
  • Długoterminowy przebieg MS poprawia się również wraz z postępowaniem towarzyszących mu stanów
  • Działania związane z codziennym życiem i jakością życia poprawiają się dzięki rehabilitacji

Modyfikowanie stwardnienia rozsianego za pomocą nowych metod leczenia

Badania prowadzone w ciągu ostatnich dwóch dekad doprowadziły do ​​opracowania metod leczenia autoimmunologicznego MS. To „modyfikujące chorobę” leczenie określa się jako immunoterapię.

Kobieta bierze pigułkę.

Leki te uniemożliwiają systemowi immunologicznemu wywoływanie urazu i stanów zapalnych w układzie nerwowym.

Chociaż produkty immunoterapeutyczne mogą być szkodliwe dla organizmu, wykazano, że zmniejszają objawy i dają możliwość długotrwałej korzyści.

Niedawne odkrycia poszerzyły możliwości leczenia immunoterapeutycznego od wstrzykiwanych leków do dwóch nowych produktów, które można przyjmować doustnie.

W swoim przeglądzie tego postępu, dr Richard Ransohoff z Cleveland Clinic w Cleveland, OH i współpracownicy opowiadali, że badania z pierwszymi produktami immunoterapii dla MS „wykazały, że te czynniki łagodzą przebieg choroby u niektórych pacjentów i mogą opóźniać postępu lub zmniejszyć jego wpływ. „

Rozważając długofalowe wyniki i oczekiwaną długość życia, dr Ransohoff i współpracownicy donosili:

„21-letnie badanie kontrolne prawie każdego uczestnika w pierwszym badaniu klinicznym (Interferon Beta-1b) wykazało korzyść w zakresie przeżycia dla osób otrzymujących aktywny lek w czasie badania, w porównaniu z tymi otrzymującymi placebo.”

Rozpoznanie nawrotów stwardnienia rozsianego

Nawrót ma miejsce, gdy objawy choroby nagle powracają po okresie poprawy.

Starsza kobieta siedząca na zewnątrz.

Chociaż nie wszyscy eksperci zgadzają się, niektórzy stwierdzili, że opóźnianie leczenia nawrotu może pogorszyć długoterminowy wynik choroby. Unikanie opóźnionego leczenia może rozpocząć się od znalezienia początku nawrotu.

Chociaż objawy mogą wystąpić bez ostrzeżenia, możliwe przyczyny nawrotów obejmują zwiększony stres i chorobę spowodowaną zakażeniem.

Szybkie leczenie nawrotu jest bardziej prawdopodobne, jeśli objawy zostaną zgłoszone, gdy wystąpią. Najczęstsze objawy to:

  • Zmiany w widzeniu, takie jak rozmycie lub przyciemnienie
  • Zmiany w odczuwaniu zmysłów, takie jak mrowienie lub drętwienie
  • Zmiany w procesach myślowych, takie jak brak uwagi i utrata koncentracji na zadaniach
  • Zmiany w kontroli pęcherza moczowego, takie jak zwiększenie pilności do oddania moczu

Lekarz będzie musiał zdecydować, czy objawy stanowią nawrót w SM przed zaleceniem leczenia. Diagnoza nawrotu będzie opierać się na pewnych cechach objawów, takich jak pozostawanie przez co najmniej 24 godziny bez gorączki i infekcji.

Diagnoza nawrotu zostanie również podjęta po wykluczeniu innych możliwych przyczyn objawów.

Wybór konkretnego leczenia i miejsce podania będzie zależeć od historii SM pacjenta i nasilenia oraz od wcześniejszych odpowiedzi na leczenie.

W swoim raporcie na temat nawrotu MS opublikowanym w raporcie dr Ian Galea z University of Southampton w Wielkiej Brytanii i współpracownicy skomentowali:

„Decyzję o leczeniu najlepiej podjąć w połączeniu z pacjentem w procesie wspólnego podejmowania decyzji.”

Naukowcy dyskutowali także, czy rozpocząć lub wzmocnić określony rodzaj leczenia z uwagi na potencjalne ryzyko. „Pacjenci ze stwardnieniem rozsianym są w stanie przetworzyć dowody i naukową niepewność bez dodatkowego obciążenia emocjonalnego …” zauważyli.

Początkowe leczenie nawrotu często wiąże się z krótkim biegiem wysokich dawek leków znanych jako kortykosteroidy. Leki te przeciwdziałają zapaleniom występującym w dotkniętych obszarach ośrodkowego układu nerwowego.

Ponieważ kortykosteroidy mogą pogorszyć chorobę zakaźną, testy i leczenie infekcji mogą być podejmowane przed rozpoczęciem kursu.

Dr Galea i jego koledzy podkreślają znaczenie posiadania odpowiednich oczekiwań dotyczących powrotu do zdrowia po nawrocie. Twierdzą, że odzysk następuje w następujący sposób:

  • Znaczne ożywienie następuje w ciągu dwóch lub trzech miesięcy
  • Ulepszenie może trwać do 12 miesięcy
  • Pewien stopień niepełnosprawności utrzymuje się od jednej trzeciej do połowy wszystkich nawrotów

Zarządzanie innymi chorobami wraz ze stwardnieniem rozsianym

Inne stany zdrowia mogą wystąpić wraz z SM i dodatkowo komplikują jego przebieg. Zapobieganie tym warunkom lub skuteczne zarządzanie nimi może jednak zapobiec lub ograniczyć ich wpływ na jakość życia i oczekiwaną długość życia ze stwardnieniem rozsianym.

Na przykład niektóre badania sugerują, że choroby serca, takie jak choroba niedokrwienna serca i zastoinowa niewydolność serca, mogą występować częściej, gdy MS jest obecne niż w populacji ogólnej.

Możliwymi przyczynami większego ryzyka takich warunków mogą być również czynniki związane ze stylem życia. Te opcje stylu życia można zmienić, aby zmniejszyć ryzyko.

W szczególności osoby ze stwardnieniem rozsianym:

  • Bardziej prawdopodobne jest nadwagę
  • Mają niższe poziomy aktywności fizycznej
  • Miej wyższe ryzyko upadku

Poprawa codziennych czynności i jakości życia

Rehabilitacja może być wykorzystana do zmiany zachowań, a także do poprawy codziennych czynności i jakości życia.

W swoim przeglądzie rehabilitacji dla MS dr Serafin Beer z Centrum Rehabilitacji, Valens, Szwajcaria i współpracownicy doradzają co następuje:

„Działania szkoleniowe u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym powinny być indywidualnie dostosowane i na ogół rozpoczynane od niskiego do umiarkowanego poziomu intensywności z regularnymi okresami odpoczynku, aby zminimalizować ryzyko pogorszenia.”

Korzystając z ćwiczeń

Starsza para spaceru w parku.

Oprócz możliwego zmniejszenia ryzyka chorób serca, programy mające na celu zwiększenie aktywności fizycznej w obecności SM mogą przynieść szereg korzyści krótko- i długoterminowych.

Korzyści treningu wysiłkowego u osób z SM obejmują zmniejszenie zmęczenia i lęku, poprawę szybkości chodu i napięcia mięśniowego oraz wzrost przyjaźni.

Ukierunkowane programy ćwiczeń poprawiły się:

  • Zdolność chodzenia, z dodatkową korzyścią umożliwiającą więcej ćwiczeń
  • Równowaga, również zmniejszająca szkody spowodowane upadkami

Może również istnieć bezpośrednia korzyść z ćwiczeń na perspektywy stwardnienia rozsianego. W przeglądzie treningu wysiłkowego w SM naukowcy Robert Motl i Brian Sandroff opisują badanie, w którym stwierdzono 27-procentowy spadek zgłaszanych nawrotów u pacjentów z SM uczestniczących w treningu wysiłkowym niż w grupie kontrolnej.

Zauważają, że niektórzy spekulują, że trening wysiłkowy może mieć swój własny „efekt modyfikujący chorobę” w SM, ale przyznać, że nie ma na to jeszcze wielu dowodów.

„Bez względu na to,” komentuje Motl i Sandroff, „trening wysiłkowy jako forma rehabilitacji ma ogromne znaczenie w minimalizowaniu wpływu tej choroby na życie osób z SM”.

PLMedBook