Zespół Diogenesa jest słabo poznanym stanem behawioralnym typowo związanym z innymi stanami, takimi jak otępienie.
Ludzie z tą chorobą często wykazują oznaki poważnego zaniedbania, izolacji społecznej i gromadzenia. Mogą żyć w niehigienicznych warunkach.
Diogenes był greckim filozofem, który żył w beczce w 4 wieku i okazywał pogardę dla społeczeństwa.
Osoba z zespołem Diogenesa może rozwinąć się w stan skóry zwany zapaleniem skóry passivata, w którym na skórze rozwija się napalona skorupa. Jest to zwykle spowodowane brakiem regularnego mycia.
Ponieważ zespół Diogenesa jest zwykle związany z innymi stanami i nie jest w pełni zrozumiały, nie jest wymieniony jako choroba psychiatryczna w nurcie.
Co to jest zespół Diogenesa?
Zespół Diogenesa jest zwykle obserwowany jako zaburzenie zachowania osób starszych, ale może mieć wpływ na mężczyzn i kobiety w każdym wieku i status społeczno-ekonomiczny.
Jednak zespół Diogenesa występuje najczęściej u osób o ponadprzeciętnej inteligencji, którzy mają ponad 60 lat i żyją samotnie.
Około 0,05 procent Amerykanów w wieku 60 lat i starszych może mieć zespół Diogenesa. Uważa się to za rzadkie, ale brakuje badań dotyczących jego rozpowszechnienia.
Istnieją dwie formy zespołu Diogenesa: pierwotna i wtórna.
W pierwotnych przypadkach syndrom nie jest wywoływany przez inne schorzenia, które osoba już posiada. W przypadkach wtórnych zespół ten jest wynikiem innych zaburzeń zdrowia psychicznego.
Zespół Diogenesa jest również znany jako starszy lub poważny syndrom zaburzeń społecznych, zespół samozaniedbadania, syndrom nędzy starczej i syndrom bałaganiarski.
Objawy
Objawy tego stanu są różne, ale istnieje grupa wspólnych cech, które mogą występować, w tym objawy zaniedbania
Obejmują one:
- Słaby wgląd lub zrozumienie samo- higieny, zdrowia publicznego lub bezpieczeństwa
- Nieufność wobec społeczeństwa lub nieznajomych
- Paranoja lub ogólna podejrzliwość
- Aloofness lub oderwanie
- Ekstremalny lęk społeczny
- Obsesyjno-kompulsywne tendencje
- Nadmierne gromadzenie lub gromadzenie artykułów gospodarstwa domowego i odpadów
- Nietypowe lub niebezpieczne warunki życia
- Złe odżywianie lub dieta
- Niechęć do przyjmowania pomocy lub interwencji z zewnątrz
- Strach lub nieufność lekarzy i ustawień medycznych
- Wrogość i agresja wobec innych
- Zniekształcona koncepcja rzeczywistości
- Choroby skóry spowodowane nieczystością, takie jak pasywne zapalenie skóry
Związek między gromadzeniem a zespołem Diogenesa
Zespół Diogenesa został opisany jako „szczególny przejaw gromadzenia się zaburzeń”. Uważa się, że Diogenes, starożytny grecki filozof, wykazał „brak wstydu” i „pogardę dla organizacji społecznej”.
Dom osoby z zespołem Diogenesa może stać się tak nieczysty i niehigieniczny, że inni z podobnego środowiska kulturowego uznają za konieczne oczyszczenie i oczyszczenie środowiska.
Co Diogenes powiedział Aleksandrowi Wielkiemu?
Starożytne opowieści wyjaśniają, że kiedy Aleksander Wielki odwiedził Korynt, Diogenes był jedyną osobą, która nie poszła oddać mu szacunku.
Aleksander znalazł go leżącego na słońcu i zapytał, co może dla niego zrobić. Diogenes odpowiedział: „Chciałbym, abyście stali między mną a słońcem”.
Aleksander uderzył w to, co uważał za wielkość Diogenesa, i podobno później powiedział, że gdyby nie był Aleksandrem, wybrałby Diogenesa.
Inne stany z podobnymi objawami
Objawy zespołu Diogenesa są często trudne do odróżnienia od objawów innych schorzeń, takich jak:
- Syllogomania (gromadzenie)
- Schizofrenia
- Mania
- Demencja przednia i czołowa
- Depresja
- Zaburzenie osobowości obsesyjno-kompulsywne
- Alkoholizm
Nadal prowadzone są badania mające na celu poprawę zrozumienia zespołu Diogenesa.
Większość tego, co wiadomo o stanie, opiera się na studiach przypadku psychologicznego. Niektóre źródła szacują, że co najmniej połowa wszystkich przypadków występuje u pacjentów bez uprzednich warunków zdrowia psychicznego.
Gdy nie jest związany z inną chorobą, zespół Diogenesa może być wywołany przez traumatyczne lub stresujące wydarzenie, takie jak śmierć bliskiej osoby.
W takich okresach codzienne czynności, takie jak opieka indywidualna, są zwykle zakłócane lub pomijane. Brak samoopieki, skrajna izolacja społeczna i zaniedbanie mają tendencję do odróżniania syndromu Diogenes od syllogomanii.
Ponieważ niewiele szczegółowych badań jest dostępnych, problemy zdrowotne, społeczne i psychiczne związane z zespołem Diogenesa są słabo poznane.
Uważa się jednak, że syndrom ten zwiększa prawdopodobieństwo śmierci.
Leczenie
Nie ma formalnej diagnozy ani planu leczenia zespołu Diogenesa.
Niektóre badania zalecają skompletowanie pełnej historii medycznej i psychologicznej pacjenta oraz wykonanie badania fizykalnego, badania krwi i testy czynnościowe narządów w celu ustalenia stanu zdrowia.
Niektórzy lekarze mogą również wykonywać badania obrazowe, aby wykluczyć obecność innych stanów, które mogą powodować podobne objawy. Inni lekarze przeprowadzają oceny osobowości, które mogą rzucić światło na pierwotną przyczynę zespołu.
Obecnie nie ma leków ani opcji terapeutycznych uznanych lub zalecanych specjalnie do leczenia zespołu Diogenesa. Leki zaprojektowane lub przepisane w celu leczenia innych schorzeń mogą pomóc złagodzić objawy, takie jak paranoja lub maniak.
Należy również wziąć pod uwagę czynniki psychologiczne, ponieważ często prowadzą one do rozwoju lub kontynuacji tego zespołu. Czasami konieczna jest agresywna terapia psychologiczna lub doradztwo.
Te zabiegi działają najlepiej wraz z innymi systemami wspomagającymi zaprojektowanymi do leczenia podstawowej przyczyny tego zespołu. Na przykład usługi czyszczenia i higieny osobistej mogą pomóc w zmniejszeniu nasilenia objawów.
Ponieważ ludzie z zespołem Diogenesa często boją się placówek medycznych, leczenie jest często wykonywane przez pracowników służby zdrowia lub pracowników opieki społecznej. Powikłania etyczne i prawne mogą skomplikować leczenie, ponieważ pacjenci mogą nadal odmawiać interwencji medycznej.
Ponieważ poglądy na kwestie takie jak higiena i bezpieczeństwo różnią się między ludźmi i kulturami, wiele objawów zespołu Diogenesa może być również trudne do obiektywnej oceny i leczenia.
Przypadki zespołu Diogenesa powinny być traktowane z niezwykłą wrażliwością przez wszystkich zaangażowanych. Jeśli w wyniku interwencji pacjent poczuje się zaatakowany, osądzony lub niebezpieczny, z większym prawdopodobieństwem odmówi dalszej pomocy i powróci do wcześniejszych zachowań.
Wskazówki dla opiekunów
Pomaganie osobie mającej objawy Diogenesa może być wyzwaniem.
Większość osób, które mają ten stan, odmawia pomocy nawet członkom rodziny i bliskim znajomym.
Tendencja do izolacji i lęku społecznego oznacza, że wiele przypadków zespołu Diogenesa wymaga długiego czasu, aby go zidentyfikować i leczyć.
Ludzie z natychmiastowymi lub wymuszonymi interakcjami są często pierwszymi, którzy zauważają przypadki tego stanu. Należą do nich sąsiedzi, bliscy członkowie rodziny i pracownicy umysłowi.
