Choroba wysokościowa jest zaburzeniem spowodowanym przebywaniem na dużej wysokości, gdzie poziom tlenu jest niski, bez stopniowego przyzwyczajenia się do wzrostu wysokości.
Jest również znany jako ostra choroba górska (AMS), choroba wysokościowa, hipobaropatia, choroba Acosta, puna i soroche.
Stan występuje na wysokościach wyższych niż 8000 stóp (ft) lub 2500 metrów (m). Wiele ośrodków narciarskich znajduje się na wysokości 8000 stóp.
W tym artykule przyjrzymy się przyczynom, objawom, diagnozowaniu, leczeniu i zapobieganiu chorobie wysokościowej, a także sposobom powrotu do zdrowia.
Szybkie fakty dotyczące choroby wysokościowej
- Przy wyższych wartościach wzrasta liczba cząsteczek tlenu na oddech.
- Wznoszenie się na dużą wysokość bez aklimatyzacji może spowodować gromadzenie się płynu w płucach i mózgu.
- Objawy choroby wysokościowej obejmują osłabienie, senność i brak apetytu.
- Głównymi przyczynami są zbyt szybkie wchodzenie na dużą wysokość lub zbyt długie przebywanie na tej wysokości.
- Istnieje wiele metod leczenia choroby wysokościowej, ale jednostka powinna najpierw powoli zejść.
Objawy
Nasilenie objawów zależy od kilku czynników, w tym:
- wiek, waga, ciśnienie krwi i ogólna sprawność osoby
- jak szybko człowiek wspina się na 8000 stóp
- ilość czasu spędzonego na dużej wysokości
Głównym objawem choroby wysokościowej jest ból głowy. Jest to jednak również jeden z objawów odwodnienia.
Aby uzyskać dokładną diagnozę, osoba musi osiągnąć co najmniej 8000 stóp i mieć ból głowy. Muszą także wykazać jeden z następujących objawów:
- brak apetytu, nudności lub wymioty
- wyczerpanie lub słabość
- zawroty głowy
- bezsenność
- mrowienie
- duszność po wysiłku
- czuje się senny
- ogólne złe samopoczucie
- obrzęk dłoni, stóp i twarzy
Następujące objawy mogą wskazywać na poważniejsze objawy choroby wysokościowej lub jeden z jej powikłań.
Płyn w płucach może powodować:
- trwały suchy kaszel, często z różowawą plwociną
- gorączka
- dysząc, nawet podczas odpoczynku
Objawy obrzęku mózgu obejmują:
- utrzymujący się ból głowy, który nie reaguje na środki przeciwbólowe
- niestabilny chód lub niezdarność
- zwiększone wymioty
- stopniowa utrata przytomności
- drętwienie
- zawroty głowy
Przewlekłe vs ostre
Chroniczna choroba górska, znana również jako choroba Monge’a, rozwija się po dłuższym czasie życia na wysokości ponad 9842 stóp (3000 m). Ostra choroba górska pojawia się wkrótce po zbyt szybkim wchodzeniu na dużą wysokość.
Przyczyny
Główna przyczyna choroby wysokościowej zbyt szybko wznosi się na wielką wysokość. Wspinaczka zbyt wysoka i przebywanie tam zbyt długo może również spowodować.
Na poziomie morza atmosferyczne stężenie tlenu wynosi około 21 procent, a ciśnienie barometryczne wynosi średnio 760 milimetrów słupa rtęci (mmHg).
Wyższe wysokości nie zmieniają stężenia tlenu w atmosferze. Jednak liczba cząsteczek tlenu na oddech zmniejsza się.
Na około 18 000 stóp (5500 m) każdy oddech zawiera około połowy tlenu znajdującego się na poziomie morza.
Osoba musi oddychać szybciej, aby zrekompensować niedobór tlenu, a serce musi bić szybciej. Choć oddychanie szybciej podnosi poziom tlenu we krwi, nie osiągają one stężenia w poziomie morza.
Wznoszenie się na wyższe wysokości może również spowodować wyciek płynu z maleńkich naczyń krwionośnych, powodując potencjalnie niebezpieczne gromadzenie się płynu w płucach i mózgu. Jeśli człowiek nadal wznosi się na wyższe wysokości bez aklimatyzacji, istnieje poważne ryzyko chorób zagrażających życiu.
Ciało ludzkie musi przystosować się do niższego ciśnienia powietrza i obniżonego poziomu tlenu. Konieczny jest zatem stopniowy postęp. Ta wolniejsza wspinaczka znana jest jako aklimatyzacja.
Przeciętne ludzkie ciało potrzebuje od 1 do 3 dni, aby zaaklimatyzować się do zmiany wysokości.
Osoby, które nie poświęcają wystarczająco dużo czasu na przystosowanie się do nowej wysokości przed dalszym postępowaniem, mają największe ryzyko zachorowania na chorobę wysokościową.
Mając mniej tlenu we krwi, serce i płuca muszą pracować ciężej. To podnosi puls i szybkość oddychania. Więcej czerwonych krwinek jest wytwarzanych, aby umożliwić organizmowi więcej tlenu. Ciało reaguje na zmianę wysokości, zmieniając poziom kwasowości krwi, ciśnienie w płucach, poziom elektrolitów oraz równowagę płynów i soli.
Przewlekła choroba górska wydaje się mieć związek genetyczny. Badania wykazały, że dwa geny, ANP32D i SENP1, są częstsze u osób cierpiących na chroniczną chorobę górską.
Diagnoza
Jeśli dana osoba wspięła się na wysokość wyższą niż 2500 m (762 m) i ma bóle głowy, a także co najmniej jeden z powyższych objawów, trafna diagnoza jest dość prosta.
Każdy, kto rozwinie te objawy, powinien natychmiast przestać się wznosić, a nawet zejść na niższy poziom i odpocząć, aż objawy całkowicie znikną.
Ważne jest, aby rozpoznać objawy, ponieważ istnieją ograniczone usługi medyczne dostępne podczas wędrówki w góry.
Leczenie
Osoby z bardzo łagodnymi objawami mogą nadal rosnąć, ale w znacznie wolniejszym tempie. Ważne jest, aby inni wiedzieli nawet o najdrobniejszym objawie.
Osoby z bardziej nasilonymi objawami powinny:
- odpoczynek
- zużywają dużo płynów
- unikać palenia
Istnieje szereg opcji rozwiązania tego problemu, w tym:
Malejąco: Przeprowadzka na niższą wysokość to prawdopodobnie najlepsza akcja do podjęcia, jeśli pojawią się objawy. Osoby z umiarkowanymi objawami zwykle reagują dobrze, jeśli schodzą zaledwie 1000 stóp (305 m) i pozostają tam przez 24 godziny.Jeśli osoba z umiarkowanymi objawami pozostanie na niższej wysokości przez kilka dni, ich ciało zostanie zaaklimatyzowane i może zacząć ponownie się wznosić.
Osoby z ciężkimi objawami powinny opuścić co najmniej 2000 stóp tak szybko, jak to możliwe. Istnieje ryzyko poważnych lub zagrażających życiu powikłań. Ludzie, których objawy nie poprawiają się po zejściu z tej odległości, powinni przejść dalej w dół, aż poczują się lepiej.
Czysty tlen: Podawanie czystego tlenu może pomóc osobie z poważnymi problemami z oddychaniem spowodowanymi chorobą wysokościową. Lekarze w górskich kurortach zwykle zapewniają takie leczenie.
Torba Gamow: Ta przenośna plastikowa komora hiperbaryczna może być pompowana pompą nożną i jest używana, gdy szybkie zejście nie jest możliwe. Może zmniejszyć efektywną wysokość do 5000 stóp (1500 m). Jest zwykle używany jako pomoc w ewakuacji osób z ciężkimi objawami, a nie w leczeniu na dużych wysokościach.
Środki przeciwbólowe: Acetaminophen, takich jak Tylenol, mogą być brane za bóle głowy. Ibuprofen, lek przeciwzapalny, również może pomóc.
Acetazolamid: ten lek koryguje nierównowagę chemiczną we krwi spowodowaną chorobą wysokościową, a także przyspiesza tempo oddychania. Jeśli dana osoba będzie mogła szybciej oddychać, jej ciało będzie miało więcej tlenu, co spowoduje łagodzenie niektórych objawów, takich jak nudności, zawroty głowy i bóle głowy. Lek ten może powodować pewne działania niepożądane, w tym igły i szpilki w twarzy, palcach i palcach u nóg, a także nadmierne oddawanie moczu, a w rzadkich przypadkach niewyraźne widzenie.
Deksametazon: Jest to silny hormon steroidowy o właściwościach hamujących aktywność immunologiczną i stany zapalne. Jest 20 do 30 razy silniejszy niż hydrokortyzon i 4 do 5 razy silniejszy od prednizonu, a także zmniejsza obrzęk mózgu. Ludzie zwykle odczuwają poprawę objawów w ciągu około 6 godzin. Ten lek ma pewne możliwe działania niepożądane, w tym ból brzucha, depresję i euforię.
Nifedypina: to bloker kanału wapniowego dihydropirydyny, powszechnie stosowany w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi. Jest skuteczny w leczeniu gromadzenia się płynu w płucach. Ten lek zmniejsza zwężenie tętnicy płucnej, zmniejszając ucisk w klatce piersiowej i ułatwiając oddychanie. Ponieważ może to spowodować gwałtowne obniżenie ciśnienia krwi, zaleca się, aby po zażyciu tego leku nie wstać zbyt szybko.
Komplikacje
Cięższe objawy zwykle występują na ponad 12.000 stóp (3600 m). Ostra choroba górska może rozwinąć się w obrzęk płuc na dużej wysokości (HAPE) lub obrzęk mózgu o dużej wysokości (HACE).
Dwa główne komplikacje związane z wysokością wysokości to obrzęk płuc i mózgu w dużej wysokości.
Wysoki obrzęk mózgu (HACE):
Brak tlenu powoduje wyciek płynu przez małe naczynia krwionośne do mózgu, co prowadzi do obrzęku. Zwykle HACE występuje, gdy dana osoba przebywa na dużej wysokości przez co najmniej jeden tydzień.
Jeśli nie jest leczone, istnieje bardzo wysokie ryzyko śmierci. Osoba dotknięta chorobą powinna natychmiast zejść o co najmniej 2000 stóp (610 m).
Jeden zespół naukowców odkrył, że skany MRI wykazały ślady krwawienia w mózgu po latach od początkowego incydentu u wielu wspinaczy z HACE.
Kierownik zespołu, Michael Knauth, dr M., doradza:
„HACE jest stanem zagrażającym życiu, zwykle dzieje się w nieprzyjaznym środowisku, w którym nie ma ani pomocy, ani odpowiednich narzędzi diagnostycznych, wcześniej uważano, że HACE nie pozostawia żadnych śladów w mózgach osób, które przeżyły.” Nasze badania pokazują, że nie jest to Od kilku lat w mózgach osób, które przeżyły HACE, widoczne są mikrokrwoty lub mikrobójstwa. „
Wysoki obrzęk płuc (HAPE):
Płyn gromadzi się w płucach, uniemożliwiając przedostawanie się tlenu do krwioobiegu. W miarę postępu HAPE i spadku poziomu tlenu we krwi powstaje wiele objawów, w tym:
- niebieskie zabarwienie skóry
- trudności w oddychaniu
- ciasna klatka piersiowa
- uporczywy kaszel z różowawą plwociną
- wyczerpanie i słabość
- zamieszanie i dezorientacja
Nieleczony, komplikacja może być śmiertelna.
W podobny sposób do HACE, dotknięta osoba powinna natychmiast zejść o co najmniej 2000 stóp.
Oba te warunki są rzadkie, ale mogą wystąpić, jeśli dana osoba wspina się na bardzo dużą wysokość zbyt szybko i pozostaje tam.
Zapobieganie
Jeśli wznoszenie odbywa się na odległej górze, ważne jest, aby być przygotowanym.
Środki ostrożności obejmują:
- Aklimatyzacja: Najlepszym sposobem zapobiegania chorobie wysokościowej jest stopniowe wznoszenie się, aby ciało mogło się zaaklimatyzować do zmieniającej się wysokości. Zaplanuj dokładnie i upewnij się, że każda podróż zawiera wystarczająco dużo czasu na aklimatyzację. Upewnij się, że wszyscy w grupie są w pełni zaaklimatyzowani przed dalszą wspinaczką.
- Pakiety wakacyjne: zachowaj ostrożność dzięki pakietom wakacyjnym, które obiecują wspiąć się na górę w ciągu zaledwie kilku dni.
- Płyny: Spożywaj od 4 do 6 litrów wody dziennie.
- Jedzenie: Jedz wysokokaloryczną dietę na dużych wysokościach.
- Spanie: Na wysokości ponad 9 800 stóp (2990 m), wznosić się nie więcej niż 985 stóp (300 m) każdej nocy. Innymi słowy, nie śpij więcej niż 985 stóp wyżej niż miejsce spoczynku poprzedniej nocy. Nawet jeśli wzniesiesz się więcej niż w ciągu dnia, zejdź na dół przed snem, tak abyś był nie więcej niż 985 stóp wyżej niż poprzedniej nocy, kiedy idziesz spać.
- Unikaj palenia: nie pal.
- Alkohol: nie spożywaj napojów alkoholowych.
- Acetazolamid i deksametazon: te leki mogą być stosowane w celu zapobiegania chorobie wysokościowej.
- Umiarkowane objawy: Osoby z umiarkowanymi objawami powinny pozostawać na obecnej wysokości, dopóki objawy nie ustąpią całkowicie.
- Inne leki: niektóre leki mogą pogorszyć objawy podczas przebywania na dużej wysokości lub wzniesieniu, w tym środki uspokajające i tabletki nasenne.
Jeśli lubisz wspinaczkę, nie musisz się zatrzymywać tak długo, jak robisz właściwe kroki zapobiegawcze.
