Drodzy użytkownicy! Wszystkie materiały dostępne na stronie zostały przetłumaczone z innych języków. Chcemy przeprosić za jakość tekstów, mamy jednak nadzieję, że będą one przydatne. Pozdrawiamy, Administracja. E-mail: admin@plmedbook.com

Co trzeba wiedzieć o dysautonomii?

Dysautonomia odnosi się do szerokiego zakresu warunków, które wpływają na autonomiczny układ nerwowy.

Objawy to omdlenia, problemy sercowo-naczyniowe i problemy z oddychaniem. Związane jest to z takimi chorobami jak choroba Parkinsona i cukrzyca.

Dysautonomie występują w wielu postaciach, ale wszystkie one obejmują autonomiczny układ nerwowy (ANS).

ANS jest odpowiedzialny za utrzymywanie stałej temperatury wewnętrznej, regulowanie wzorców oddychania, utrzymywanie stałego ciśnienia krwi i moderowanie tętna. Zajmuje się również poszerzaniem źrenic, podnieceniem seksualnym i wydalaniem.

Objawy dysautonomii zwykle pojawiają się jako problemy z tymi konkretnymi systemami.

Dysautonomia dotyka około 70 milionów ludzi na całym świecie.

W tym artykule omówiono niektóre z różnych rodzajów dysautonomii, ich objawy i leczenie.

Szybkie fakty dotyczące dysautonomii

  • Istnieje około 15 rodzajów dysautonomii.
  • Pierwotna dysautonomia jest zazwyczaj dziedziczona lub spowodowana chorobą zwyrodnieniową, a wtórne dysautonomie wynikają z innego stanu lub urazu.
  • Najczęstszymi typami są omdlenia neurokardiogeniczne, które prowadzą do omdlenia. Dotyczy milionów ludzi na całym świecie.
  • Nie ma pojedynczego leczenia, które dotyczy wszystkich dysautonomii.

Objawy

Sieć neuronowa Dysautonomia

Istnieje wiele różnych rodzajów dysautonomii, a objawy będą się różnić dla każdego z nich. W wielu przypadkach objawy nie są widoczne i występują wewnętrznie.

Istnieją jednak wspólne cechy, które mogą wystąpić u osób z dysautonomią.

Objawy mogą być trudne do przewidzenia. Skutki te mogą przychodzić i odchodzić, a zwykle różnią się tym, jak poważne są. Określona aktywność fizyczna może wywołać bardziej poważne objawy. Może to spowodować, że ludzie z dysautonomią unikną nadmiernego wysiłku.

Typowe objawy to:

  • niemożność pozostania w pozycji pionowej
  • zawroty głowy, zawroty głowy i omdlenia
  • szybkie, wolne lub nieregularne bicie serca
  • ból w klatce piersiowej
  • niskie ciśnienie krwi
  • problemy z układem żołądkowo-jelitowym
  • nudności
  • zakłócenia w polu widzenia
  • słabość
  • trudności w oddychaniu
  • wahania nastroju
  • niepokój
  • zmęczenie i nietolerancja na ćwiczenia
  • migreny
  • drżenie
  • zaburzony wzór snu
  • częste oddawanie moczu
  • Problemy z regulacją temperatury
  • problemy z koncentracją i pamięcią
  • słaby apetyt
  • nadmiernie aktywne zmysły, zwłaszcza gdy są narażone na hałas i światło

Mogą one występować w wielu kombinacjach, co sprawia, że ​​dysautonomia jest trudnym stanem do zdiagnozowania.

Rodzaje

Istnieje co najmniej 15 różnych rodzajów dysautonomii.

Najczęściej spotykane są omdlenia neurokardiogenne i zespół tachykardii ortostatycznej (POTS).

Zaburzenia neurosardiogenezy

Zaburzenia neurosardiogenne (NCS) to najczęstsza dysautonomia. Wpływa na dziesiątki milionów ludzi na całym świecie. Głównym objawem jest omdlenie, zwane także omdleniem. Może się to zdarzyć tylko okazjonalnie lub może być dość częste, aby zakłócić codzienne życie danej osoby.

Grawitacja naturalnie ściąga krew w dół, ale zdrowy ANS dostosowuje bicie serca i napięcie mięśni, aby zapobiec gromadzeniu się krwi w nogach i stopach oraz w zapewnieniu przepływu krwi do mózgu.

NCS obejmuje awarię mechanizmów, które kontrolują to. Tymczasowa utrata krążenia krwi w mózgu powoduje omdlenie.

Większość terapii ma na celu zmniejszenie objawów.

W przypadku osób, które tylko czasami zemdleją, pomocne może być unikanie niektórych wyzwalaczy.

Wyzwalacze obejmują:

  • odwodnienie
  • naprężenie
  • spożycie alkoholu
  • bardzo ciepłe środowiska
  • ciasne ubrania

Leki takie jak beta-adrenolityki i rozruszniki serca mogą być stosowane w leczeniu uporczywych lub ciężkich przypadków NCS.

Zespół częstoskurczu ortostatycznego posturalnego

Zespół częstoskurczu ortostatycznego z posturą (POTS) dotyka od 1 do 3 milionów osób w Stanach Zjednoczonych (USA). Około 80 procent z nich to kobiety. Często dotyka ludzi z chorobą autoimmunologiczną.

Objawy mogą obejmować:

  • zawroty głowy i omdlenia
  • tachykardia lub nienaturalnie szybkie bicie serca
  • bóle w klatce piersiowej
  • duszność
  • niestrawność
  • drżący
  • łatwo ulegając wyczerpaniu przez ćwiczenia
  • nadmierna wrażliwość na temperatury

POTS jest zwykle wtórną dysautonomią. Naukowcy odkryli wysokie poziomy markerów autoimmunologicznych u osób z tą chorobą, a pacjenci z POTS są również bardziej niż w populacji ogólnej bardziej podatni na zaburzenia autoimmunologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane (MS).

Oprócz czynników autoimmunologicznych, warunki związane z objawami POTS lub POTS obejmują:

  • niektóre zaburzenia lub anomalie genetyczne
  • cukrzyca
  • Zespół Ehlersa-Danlosa, zaburzenie białka kolagenowego, które może prowadzić do hipermobilności stawów i „rozciągliwych” żył
  • infekcje takie jak wirus Epsteina-Barr, choroba z Lyme, pozapłucne mykoplazmowe zapalenie płuc i wirusowe zapalenie wątroby typu C
  • toksyczność z powodu alkoholizmu, chemioterapii i zatrucia metalami ciężkimi
  • uraz, ciąża lub zabieg chirurgiczny

Trwają badania nad przyczynami POTS. Niektórzy naukowcy uważają, że może to być spowodowane mutacją genetyczną, podczas gdy inni uważają, że jest to choroba autoimmunologiczna.

Zanik wielu systemów

Zanik wielu zespołów (MSA) występuje rzadziej niż POTS i NCS. Jest to bardziej prawdopodobne w wieku około 55 lat.

Szacuje się, że MSA dotyka od 2 do 5 osób na każde 100 000 pacjentów. Często mylone jest z chorobą Parkinsona, ponieważ wczesne objawy są podobne.

W mózgach osób cierpiących na MSA niektóre regiony powoli się psują, w szczególności móżdżek, zwojów podstawy i pnia mózgu. Prowadzi to do trudności ruchowych, problemów z mową, problemów z równowagą, słabego ciśnienia krwi i problemów z kontrolą pęcherza.

MSA nie jest dziedziczna ani zakaźna i nie jest powiązana ze stwardnieniem rozsianym. Naukowcy wiedzą niewiele więcej na temat tego, co może powodować MSA. W rezultacie nie ma lekarstwa i leczenia.Wynika to z powolnego postępu.

Leczenie może jednak zarządzać określonymi objawami poprzez zmiany stylu życia i przyjmowanie leków.

Autonomiczna dysrefleksja

Autonomiczna dysrefleksja (AD) najczęściej dotyka ludzi z uszkodzeniami rdzenia kręgowego. Zazwyczaj AD wiąże się z podrażnieniem okolicy poniżej poziomu urazu pacjenta. Może to być infekcja lub zaparcie. W rezultacie jest klasyfikowany jako wtórna dysautonomia.

Szereg warunków i kontuzji może spowodować AD. Należą do nich, ale nie wyłącznie, infekcje dróg moczowych (UTI) i złamania szkieletowe.

Uszkodzony grzbiet zapobiega przekazywaniu wiadomości o bólu do mózgu. ANS reaguje niewłaściwie, powodując silne skoki ciśnienia krwi.

Objawy obejmują:

  • bół głowy
  • czerwona twarz
  • poplamiona skóra
  • zatkany nos
  • powolny puls
  • nudności
  • gęsia skórka i wilgotna skóra w pobliżu miejsca urazu

Większość zabiegów ma na celu złagodzenie początkowego urazu lub podrażnienia. Zapobiega to dalszym atakom AD.

Usterka Baroreflex

Mechanizm baroreflex jest jednym ze sposobów utrzymywania prawidłowego ciśnienia krwi przez ciało.

Baroreceptory to receptory rozciągające znajdujące się w ważnych naczyniach krwionośnych. Wykrywają rozciąganie w ścianach tętnic i wysyłają wiadomości do pnia mózgu.

Jeśli te wiadomości zawiodą, ciśnienie krwi może być zbyt niskie podczas odpoczynku lub może wzrosnąć niebezpiecznie w czasie stresu lub aktywności.

Inne objawy obejmują bóle głowy, nadmierne pocenie się i nieprawidłowe tętno, które nie reaguje na leczenie.

Leczenie niewydolności baroreceptorów obejmuje leki kontrolujące częstość rytmu serca i ciśnienie krwi oraz interwencje mające na celu poprawę zarządzania stresem.

Cukrzycowa autonomiczna neuropatia

Cukrzycowa autonomiczna neuropatia dotyka około 20 procent osób z cukrzycą, co odpowiada około 69 milionom ludzi na całym świecie. Stan wpływa na nerwy, które kontrolują serce, regulują ciśnienie krwi i kontrolują poziom glukozy we krwi.

Objawy mogą obejmować:

  • odpoczynkowy częstoskurcz lub szybkie tętno spoczynkowe
  • niedociśnienie ortostatyczne lub niskie ciśnienie krwi w pozycji stojącej
  • zaparcie
  • problemy z oddychaniem
  • gastropareza lub pokarm nieprawidłowo przechodzący przez żołądek
  • zaburzenia erekcji
  • dysfunkcja sudomotorowa lub nieprawidłowości z poceniem się
  • upośledzona funkcja nerwowo-naczyniowa
  • „krucha cukrzyca”, zwykle typu I, charakteryzująca się częstymi epizodami hiperglikemii i hipoglikemii

Leczenie cukrzycowej neuropatii autonomicznej koncentruje się na starannym leczeniu cukrzycy. W niektórych przypadkach leki takie jak przeciwutleniacze i inhibitory reduktazy aldozowej mogą zmniejszać objawy.

Rodzinne dysautonomie

Rodzinna dysautonomia (FD) jest bardzo rzadkim rodzajem dysautonomii. Dotyczy to tylko około 350 osób, prawie całkowicie z żydowskich aszkenazyjskich przyzwoitych z korzeniami w Europie Wschodniej.

Objawy pojawiają się zwykle w niemowlęctwie lub dzieciństwie i obejmują:

  • trudności z karmieniem
  • powolny wzrost
  • niezdolność do wywoływania łez
  • częste infekcje płuc
  • trudności z utrzymaniem odpowiedniej temperatury
  • długotrwałe wstrzymywanie oddechu
  • opóźniony rozwój, w tym chodzenie i mowa
  • moczenie łóżka
  • słaba równowaga
  • problemy z nerkami i sercem

Rodzinna dysautonomia jest poważnym stanem, który zwykle kończy się śmiercią. Nie ma lekarstwa.

Średnia długość życia znacznie się poprawiła w ciągu ostatnich 20 lat dzięki lepszemu zarządzaniu objawami, ale objawy nadal mogą stanowić wyzwanie dla życia codziennego.

Stan ten często prowadzi do syndromu zwanego kryzysem autonomicznym. Obejmuje to gwałtowne wahania ciśnienia krwi i częstości akcji serca, dramatyczne zmiany osobowości oraz całkowite wyłączenie przewodu pokarmowego.

Leczenie

Obecnie nie ma lekarstwa na podstawowe dysautonomie. Jednak objawy wtórnych dysautonomii często poprawiają się po leczeniu początkowego stanu.

Leczenie ma na celu zredukowanie symptomów na tyle, aby dana osoba mogła rozpocząć program w celu poprawy kondycji fizycznej i wzmocnienia organizmu. To może pomóc im zrównoważyć wpływ autonomicznego układu nerwowego, gdy nie działa tak, jak powinien.

Plan leczenia zależeć będzie od rodzaju i specyfiki połączenia objawów u danej osoby. Leczenie musi być zindywidualizowane, ale często wiąże się z fizjoterapią, terapią ruchową i doradztwem, aby pomóc osobie z dysautonomią poradzić sobie ze zmianami stylu życia, które towarzyszą chorobie.

W leczenie może zaangażować się wielu lekarzy, w tym kardiolodzy, specjaliści chorób serca, neurolodzy lub lekarze specjalizujący się w chorobach układu nerwowego.

Leki będą stosowane w celu zmniejszenia niektórych objawów, a zalecany kurs może się zmieniać w miarę upływu czasu w celu uwzględnienia wszelkich fizycznych zmian, jakich doświadcza pacjent. Może upłynąć dłuższy czas, zanim pacjent poczuje działanie leków.

Zaleca się również, aby ludzie z tym schorzeniem pili od 2 do 4 litrów wody dziennie i zwiększali dzienne spożycie soli do 4-5 gramów. Najlepiej unikać kofeiny i napojów o wysokiej zawartości cukru, szczególnie u młodszych pacjentów.

Porozmawiaj z lekarzem na temat przebiegu leczenia, który jest dla Ciebie najlepszy.

Perspektywy

Trwają badania nad tym, jak prawdopodobne jest, że osoba wyzdrowieje z dysautonomii.

Perspektywy zależą jednak całkowicie od rodzaju dysautonomii. Termin obejmuje szeroki zakres warunków, które różnią się nasileniem.

Zapoznaj się z sekcją Typy, która zawiera główne typy bardziej szczegółowo.

Przyczyny

Dysautonomie zdarzają się z wielu powodów, ponieważ często są powiązane z innym stanem.

Pierwotne dysautonomie są dziedziczne lub występują z powodu choroby zwyrodnieniowej. Wtórne dysautonomie występują jednak w wyniku urazu lub innego stanu.

Typowe warunki, które mogą prowadzić do wtórnej dysautonomii obejmują:

  • cukrzyca
  • stwardnienie rozsiane
  • reumatoidalne zapalenie stawów
  • Choroba Parkinsona
  • nietolerancja glutenu

Diagnoza

Dysautonomia jest trudna do zdiagnozowania, a błędna diagnoza jest powszechna. Objawy mogą być mylone z objawami innego stanu, który już występuje.

Pomyślna diagnoza często wynika ze współpracy kilku specjalistów.

PLMedBook