Nowe badanie opublikowane w Environmental Toxicology and Chemistry dowodzi, że chociaż poziom rtęci zarówno u dzikiego, jak i hodowlanego łososia z Kolumbii Brytyjskiej jest znacznie poniżej zaleceń dotyczących spożycia przez ludzi, poziomy stwierdzone u dzikiego łososia były trzy razy wyższe niż u łososia hodowlanego.
Duża część łososia hodowlanego spożywanego w Stanach Zjednoczonych gromadzi się w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. Z biegiem lat pojawiły się problemy zdrowotne, ponieważ wysokie poziomy metylortęci zostały znalezione przez długowieczne gatunki ryb bliżej górnej części łańcucha pokarmowego – takich jak astuna i łosoś. Wysokie poziomy rtęci wiązały się ze zwiększeniem ryzyka zachorowania na raka, co doprowadziło wielu ludzi do uniknięcia spożywania pewnych ryb.
Ostatnie badania wykazały, że poziom rtęci i innych metali śladowych mierzony zarówno u zwierząt dzikich hodowlanych, jak i dzikich był znacząco niższy niż w Kanadzie. W porównaniu do dzikiego łososia, naukowcy odkryli, że łosoś hodowlany nie zawiera istotnie wyższych stężeń metali, takich jak arsen, kobalt, miedź lub kadm. Potrójnie wyższe stężenie rtęci obserwowane u dzikich łososi niż u łososia hodowlanego jest potencjalnie wyjaśnione niską wydajnością wchłaniania przez przewód pokarmowy u łososia, nieunikalnym przeniesieniem metali do tkanki mięśniowej i szybkimi cyklami wzrostu (rozcieńczeniem wzrostu). W rybach hodowlanych nie stwierdzono różnic w poziomach metali stwierdzonych między przetwarzaniem wstępnym a późniejszym.
Dla porównania z innymi częściami ludzkiej diety, badacze stwierdzili, że całkowite poziomy rtęci były nieco większe w łososie dzikim lub hodowlanym niż w kurczaku, wołowinie lub wieprzowinie i mniej więcej tak samo jak w owocach, warzywach, miodzie i jajach. W porównaniu do innych pokarmów, łosoś zawiera niższe poziomy innych pierwiastków śladowych. Średnie spożycie rtęci i metali śladowych pochodzących od łososia wciąż pozostaje marne 0,05% do 32% w porównaniu z 68% do 99% wchłoniętymi z mięsa, drobiu, owoców i warzyw. Salmonalso zawiera swoją własną ochronę przed rtęcią w postaci selenelelementu. Umiarkowana nadwyżka tego metalu może przeciwdziałać toksyczności rtęci.
«Szacunki dotyczące narażenia ludzi na dietę wskazują, że ryzyko dla zdrowia człowieka związane z ekspozycją na metale śladowe w wyniku spożycia hodowlanego i dzikiego brytyjskiego łososia Columbia jest znikome» – podsumowują autorzy. «Bieżące dowody naukowe potwierdzają tygodniowe spożycie tłustych gatunków ryb (w tym wszystkich źródeł łososia z Kolumbii Brytyjskiej) zgodnie z zaleceniami American Heart Association».
Nowe badania i wnioski dotyczące rtęci w łososiu
W 2024 roku badania kontynuowane są w kierunku zrozumienia wpływu środowiska na poziomy rtęci w rybach. Naukowcy z różnych instytucji badawczych analizują, jak zmiany klimatyczne oraz zanieczyszczenia przemysłowe mogą wpływać na gromadzenie się metali ciężkich w organizmach ryb. Ostatnie dane wskazują na wzrost zainteresowania biologów morskich monitorowaniem jakości wód oraz wpływu zanieczyszczeń na łańcuch pokarmowy.
Warto również podkreślić, że w badaniach z 2024 roku stwierdzono, że spożycie ryb, w tym łososia, może mieć korzystny wpływ na zdrowie serca, co z kolei podkreśla konieczność podejmowania świadomych wyborów dietetycznych. W miarę jak rośnie świadomość na temat zdrowego odżywiania, informacje na temat jakości ryb stają się kluczowe dla konsumentów. Naukowcy podkreślają znaczenie ryb jako źródła kwasów omega-3 oraz ich roli w diecie.
W kontekście zdrowia publicznego, badania wskazują, że łosoś, zarówno hodowlany, jak i dziki, może być bezpiecznym wyborem, pod warunkiem przestrzegania zaleceń dotyczących spożycia. Wnioski te są szczególnie istotne w erze, gdy coraz więcej ludzi zwraca uwagę na to, co znajduje się na ich talerzach, a także na wpływ tych wyborów na zdrowie.
Rtęć i inne pierwiastki śladowe w Farmedand Wild Salmon z Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie
Barry C. Kelly, Michael G. Ikonomou, David A. Higgs, Janice Oakes i Cory Dubetz
Toksykologia środowiskowa i chemia (2008). Vol.27 (6): 1361-1370.
Kliknij, aby wyświetlić papier
Napisane przez: Peter M. Crosta
