Choroba afektywna dwubiegunowa to choroba psychiczna charakteryzująca się ekstremalnymi wahaniami nastroju i myśli. Osoba z chorobą afektywną dwubiegunową huśta się w okresach manii lub mniejszej hipomanii i depresji.
Początek choroby afektywnej dwubiegunowej występuje zwykle w okresie dorosłości, ale można również zdiagnozować nastolatki i dzieci.
Czynniki ryzyka dwubiegunowego u dzieci
Podobnie jak wiele zaburzeń zdrowia psychicznego, istnieje wiele potencjalnych przyczyn choroby dwubiegunowej, u których naukowcy nie są w stanie wskazać jednego powodu.
Uważa się, że dzieci są bardziej zagrożone z powodu następujących czynników:
- naprężenie
- genetyka
- używanie narkotyków i alkoholu
- biologia
Stres może odgrywać rolę w rozwoju choroby afektywnej dwubiegunowej u dzieci. Mówiąc dokładniej, jak dziecko reaguje na podwyższone napięcie, zasugerowano, że przyczynia się ono do rozwoju choroby afektywnej dwubiegunowej.
Dlatego dzieci dorastające w sytuacjach stresowych mogą być bardziej zagrożone rozwojem choroby dwubiegunowej.
Genetyka stanowi kolejny czynnik ryzyka rozwoju choroby dwubiegunowej. Dziecko, które ma członka rodziny z chorobą afektywną dwubiegunową, może z większym prawdopodobieństwem rozwinąć tę chorobę. Jednak niektóre badania wskazują, że nie jest to jednoznaczna przyczyna i skutek, a dziecko z rodzicem z zaburzeniem dwubiegunowym może nigdy nie rozwinąć choroby.
Używanie narkotyków lub alkoholu może zwiększać szanse dziecka z zaburzeniem dwubiegunowym. Niektóre osoby z chorobą afektywną dwubiegunową również mają uzależnienia od narkotyków lub alkoholu.
Różnice biologiczne mogą również odgrywać rolę w zwiększaniu ryzyka rozwoju zaburzeń afektywnych dwubiegunowych w dzieciństwie. Naukowcy odkryli, że istnieje różnica w aktywnościach w mózgach dzieci i dorosłych, u których zdiagnozowano zaburzenie dwubiegunowe.
Objawy
Objawy będą różne u osób, u których zdiagnozowano dwubiegunowy. Niektóre osoby mogą odczuwać objawy w różnym stopniu, a objawy mogą również zmieniać się z czasem.
Podczas manii lub mniej ciężkich epizodów hipomaniakalnych dana osoba doświadcza podwyższonego nastroju i poziomu energii. Objawy manii i hipomanii muszą obejmować co najmniej trzy z poniższych:
- zwiększona energia i aktywność
- niezwykła gadatliwość
- nienormalnie optymistyczny nastrój
- zwiększona rozpraszalność
- skaczące reakcje
- podwyższone poczucie własnej wartości lub pewności siebie
- zmniejszona potrzeba snu lub niemożność snu
- niekontrolowane, szybkie myśli
- zła decyzja
W okresach depresyjnych dana osoba doświadcza skrajnie niskiego poziomu. Objawy epizodów depresyjnych muszą obejmować co najmniej pięć z następujących objawów:
- spanie za dużo lub bezsenność
- smutne, beznadziejne, puste lub pełne łez
- czuć się bezwartościowym
- niewłaściwe poczucie winy
- spowolnione zachowanie
- brak zainteresowania działaniami, w tym zwykle korzystnymi
- wahania wagi
- zmniejszony lub zwiększony apetyt
- niepokój
- zmęczenie
- brak energii
- myśli lub tendencje samobójcze
- zmniejszona zdolność myślenia lub koncentracji
Dzieci mogą również wykazywać objawy drażliwości, skrajnego gniewu i mogą nie osiągnąć oczekiwanych fizycznych kamieni milowych, takich jak odpowiedni wiek i waga.
Objawy u dzieci są często trudne do zidentyfikowania. Dzieci i nastolatki przechodzą naturalne etapy wahań nastroju, ale te wahania nastroju są na ogół mniej dotkliwe niż zaburzenia dwubiegunowe.
Stres lub uraz mogą również wywoływać objawy dwubiegunowe. Wiele innych stanów zdrowia psychicznego może również powodować pojawianie się podobnych objawów.
Współistniejące warunki u dzieci
Nierzadko zdarza się, że dziecko ma dodatkowe zaburzenia psychiczne oprócz choroby afektywnej dwubiegunowej. W niektórych przypadkach dodatkowe stany zdrowia psychicznego mogą nasilać objawy dwubiegunowe. Niestety, inne warunki mogą sprawić, że leczenie będzie mniej skuteczne.
Niektóre możliwe współistniejące warunki mogą obejmować:
- zaburzenia lękowe
- zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja
- nadużywanie lub uzależnienie od narkotyków lub alkoholu
- problemy zdrowotne, w tym problemy z sercem i otyłość
- zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD)
- autyzm
Diagnoza
Dzieci z zaburzeniem dwubiegunowym są szczególnie trudne do zdiagnozowania.
Objawy wzlotów i upadków często pojawiają się rodzicom, nauczycielom i opiekunom jako normalne elementy rozwoju. Możliwe jest również ich pomylenie, jako objawy innych zaburzeń.
Aby zdiagnozować u dziecka zaburzenie dwubiegunowe, muszą one wykazywać objawy zarówno manii, jak i hipomanii oraz nastroje depresyjne. Również rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej wymaga, aby dziecko pasowało do jednego z typów dwubiegunowych.
Istnieje kilka rodzajów zaburzeń dwubiegunowych, z których każda ma własne kryteria rozpoznania:
Choroba afektywna dwubiegunowa I charakteryzuje się występowaniem jednego epizodu maniakalnego poprzedzonego lub następującego po nim epizodem hipomaniakalnym lub depresyjnym. W niektórych przypadkach dziecko może odczuwać psychozę lub oderwanie się od rzeczywistości.
Choroba typu Bipolar II jest diagnozowana, gdy dana osoba ma co najmniej jeden epizod dużej depresji i co najmniej jeden epizod hipomaniakalny. W przypadku choroby dwubiegunowej II osoba nie może mieć epizodu maniakalnego.
Zaburzenie cyklotymiczne występuje, gdy dana osoba ma kilka epizodów objawów hipomanii i okresów występowania objawów depresji przez co najmniej 2 lata. U dzieci okres ten skraca się do co najmniej 1 roku.
Inne typy obejmują epizody manii lub epizody depresyjne wywołane przez używanie substancji lub inny stan medyczny. Nadmierne spożycie alkoholu i stwardnienie rozsiane (MS) może wywołać reakcję dwubiegunową.
Leczenie
Choroba afektywna dwubiegunowa jest leczona kombinacją leków i terapii.
Lekarz może wypróbować wiele różnych leków, aby pomóc w opanowaniu objawów, ponieważ każde dziecko reaguje inaczej na te. Lekarz może potrzebować wypróbować różne typy lub kombinacje przed znalezieniem właściwego.
Ciała rozwijające się u dzieci mogą również zmienić skuteczność leków. Lekarz będzie konsekwentnie monitorował i dostosowywał leki, aby pomóc w znalezieniu właściwej równowagi.
Podczas przyjmowania leków dziecko powinno również zobaczyć się z terapeutą. Terapia może polegać na mówieniu poprzez emocje, a także pomaganiu w zarządzaniu zachowaniami.
Jak wspierać dziecko lub nastolatka
Pomaganie dziecku z zaburzeniem dwubiegunowym może czasami być frustrujące i trudne. Dla opiekunów i rodziców ważne jest zapewnienie stabilnego, wychowującego dzieciom środowiska, w którym czuje się bezpiecznie i jest wspierane.
Rodzice i opiekunowie mogą rozważyć wykonanie niektórych lub wszystkich z następujących czynności:
- bądź cierpliwy i rozumiesz poprzez zmiany nastroju
- szukaj i kontynuuj leczenie
- zachęcać do komunikacji z pytaniami i przez aktywne słuchanie
- Zachęcaj i pozytywnie traktuj zabiegi, podkreślając, że mogą poprawić jakość życia, jednocześnie słuchając obaw o skutki uboczne
- zachęcaj i pomagaj dziecku dobrze się bawić
Rodzice i opiekunowie powinni pamiętać, że znalezienie odpowiedniego leczenia może zająć trochę czasu, ale kochające i wspierające środowisko domowe może pomóc dziecku lub nastolatkowi w radzeniu sobie z objawami.
